AŞKIN KARANLIK YÜZÜ- Kitap Oldu

15. BÖLÜM- Sürç- i lisan

   Derin bir nefes almak istiyorum. Tüm dertleri, yarım kalmışlıkları, acıların tortularını ciğerlerime hapsetmek...

Ayakları duygularından daha bir azimliydi bugün. Edeceği tek bir kelam saatler öncesinden hesaplanmıştı sanki.

Okulun kapısına yanaştı ve ayağı burkulmuş gibi inledi, yere çöktü.
Amacı dikkat çekip onları geri döndürmekti. Amacı bir kaç saniye de olsa nefesine yakın olmak, sorularına cevap bulmaktı.

Arzu' nun acı içinde inlemesini duyan Çağlar, hemen yanına koştu. Tabii yanındaki kız da onu yalnız bırakmadı.

"İyi misin?" dedi telaşla yere eğilerek. Ayağına dokunmak istedi, Arzu kendini geri çekti. Kafasındaki şüphelerle ona dokunmasına izin veremezdi. Hem gardını almış bekliyor hem de kollarını açmış özlüyordu. Aralarda bir yerlerde çırpınıp duruyordu.

"İyiyim yok bir şeyim." dedi ayağa kalkmaya çabalıyormuş gibi yaparak. Bir yandan da numarası belli olmasın diye inlemeye devam ediyordu abartmadan.
"Dur yardım edeyim." dedi Çağlar. Gerçekten endişelenmişti ve çabalıyordu.
"Yok, gerek yok git sen. Kız arkadaşını bekletme."

Ne demişti şimdi Arzu. Amacını belli mi  etmişti? Ele mi vermişti çırpınıp duran merakını?  Aslında umurunda bile değildi bütün bunlar. Sadece tek bir şeyi önemsiyordu şu anda.  Sevdiği adamın yanındaki kız kimdi?

"Bırak şimdi sen bunları." dedi ve koluna girdi. Beraber kantine kadar gittiler. Tabii kız da peşlerindeydi. Masalardan birine oturdular.

Gözlerini kızdan alamıyordu Arzu. Beğenilecek taraflarını arıyordu sanki. Ne bulmuştu bunda der gibi bakıyordu.
"Ben sizi tanıştırmadım değil mi?dedi Çağlar, ortamdaki gergin havayı hissederek.
"Kardeşim Bahar."

Kalbinde ılık bir rüzgar esti Arzu' nun. Gemiler yelkenlerini yere indirdi. Yanıp duran ateş bir anda okyanuslar kadar suyla tuzla buz oldu. Rahatladı ve yüzünde bir tebessüm belirdi.

Kardeşi miydi? Gerçekten kardeşi... Nasıl da senaryolar üretmişti? Nasıl da geceyi kendine zehir etmişti? Nasıl da sevgisini bir damla şüpheyle kör kuyulara atmıştı? Artık istediği olmuştu. Hem de fazlasıyla. Merakları onun istediği gibi son bulmuştu.

Kızla tanıştıktan sonra şöyle bir süzdü.
"Ne kadar da benziyorsunuz." deyiverdi. Neden bunu daha önce düşünemediği için kendine kızdı. Hep en kötüsü aklına gelmiş hatta evli olduğunu bile düşünmüştü.

Çağlar da Arzu' nun yüzündeki değişimlerin kalbinin derinliklerinden geldiğini anlamıştı. Her ne kadar belli etmek istemese de kardeşi olduğunu öğrendiği anda ki huzuru mimiklerine yansımıştı.

"Senin yalnız yaşadığını zannediyordum."
"Doğru, yalnız yaşıyorum zaten ama Bahar beni ziyarete gelmiş. Akşam gidecek zaten. Okulu var."
"Anladım. Ben artık gideyim. Hoca bekler." dedi Arzu ve ayağa kalktı.