The secret that will save everyone

Hoofdstuk 14: De achtervolging

Ik kon me niet meer herinneren, hoe professor Sneep verdween. Het enige wat ik nog wist was dat ik rende, totdat ik niet meer wist waar ik was.
Het was nu een dag geleden toen ik wegrende van Zweinstein. Ik vraag me af of ze al aan het zoeken waren, toen ik me opeens bedacht dat ik in een van de boeken, in de bibliotheek van Zweinstein iets had gelezen over het ministerie en het letten op de activiteiten van toverkinderen.
Ik besefte me dat ze al lang moesten weten waar ik me bevond en vroeg me af wanneer ze me mee zouden nemen. Als mijn geheim doorverteld is zou het ministerie er in de kortste tijden ook van weten. Dat wist ik zeker. Als ik er al aan denk, krijg ik rillingen door mijn lijf.
De jongens die mij in elkaar hadden geslagen en mij met meerdere spreuken bijna om hadden gebracht, waren vrienden van Draco. Het waren geen goeie vrienden. Dat had Draco mij verteld toen we samen ontsnapten. We mochten eigenlijk niet bij elkaar in de buurt komen. Ik bekeek hem altijd vanaf een afstand. Hij zat de meeste tijd een beetje triest voor zich uit te staren, behalve als hij het natuurlijk had over zijn bloed en onze afdeling. Draco had het nooit over zijn familie. Dat onderwerp hadden we verbannen, nadat ik erover begon.

Ik schrok uit mijn gedachtes, toen ik allemaal stemmen en krakende stappen onder mij hoorde. Ze hadden mij gevonden, daar was geen twijfel aan.
Ik pakte zo snel als ik kon, mijn spullen bij elkaar en stopte ze in het tasje. Ik haalde mijn toverstok uit mijn tasje en met een simpele spreuk, leek ik helemaal niet meer op Anne. Mijn, nu zwarte haar, zat in een knotje en ik had een donker, groene mantel aan.
Toen  ik naar beneden keek zag ik 3 mannen. Ze hadden allemaal een zwarte lange jas aan en een zwarte hoed op. Ze waren nog  niet bij de boom waar ik in zat. Ik klom zo snel als ik kon aan de andere kant van de boom eruit, zodat de mannen me pas later zagen.
Zo snel als ik kon rende ik vooruit, met mijn toverstok in mijn hand. De mannen richtten allemaal hun stok naar mij en renden achter mij aan. Ze begonnen naar mij te vuren en ik begon rennend terug te vuren met een paar makkelijke spreuken, die ze wellicht uit konden schakelen.
Ik keel achter me en zag hoe ik een van de mannen raakte. Ik rende nog steeds verder, maar ik voelde hoe ik mijn snelheid verloor. Ik had nog steeds niet zo veel energie door mijn beide verwondingen.
Ik keek nog een keer achter me en zag nog maar een man achter me aan rennen, maar die had in vergelijking met mij een grote achterstand, dus ik besloot heel even te staan, om op adem te komen.
Ik voelde hoe mijn hart te keer ging en hoe mijn longen zuurstof probeerden te krijgen door diep in te ademen.
Net toen ik weer wou rennen voelde ik hoe er een arm om mijn middel en armen werd gelegd en hoe er iets stevig in mijn nek stak. Iemand stond achter me en zijn of haar arm hield me stevig vast. Ik voelde hoe mijn rug tegen iemands lichaam werd gedrukt. Ik wou naar achteren kijken, maar toen ik mijn hoofd naar links probeerde te draaien zag ik hoe een toverstok nog sterker in mijn nek werd gedrukt. Ik voelde hoe iemand zijn hoofd naar mijn oor bracht en fluisterde:"Niet bewegen."

————————————=-=-=-=-=—==-*-=-=-==-=—=-=-=-=-=—=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=—==-=-
Ik probeer zo vaak mogelijk een hoofdstuk te posten, maar soms heb ik daar geen tijd voor. Ik probeer het wel zo vaak mogelijk. Alsjeblieft, ondersteun me door dit boek in je bibliotheek te zetten, zo krijg jij een melding wanneer het volgende hoofdstuk erop staat. Ik zou het fijn vinden als jullie je stem zouden geven, zodat nog meer mensen mijn boek kunnen ontdekken.

Veel lees plezier,

Pinkxxxunicorn