The secret that will save everyone

Hoofdstuk 4: Een waarschuwing

Het eerste wat ik voelde was een toverstok in mijn nek.
De twee jongens die naast me stonden, pakten mijn armen vast en hielden ze tegen de muur.
Een meisje van mijn leeftijd stond voor me en zei: "We komen even met je praten. We weten dat je een elementenheerseres bent. Blijf uit de onze buurt en vooral uit de buurt van Draco."
Hoe weten ze dat?
Ik zei: "Ik weet niet van wie je dat hebt, maar ik denk dat Draco best zelf kan beslissen of hij met mij om wil gaan of niet."
Ze maakte vuisten van haar handen en sloeg tegen de zijkant van mijn gezicht. Ik dacht dat ze mijn slaap had geraakt, want ik kreeg opeens hevige koppijn en ik werd wazig voor mijn ogen.
"Dit was de eerste waarschuwing."
De jongens lieten me los en ze liepen weg.
Ik werd steeds wazig voor mijn ogen en werd duizelig. Ik steunde met een arm tegen de muur aan. De hoofdpijn werd steeds erger. Ik begon te huilen van de pijn en kon op een gegeven moment mijn evenwicht niet meer houden.
Ergens in de verte hoorde ik voetstappen. Het werd zwart voor mijn ogen en ik voelde hoe ik met een dreun op de harde, stenen vloer viel. Ik had mijn bewust zijn verloren.

Ik deed mijn ogen open. Ik lag in een bed.
Professor Perkamentus en professor Sneep stonden om me heen en waren midden in een discussie.
Niemand merkte dat ik mijn ogen open had.
Ik keek naar professor Sneep die volgens mij best wel geërgerd was.
Hij keek even mijn kant op en merkte dat ik mijn ogen probeerde open te houden.
Ik hoorde Sneep's stem: "Anne."
Ik hoorde een andere vrouwelijke stem zeggen: "God zei dank. Ze is wakker."
Ze pakte haar lampje uit haar zak en scheen met het lampje in mijn ogen. Mijn ogen konden al dat licht niet aan, maar ze pakte gewoon door. "Sorry." zei ze, "Het moet even."
Professor Perkamentus vroeg aan de zuster of hij mij wat vragen kon stellen, waarop de zuster ja knikte.
Hij ging naast mijn bed staan en hield mijn hand vast.
"Anne, ik moet van je weten wie dit gedaan heeft. Dit is namelijk niet een school waarin er roekeloos gewonden moeten vallen."
Ik kon het niet vertellen, ik wist niet hoe ze heten. Het enige wat ik wist, was dat het waarschijnlijk vrienden van Draco waren. Dus ik zei: "professor, ik weet niet wie het waren."
Ze keken me beide aan.
Professor Sneep zei: "Deze mensen moeten gestraft worden voor wat ze gedaan hebben. Je bent tegen je slaap geslagen. Alsjeblieft. Van welke afdeling waren ze?"
"Zwadderich", zei ik zachtjes.
"Wie waren het?"
Het werd weer wazig voor mijn ogen, maar het lukte me om ze open te houden.
"professor, ik weet het niet, maar..."
Opeens kreeg ik weer last van hoofdpijn. Ik klemde me aan mijn deken vast en ik begon me weer duizelig te voelen. Ik hoorde professor Perkamentus zeggen: "Ik denk dat Anne eerst goed uit moet rusten. Als ze weer wat beter is komen we wel weer terug."
De zuster die naast mijn bed stond keek me aan en zei: "Daar heb je gelijk in Perkamentus. Anne moet nu goed rusten." Ze keek me aan en legte haar handen op mijn schouders. "Je moet gaan liggen. Ik zal je zo wel even wat medicatie geven tegen de pijn."
Ik ging op mijn rug liggen en professor Perkamentus zei tegen professor Sneep: "Kom we gaan er van door, Anne moet gaan slapen."
Sneep keek me aan en knikte. Professor Perkamentus wenste me nog beterschap en ze liepen beide de zaal uit.