You are my poison, Justin.

ROZDZIAŁ 27

Uwaga ! Rozdział zawiera sceny erotyczne przeznaczone dla osób pełnoletnich. Czytając robisz to na własną odpowiedzialność. Jeśli nie, możesz spokojnie ominąć notkę.

-Jak się czujesz ? - spytała Jessica, patrząc na chłopaka.

Justin przeniósł wzrok z białej ściany na leżącą obok niego dziewczynę.

-Chujowo. - przyznał, a Jessica nieco się skrzywiła na taki dobór słów.

Dowiedziawszy się prawdy, Justinowi mało ulżyło. Chciał twarzą w twarz pogadać z ojcem, ale na to było już zdecydowanie za późno. W międzyczasie nachodziły go również myśli, że może i Jeremy postąpił dobrze, bo Justin nie zamierzał wracać do domu, w którym się wychował. Choć to wydaje się nieracjonalnym pomysłem z jego strony, ale wiedział, że więcej jego noga tam nie postanie.Miał także w nosie to, jak na jego decyzję zareaguje Ana. Teraz już nie była jego rodziną. Nosił w sobie jednakże nadzieję, że gdy on wyjedzie, Jessica nie zerwie z nim kontaktu, a dołączy do niego.

-Więc może pójdę po jakieś dobre jedzenie z Mc'Donald ? - zerwała się do pozycji siedzącej, uśmiechając szeroko.Dla niej to wszystko również było przytłaczające i nie potrafiła poukładać sobie tego w głowie. Choć bardzo kochała Jeremy'iego nie mogła zrozumieć, jak coś takiego mógł zrobić własnemu dziecku.

-Nie musisz, zaraz będzie obiad. - odparł beznamiętnie, poprawiając się na łóżku, by usiąść wyżej. Po włożonym w tę czynność wysiłku był na równi z siedzącą na piętach Jessi.

-Justin. - brunetka wywróciła oczami. - Staram Ci się pomóc, nam pomóc.

-Doceniam to, ptaszyno. - odpowiedział Justin, wyciągając dłoń, by pogłaskać dziewczynę po zarumienionym policzku. -Twoja obecność tutaj robi naprawdę wiele. - wyznał, a uczucia, które tłumił w sobie, wystrzeliły jak z armaty. Jego serce zaczęło bić mocniej.

- Czuję, że cały czas mnie odpychasz. - Westchnęła lekko, unikając wzroku chłopaka.

- Rozumiem to. Cholera, Justin. Mam wrażenie, że żyjemy w jakimś serialu kryminalnym i wszyscy umrą. Tylko z Tobą czuję się bezpiecznie.

- Nikt więcej nie umrze, Jess! - Przeczesał dłonią nieułożone włosy. - Nikt więcej. Nawet przybity do tego łóżka będę Cię chronił. - Silnymi dłońmi przesunął dziewczynę bliżej siebie. - Jesteś dla mnie ważna. Najważniejsza.

- Przestań. - Prychnęła, opierając głowę na jego ramieniu. - Nie faworyzuj mnie. Masz przyjaciół, o których musisz się troszczyć. Nikt nie jest gorszy, nikt nie jest warty większej uwagi. Nie ja.

- Mam wrażenie, że moje uczucia do Ciebie to coś więcej, Jess. - Westchnął, pogrążony w głębi odcieniu oczu dziewczyny. - Mam wrażenie, że bez Ciebie nie miałbym siły walczyć.

- To takie popieprzone, wiesz? - Zaśmiała się bez kszty humoru w głosie.

 - Jesteśmy zagubieni, nie możemy znaleźć drogi powrotnej do domu. Ani Ty, ani ja nie mamy rodziny. Czy to nie ironiczne, że zostaliśmy na siebie skazani?

- Lubię taki rodzaj ironii. - Justin uśmiechnął się lekko, kochając każdy moment spędzony z Jessicą. - Powinniśmy razem stąd uciec, znaleźć moją mamę. - Musnął ustami zaczerwieniony policzek Jess. - Powinniśmy zacząć żyć.

- Z czego? Nie mamy pracy, pieniędzy. Nic. - Mruknęła mając nadzieję, że jej ukochany pogłębi pocałunek. Chciała być całowana przez niego cały czas. Tęskniła za jego pełnymi, stworzonymi dla niej ustami chłopaka.