The secret that will save everyone

Hoofdstuk 11: een band

Het is best wel raar. Soms heb je iemand die je haat, maar tegelijkertijd wil je die persoon toch dichtbij je hebben. Die persoon doet je pijn en jij doet diegene ook pijn, zodat hij of zij zich beseft dat hij of zij je pijn heeft gedaan. Je wilt diegene zo ver mogelijk van je af hebben. Maar tegelijkertijd hoop je dat diegene dichtbij je komt en sorry zegt.

Draco had het overleefd. Hij had het gered door mij.
Ik stond vroeg in de ochtend op. Ik kleedde me aan en liep naar de eetzaal. Ik pakte snel een appel en liep richting de ziekenzaal.
Het was nog vroeg in de ochtend, dus ik zou nu niet zijn vrienden tegen kunnen komen. Ik moest gewoon kijken hoe het met hem ging.
Ik opende de deur voorzichtig en liep door het kleine kiertje. Blijkbaar was madam Plijster al wakker, want ik hoorde haar achter een van de gordijntjes morrelen. Ik liep naar haar toe en vroeg haar hoe het met hem ging.
"Hij heeft een zware nacht gehad. Als je wilt mag je naar hem toe, maar wees alsjeblieft voorzichtig. Ik loop wel even met je mee."
We liepen richting de gordijntjes waar hij achter lag. Hij lag op zijn bed met zijn ogen gesloten en helemaal bezweet. Ik zag hoe er een stuk touw van de rand van het bed onder de dekens verdween. Ik keek naar het touw en keek daarna zonder iets te zeggen naar madam Plijster. Ze begreep waar ik naar keek en fluisterde: "Hij had hele erge nachtmerries waarbij hij veel bewoog. We konden niks anders doen dan hem vastbinden. We waren bang dat bij het bewegen zijn wonden zouden scheuren. Vanmorgen was hij eindelijk gekalmeerd."
"Is het goed als ik hem los maak?" vroeg ik.
Ze knikte.
Ik liep langzaam naar de linker kant van het bed en schoof het laken aan de kant. Ik maakte de leren banden los die om zijn beide polsen zaten.
Een dunner bandje zat om zijn nek. Ik zag hoe de band in zijn nek gesneden had. Hij had inderdaad een zware nacht gehad. Ik pakte de band en maakte hem voorzichtig los.
Naast zijn bed stond een schaal met water en een doek. Madam Plijster zei dat ze schoon water zou halen.
Ik ging naast hem zitten op een stoel en wachtte op madam Plijster. Ik keek naar de bosbloemen en de kaartjes naast zijn bed. Het boeket was kleurrijk. Ik keek nog eens naar de kaartjes en stond op. Ik pakte een kaartje waarop stond: beterschap.
Ik opende het kaartje voorzichtig.

Beste Draco,

Ik hoop dat je snel weer beter word.

Patty Park

Ik zette het kaartje zachtjes weer neer en keek naar Draco. Hij had zijn ogen een beetje open en keek een beetje rond, totdat hij zijn hoofd lichtelijk draaide en me aankeek. Hij kreunde en keek naar het plafond. Ik pakte zijn hand en probeerde hem gerust te stellen.
Ik hoorde de voetstappen van madam Plijster dichterbij komen en wou nar haar roepen, maar dat zou ongepast zijn dus ik zei: "Hij is wakker."
Ze had het volgens mij gehoord want de voetstappen werden sneller. Ze opende het gordijntje en zette de schaal met water naast zijn bed neer.
Draco begon snel te ademen en had zo te zien veel pijn. Ik pakte het doekje en doop het in het koude water. Ik legde het op zijn voorhoofd en fluisterde: "rustig, het komt goed. Blijf gewoon rustig liggen."
Madam Plijster zei tegen mij: "Blijf hier. Ik ga snel even iets halen. Ik ben zo terug. Laat hem niet uit het oog. Als hij te veel beweegt, vraag ik je om hem weer vast te binden."
Ik ging akkoord en probeerde Draco te kalmeren. Ik kon voelen dat het niet alleen de pijn was, waarom hij zo overstuur was.