The secret that will save everyone

Hoofdstuk 20: Volhouden

'Maak haar maar los,' zei hij tegen de twee mannen toen ik, zittende in een rolstoel naar een deur toe was gerold.
Ze openden de deur, maakten me los en sleepten me naar een muur toe. In de kamer stond alleen een apparaat met daaraan een brandslang. Aan de muur daartegen over waren vier leren banden aan de muur
vastgemaakt. Ik werd vastgemaakt aan de vier leren banden. Mijn armen en benen gestrekt tegen de muur. Het enige wat ik nog aan had, was een wit nachtjapon.
Van angst riep ik: 'Wat gaat u doen?'
Dokter Johannes lachte alleen maar en rolde de mouwen van zijn zwarte jasje op. Hij winkte naar een van de mannen. De man liep naar het apparaat en pakte de brandslang vast.
'Even kijken hoe lang je het volhoud,' zei de dokter.
De man die de brandslang vasthield draaide een hendel om. Het water spoot in mijn gezicht. Ik kon bijna niet meer ademen toen het water stopte. Ik nam diep adem. De dokter stond voor me en zei: 'Dit is wat er gebeurd als je niet gehoorzaamd.'
Ik zweeg en werd losgemaakt. De dokter gooide een handdoek naar me toe. Ik had het koud en een handdoek was de oplossing daarvoor. Ik begon me af te drogen met mijn natte kleren nog aan. Vanuit mijn ooghoeken kon ik zien hoe de dokter me aankeek.
'Doe je kleren uit,' zei hij opeens vors.
Mijn lichaam stopte even met functioneren. Ik keek hem angstig aan. Er was een moment stilte, toen de dokter zei: 'Geef haar wat respect mensen.'
Hij wuifde naar de twee mannen. Ze draaiden zich om.
'Doe maar,' zei hij aandringerig, tegen mij.
Door het water was het witte nachthemd aan mij gaan plakken. Je kon de vormen zien van mijn lichaam en ook kon je nu door het water, bijna door het nachthemd heen kijken. Ik pakte de schouder van het nachthemd en schoof het langs mijn arm naar beneden. Kort daarna schoof ik de andere schouder naar beneden en greep de mouwen van de bijeen armen en trok die naar beneden. Het nachthemd viel op de grond. Ik schaamde me. Ik hield mijn armen over mijn bovenlichaam.
Kort daarna zei de dokter tegen mij: 'Kom op afdrogen die handel. We hebben niet eeuwig.'
Ik pakte de handdoek van de grond en begon me langzaam af te drogen. Ik keek hem angstig aan. Terwijl de anderen nog steeds met hun ruggen naar mij stonden, keek hij mij aan en was me aan het bestuderen.
'Wen er nu alvast maar aan, want ik zal je vaker naakt zien,' zei hij.
Door deze zin, was ik nog banger geworden. Ik wist niet wat er zou komen.
Toen ik me had afgedroogd gaf hij mij een droog nachthemd. Ik trok het gelijk aan.
Later werd ik weer in de rolstoel gezet. Ik dacht dat het voor nu voorbij was. Dat was het niet.
Net toen ik dacht dat we terug gingen, gingen we een andere gang in. De zuster opende een van de deuren in de gang. In de kamer stonden een paar grote ovens en hele stapels met kolen.
Ik werd voor de oven neergezet. De dokter ging weer voor me staan en pakte het boekje met papieren en begon te lezen.
'Ze vocht tegen de vierde ring. Alle vloten gingen onder. Ze kon het water sturen en met de vlammen die ze maakte verbrandde ze elk vijandelijk schip. De schepsels aan land werden samen geperst door twee grote rotsen en de mensen die overbleven konden geen kant op. De planten kwamen uit de aarde en de takken omsloten ze. De takken kropen langs hun benen omhoog totdat ze niet meer konden ademen.'
Hij nam een zucht en keek me aan.'Succes,' zei hij en ik werd door de twee mannen in de oven gedrukt.
Het was donker. Er kwam een beetje licht door het ronde raampje van de deur. Hierdoor kon ik een klein beetje zien.
Ik hoorde een rommeldend geluid, toen er opeens vuur aan het einde van de oven ontstond. Ik schrok en deinsde naar achteren. Het vuur kwam steeds dichterbij. Ik was bang. 'laat me eruit,' schreeuwde ik, toen ik op de deur bonste.