The secret that will save everyone

Hoofdstuk 8: Katja

Je hebt dingen die je eigenlijk niet wil doen en dingen die je niet wilt, maar toch moeten. Vaak is moeten iets wat moet gebeuren om de wereld beter te maken, maar soms is moeten iets wat moet om je zelf in ere te houden, om je arrogantie vast te stellen, om je beter te voelen. Dat ten koste van een ander.

De laatste tijd gebeuren er rare dingen op Zweinstein.
Er gaan allemaal geruchten rond over Voldemort. Harry zegt dat hij terug is. Hij is de enige die het wel zeker moet weten. Als hij zegt dat hij terug is, dan is hij terug.
Laatst was ik aan het wandelen met Harry, Ron en Hermelien. Het was koud en alles lag bedekt met sneeuw. We liepen vanaf Zweinsveld naar Zweinstein toe.
We zagen net hoe Zweinstein door de sneeuw zichtbaar werd, toen er opeens een meisje die voor ons liep op de grond lag. Ze schoof heen en weer. Opeens kwam ze in de lucht en maakte een raar geluid. Haar nek was in een rare houding naar achteren gebogen en haar armen waren achter haar rug gebogen.
We liepen snel dichterbij, maar stopten met lopen toen ze opeens weer naar beneden viel.
Ik keek naar achteren en zag hoe Hagrid naar ons toe rende. Toen ik voor me naar beneden keek zag ik hoe er een pakketje op de grond lag. Harry zag het ook en wou het bijna oppakken toen Hagrid schreeuwde dat we het niet moesten aanraken.
Het was Katja Bell. Hagrid pakte het pakketje op met de verpakking die er om heen zat en legte het weer netjes in het doosje. Hij stopte het pakketje in zijn jaszak en tilde Katja Bell op. We liepen allemaal achter hem aan naar Zweinstein toe. Hij bracht haar naar de ziekenzaal.
Daar stonden we dan. Met z'n vijven voor professor Sneep en professor Anderling.
De vriendin van Katja Bell, die er ook bij was vertelde wat er was gebeurd.
Ze mocht gaan terwijl wij met z'n vieren onschuldig bleven staan. Professor Anderling stond voor ons en zei tegen ons: "Het zijn ook altijd jullie drie die erbij zijn als er iets gebeurt... of naja, jullie vier, blijkbaar."
Ze overlegde met professor Sneep. Ik hoorde ze overleggen. Professor Anderling wist wel zeker dat Katja onder invloed was van een vloek. De vriendin van Katja had namelijk gezegd dat ze niet haar zelf leek. Ook bleek het dat Katja het pakketje aan professor Perkamentus wou geven. Professor Anderling praatte iets harder en zei: "Maar wie zou er nou iemand vervloeken en dood wensen aan professor Perkamentus?"
Harry antwoorde gelijk: "Draco Malfidus."
Professor Anderling en professor Sneep keken beide onze kant op en Sneep zei: "Wat een beschuldiging, Potter."
Daarop zei professor Anderling: "Als je iemand beschuldigd moet je daar wel bewijs voor hebben Potter. Heb je die?"
"Nee, maar ik weet het gewoon professor."
Professor Sneep antwoorde nijdig: "Dat weet je gewoon. Harry Potter vind dat hij gelijk heeft, want hij is de uitverkorene."
Professor Anderling keek geschrokken naar professor Sneep en keek toen weer naar ons en zei: "We gaan dit op de grond uitzoeken, maar Potter je hoort niet zomaar mensen te beschuldigen...nu...ga maar. Jullie hebben vast betere dingen te doen met je leven dan hier wat te staan. En nog wat Potter, ga niet proberen de waarheid te achterhalen."
Ze wuifde met haar hand. "Hup, hup."
Die hele avond waren Hermelien, Harry en Ron aan het discussiëren over Draco. Harry en Ron bedachten allemaal theorieën, terwijl Hermelien het niet kon geloven dat ze zulke beschuldigingen maakten. Ik deed niet mee aan de discussie. Ik was een boek aan het lezen over vervloekingen, toen Harry mij opeens vroeg: "En wat vind jij?"
Ik keek op en zei: "Ik heb nog geen oordeel geveild."
"Hoe kun je nog geen oordeel hebben geveild. Je weet dat hij in staat is om zo iets te doen...daar heb je ervaring in."
Iedereen was even stil en keek mij en Harry aan.
"We weten niet eens of hij daar achter zat. Je weet niet... je weet niet...laat ook maar. Ik neem nu liever nog geen oordeel. Ik wil namelijk niet vooroordelen. Alsjeblieft, Harry laat het gaan."
"Dat gaat niet. Dat weet je."
Harry liep rustig terug naar de bank en ging zitten. Hij keek naar het knisperende haardvuur. Hij leek diep in zijn trieste gedachten verzonken.