Please, Don't Let Me Hurt! (Second Book) Zakończone

~19~ "Zostałam pobita."

Minął tydzień. Od tygodnia Hope odczuwała spokój. Nie bała się. Wiedziała, że już ich nie spotka. Wiedziała, że już jej nie zagrażają. Polubiła to uczucie. Polubiła to, że mogła w każdej chwili gdzieś wyjść i nie bać się o swoje życie. 

- Hope! - usłyszała krzyk z dołu. Westchnęła i wstała z łóżka, ścieląc je.Uśmiechnęła się na myśl, że spała tego dnia z Justin'em. Do niczego między nimi nie doszło, ale czuła się dobrze, śpiąc wtulona w ciało blondyna. Przespała całą noc, nie mając koszmarów. Była to pierwsza taka noc od ich śmierci. Co noc budziła z krzykiem, zalana łzami, bo śniło jej się to, co się tam działo. Czuła każdy dotyk. Słyszała każde słowo. Czuła każdy powiew wiatru.

- No idziesz? - do pokoju wpadł Bieber. Brunetka spojrzała na niego i skinęła głową z uśmiechem, po czym odeszła od łóżka, by podejść do chłopaka. Cmoknęła go w usta i wyszła z pokoju, śmiejąc się z miny blondyna, który miał nadzieję na więcej. Chłopak zaśmiał się i ruszył za nią. Kiedy ją dogonił, złapał jej rękę i razem zeszli na dół. Po domu rozniósł się dzwonek, ale para się tym nie przejęła, tylko skierowała się do kuchni, w celu zjedzenia obiadu. Justin podszedł do lodówki, z której wyjął wegetariańską pizze i włożył ją do mikrofali. Założył się z brunetką, że wytrzyma tydzień, na wegetarianizmie i miał zamiar dotrwać. Zostały mu jeszcze trzy dni, a on już szaleje, jednak nie daje tego po sobie poznać. Chłopak nienawidził porażek.

- Stary, mamy kebaby! - do kuchni wpadł rozbawiony Zayn z mięsem. Hope zaśmiała się cicho, a Justin zmroził go spojrzeniem.

- Nie chcę. - powiedział, uśmiechając się zwycięsko.

- Ty serio jesteś cipą. - powiedział Mulat, siadając na przeciwko nich. - Pozwoliłeś, aby owinęła Cię wokół palca. - spojrzał rozbawiony na Hope i mrugnął do niej.

- Wcale nie. Po prostu nie chcę się z nią kłócić. - wybronił się blondyn wstając z krzesła, gdyż usłyszeli charakterystyczny pisk, oznaczający, że pizza była już gotowa. Wrócił z talerzem, który postawił na wysepce i usiadł koło dziewczyny.

- Pantoflarz! - Malik wskazał na niego oskarżycielsko palcem.

- Wcale nie! Gdybym tylko chciał, postawiłbym się jej. - wybronił się Justin, na co Hope lekko się zaśmiała, co zwróciło uwagę chłopaków. - Wątpisz w to kochanie? - zwrócił się do niej.

- Nie, oczywiście, że nie. - odpowiedziała, nadal się lekko śmiejąc. - A Ty przestań mi go buntować. - spojrzała na Mulata, który uniósł ręce w geście obronnym. 

- Nie jestem żadnym pantoflarzem. - powiedział oburzony Bieber ze zmarszczonymi brwiami. 

- Pewnie, że nie jesteś. - brunetka uśmiechnęła się do niego słodko, co chłopak odwzajemnił. Zayn zaśmiał się cicho i wstał z krzesła, w celu wyjścia z kuchni, ale przeszkodził mu w tym Luke, który wszedł do środka, zwracając na siebie uwagę całej trójki. Jednak to nie n nim Hope zawiesiła spojrzenie, tylko na chłopaku za nim.

- Mike? - spytała zdziwiona, odkładając jedzenie. Nie chciała go widzieć. Nie po tym, co robił jej w szkole. Bała się go. 

- Hope? - patrzył na nią zdziwiony. Nie zdawał sobie sprawy, że brunetka jeszcze żyje. Był święcie przekonany, że oni ją zabili. 

- Co on tu robi? - spytała Luke'a. Blondyn przypatrywał się jej smutny, a Hope zastanawiała się, dlaczego? Przecież on nie miał powodów do smutku.

- To mój brat. - powiedział, a dziewczyna spojrzała na niego zszokowana. Przecież oni nie byli do siebie w ogóle podobni. Ani z wyglądu, ani z charakteru. 

- Możemy porozmawiać? - odezwał się Mike, patrząc na Hope. - Na osobności? - dopytał, kiedy zobaczył, że Justin nie miał zamiaru wyjść z pomieszczenia. Dziewczyna przez chwilę biła się z myślami. Nie wiedziała, jak postąpić.

- Niech Ci będzie. - powiedziała niepewnie.

- Nie zostawię was samych. - powiedział Bieber, przytulając dziewczynę.

- Spokojnie. Nic mi nie będzie. - uśmiechnęła się do niego lekko. - W razie problemów, zawołam Cię. - powiedziała, kiedy zobaczyła jego niepewny wzrok. Chłopak westchnął głęboko i wyszedł z pomieszczenia, a za nim Zayn i Luke. Hope obserwowała każdy ruch chłopaka, który usiadł na przeciwko niej. Patrzył w stół, nie wiedząc, jak zacząć rozmowę. 

- Hope, ja Cię przepraszam. - spojrzał na nią wzrokiem pełnym wyrzutów sumienia. Dziewczyna westchnęła głośno i wstała z krzesła.

- Cicho. - szepnęła i skierowała się do drzwi. Stanęła przy nich i otworzyła szybko drzwi, a do środka wpadli chłopacy. Dziewczyna oparła ręce o biodra i spojrzała na nich karcącym wzrokiem.

- Powiedziałam, żebyście dali nam chwilę. - powiedziała, patrząc na śmiejących się chłopaków. 

- My wcale nie podsłuchiwaliśmy. - powiedział Zayn.

- To co robiliście przy drzwiach? - uniosła brwi.

- Um... my się przepychaliśmy. Tak, właśnie to robiliśmy. - powiedział Justin, na co dziewczyna się zaśmiała.

- Czyżby? - spytała, unosząc jedną brew. - Lepiej powiedz prawdę. - powiedziała, kucając i głaskając jego policzek.

- Uh, dobra, podsłuchiwaliśmy. - powiedział z zamkniętymi oczami.

- Pantoflarz! - krzyknął Malik, wskazując na chłopaka rozbawiony.

- Wypad. - powiedziała dziewczyna, wskazując palcem na drzwi. Chłopacy spojrzeli na nią zdziwieni. - Wynoście się stąd, albo stanie się wam krzywda! - chłopacy wstali i patrzyli na nią rozbawieni.

- Co Ty możesz nam zrobić? - Luke uniósł brwi i skrzyżował ręce na piersi.

- Oj, uwierz, mogę dużo. - brunetka zbliżyła się do niego z szatańskim uśmiechem.

- Luke, nie podpuszczaj jej. - odezwał się Harry, wchodzący do pomieszczenia. Loczek skierował się do lodówkii, z której wyjął sok i napił się go, nie trudząc się z wlaniem go do szklanki. Dziewczyna patrzyła na niego niedowierzająco, kiedy chłopak beknął.

- Świnia. - mruknęła pod nosem, na co brunet się zaśmiał. 

- Też Cię kocham. - zbliżył się do niej i pocałował jej policzek, śliniąc go przy tym.

- Fuj. - dziewczyna z obrzydzeniem wytarła skórę i spojrzała na niego.

- Nie zapędzaj się. - odezwał się Justin, który opierał się o ścianę. Hope wywróciła oczami i zaczęła po kolei ich wypychać z pomieszczenia. 

- Nie widzę was! - krzyknęła, trzaskając drzwiami. Westchnęła i wróciła na swoje poprzednie miejsce. Co mówiłeś? - spojrzała na Mike'a obojętnie.

- Że Cię przepraszam. - chłopak spuścił wzrok na swoje palce. - Ja nie chciałem tego robić. To Camil mnie do wszystkiego zmuszała. - przetarł twarz dłońmi. - Ale się zmieniłem. Przestałem za nią latać i odizolowałem się od niej. Przez nią przestałem nawet chodzić do szkoły! - uniósł się.

- Camil też mówiła, że się zmieniła i wesz, co się później stało? - spytała kpiąco, ale nie czekała na odpowiedź. - Zostałam pobita. - zaśmiała się, a w jej oczach pojawiły się łzy. Wspomnienia bolały. Tak cholernie bolały.

- Daj mi szansę to udowodnić. - spojrzał na nią niepewnie. Bał się, że brunetka go wyśmieje, ale nie zdziwiłby się. Po tym, jak ją traktował, dziwił się, że zechciała z nim pogadać. 

***

Jeszcze jeden rozdział i epilog! Cieszycie się?

Kolejny za godzinę!