တအိမ္လံုးအပ်က္အစီးစေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ပြေနသည္ကိုၾကည့္
ကာႀကိတ္ကာငိုငိုေနသည့္မင္ေဆာ့ေၾကာင့္အိုဆယ္ဟြန္းစိတ္ထဲတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္။
သူ႔မိဘေတြနဲ႔ပတ္သတ္သည့္ပစၥည္းမွန္သမ်ွမင္ေဆာ့
ဘယ္ေလာက္အထိတန္ဖိုးထားေၾကာင္းသူအသိဆံုး။
သူေတာ္ေတာ္ေလးထိတ္လန္႔ၿပီးဝမ္းနည္းေနသည္ကို
သူနားလည္သည္။
"မငိုပါနဲေတာ့ကြာ"
တကယ္ေတာ့ တုန္ခါေနသည့္မင္ေဆာ့ေက်ာျပင္ကို
တေျဖးေျဖးပုတ္ေပးေနသည့္သူ႔လက္ေတြလဲတုန္ရီ
ေနသည္။
စိတ္ေျပသြားေလာက္တဲ့အထိေစာင့္ၿပီး အိုဆယ္ဟြန္း
ႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။ ပါးေပၚမ်က္ရည္ေတြထပ္မစီး
က်ေတာ့သည့္အခ်ိန္ထိဖက္ထားေပးသည္။
"ခဏထိုင္ေနဦးေနာ္__ကိုယ္တို႔႐ွင္းဖို႔
လုပ္ရဦးမယ္ ခဏထိုင္ေနဦးေနာ္"
ေမွာက္ေနတဲ့ ဆိုဖာကို အိုဆယ္ဟြန္းဆြဲလွန္လိုက္ၿပီး
မင္ေဆာ့က္ုိထိုင္ခိူင္းလိုက္သည္။သူ႔သေဘာအတ္ိုင္း
ဓာက္ပံုေလးကိုပိုက္ကာ ငူငူငိူင္ငိူင္ေလးထိုင္ေနေတာ့
သည္။နီရဲေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကမင္ေဆာ့ဘယ္
ေလာက္ထိစိတ္ထိခိုက္သြားေၾကာင့္သက္ေသျပေန
သည္။စိတ္လြတ္ေနတဲ့သူလိုငူငူငိုင္ငိုင္ေလးထိုင္ေနပံု
က အိုဆယ္ဟြန္းကို အျပစ္တခုလိုခံစားေစရသည္။
ခ်က္ခ်င္းသာဒယ္ဒီနဲ့ေျပးေတြးၿပီးရင္ဆိုင္လိုက္ခ်င္သည္။
"ငါ အိမ္႐ွင္းဖို႔လူလိုတယ္
အခုခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ေပးႏိုင္မလား"
အိုဆယ္ဟြန္း မင္ေဆာ့ကိုလဲလွမ္းအကဲခတ္ရေသး
သည္။ ဖုန္းေျပာေနသည္ကိုအၿပီးသတ္လိုက္ၿပီးအခန္း
တခန္းလံုးကိုေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လဲက်ေနတဲ့
ေရခဲေသတၱာေတြ၊ တီဗြီေတြ ၊စားပြဲခံုေတြေၾကာင့္
အိုဆယ္ဟြန္းသက္ျပင္းခိုးက်လိုက္ရသည္။
