AŞKIN KARANLIK YÜZÜ- Kitap Oldu

7. BÖLÜM- Korkunun çılgınlığı

Günler hızla geçiyor, dakikalar saatleri pes etmeden her gün azimle kovalıyordu. Arzu , en yakın arkadaşının mutluluğuyla mutlu olmakla yetiniyordu bu aralar. Onun gülen gözleri tebessüm bırakıyordu yanaklarında. İlk defa bir erkeğe eleştiri yapmamış, aksine arkadaşı adına mutlu olmuştu. Ne var ki , Esra ' da bir haller vardı Arda ile birlikte olmaya başladıktan sonra. Bir kaç kez hafta sonları onlara katılmıştı. O da Esra' nın bin bir ısrarıyla olmustu . Her ne kadar ısrar etse de , beraber vakit geçirirken , onun varlığından rahatsız oluyormuş hissi yaratıyor, Arzu' yu huzursuz ediyordu. Elini Arda' nın elinden ayırmıyor, etrafa
" Bu çocuk benim " havası vermeye çalışıyordu.

İlk yarıyı bitiren gençler , karnelerini aldılar. Her zaman ki gibi notlarda bir sıkıntı yoktu. Eve gidip üzerlerini değiştirdikten sonra , sinemaya gitmek için Arzu ve Esra sözleştiler.
" Yalnız takılalım bugün. Arda gelecekse , ben gelmiyorum ona göre. " dedi Arzu rahatsızlığını belli etmek isteyerek.
" Tamam canım bugünlük de onsuz takılayım, ne olacak."

Karnesini ailesine gösterdikten sonra hazırlanmaya giden Arzu, salaş kıyafetler tercih etti. Saçlarını da sıkıca at kuyrugu yaptıktan sonra dışarıya çıktı. Yan tarafta hummalı bir çalışma vardı. Aylardır boş olan yan eve , birileri taşınıyordu. Gürültüler dikkatini çekti ama her taraf, sarmaşıklarla dolu olduğu için pek bir şey göremedi. Bahçe kapısına bir kamyon yanaşmış , bir kaç adam eşya taşıyordu.
" İnşallah doğru , düzgün biri gelmiştir." diye aklından geçirerek Esra' yla buluşmaya gitti.

" Hangi filme giriyoruz? Karar verdin mi?"
" Bakalım , yeni vizyona girenlerden seçeriz. Okulda konuşuyorlardı ya kızlar, işte belki ona gireriz." dedi Esra.

Arzu' nun kafasında çok soru işareti vardı arkadaşıyla ilgili. Ama dile getirip getirmemede de çok kararsızdı. Belki yanlış anlıyorum, belki art niyet besliyorum diyerek kendini telkin ediyordu. Yüz göz olmak istemiyordu aslında.

Sinemadan çıktıktan sonra bir şeyler yemek için avm' nin restoranına gittiler.
" Senin ki ne yapıyor bugün? Hiç aramadı hayret." dedi Arzu sanki konu açmak istercesine.
" Ben ona söyledim sinemaya gideceğimizi , o yüzden aramamıştır. Canım benim yaaa , ne kadar şapşik ama değil mi? Benim için dağları delecek neredeyse."

Bir erkek tarafından ilgiye boğulmak , ona yaramamıştı. Kendini daha önemli zannetmeye , Arda' yı da ona mecbur görmeye başlamıştı. Bu " ne oldum delisi" hallerini haliyle Arzu' ya yansıtıyordu.
" Öyle , sana değer veriyor belli."
" Ne değer vermesi kızım, benim için ölüyor be ölüyor." dedi Esra gülerek. İlk zamanlardaki heyecanı , yerini rahatlığa bırakmıştı.

İnsan karşısındakinin , kendisine çok değer verdiğini , çok sevdiğini görünce neden böyle davranır ki?
" Nasıl olsa cepte" mantığı neden belirir ki zihinlerde? Değer verdikçe , neden azalır ki insanın değeri ? Sevdiğini göstermek, dile dökmek acizlik mi olmustur ? İteledikçe mi çekersin insanları kendine ? Zor olan mı tatlı olur bizim için ?