KIRMIZI GECE ❤ DOĞU SERİSİ I -FİNAL

6.BÖLÜM - AİLEM

O zaman bugün KIRMIZI GECE ile KIZIL GÜNEŞ gelsin =) yarında diğer ikisi =)
Umarım bu hız iyidir. bakalım beğenecek misiniz yeni bölümü?

YÜREĞİMİ MESKEN TUTTU SEVDAN, SENİNLE KAPLANDIM BAŞTAN SONA... NEYİNİM Kİ NEYİM OLASIN, SÖYLE İSTERSEN KÖLEN İSTERSEN BAŞIMDAKİ TAÇ OLASIN.

Hamza bey, Hanzade konağının önündeydi. Kapıyı çaldığında arkasında bir aracın daha hızla durduğunu fark etti. Dönüp baktığında oğlu olduğunu gördü yanında da babası ile erkek kardeşi vardı.
“Böyle olmaz Hamza, önce sakin ol!” diye bağırdı Hasan.
“Sen sus!” diye tersledi onu adam.
Kapının açılması ile Hamza içeri hızla girdi. Dayanamayan Gökçe hanım da peşinden indi arabadan ve konağa girdiler.
“Lalin!” diye bağırdı adam konağın avlusunda.

Kahvaltıya Kürşad ağalara gitmek için oturma odasında aile büyüklerini bekleyen Miran ve Lalin duydukları sesle birbirlerine baktılar.
“Baba...” diye fısıldadı kız.
Miran hemen ayağa kalktı. “Ben konuşurum istersen?”
Lalin de ayağa kalktı ve elini uzattı adama; “Birlikte konuşalım.”
Miran gülümsedi ve elini tutup, odadan çıktılar. Kapıyı açtığında kız babasını, annesini arkalarında da yeni ailesi olarak kabullendiği dedesi, amcası ve abisi vardı.

“Lalin! Kızım!” diye bağırdı Gökçe hanım, tam koşup sarılacağı an kız adamın dibine sokuldu. “Lalin?”
“Lalin prensesim?”
“Bana prensesim deme! Çünkü sen benim hayallerimdeki o iyi kalpli kralımı öldürdün.”
“Lalin neler diyorsun?”
“Ne mi diyorum, siz benim annem babam olamayacak kadar vicdansızsınız diyorum. Siz benim annem babam olsaydınız bana bu kötülüğü yapıp, beni sevgi dolu bu aileden, benim ailemden uzak tutmazdınız.”
“Bunun için uzak tuttuk kızım, istemediğin bir evliliğe mecbur kalma diye, bu hayatı yaşama diye, benim gibi olma diye, tutsak bir yaşam sürme diye-“
“Yeter!” avucunda olan adamın elinin gerildiği hissetti. “İstemediğim bir evlilik yapmıyorum. Bu şartlar altında tanışmasaydık da seçeceğim adam o olurdu. Ayrıca farz edelim ki sevmediğim, istemediğim bir adam, abim için yine de evlenirdim. Anladınız mı beni? Sen onu oğlun olarak istemesen de, sevmesen de o benim abim. Onun bir dakika fazladan nefes alması için ben senin yerine de canımı verirdim.”

Devran ona gülümserken gözünden bir damla yaş akmıştı. Bu kesinlikle onun kardeşiydi. O kadar benziyordu ki ona. Aciz, güçsüz, küçük şımarık bir kız değildi. Yeri geldiğinde sevdiklerini korumak için panter gibi saldırırdı etrafına.

Konağın kapısında Miran’ın anne babası da belirdi. Kızın son sözlerini duymuşlardı ve kızın asilliği karşısında bir kez daha hayran kalmışlardı kıza. Tam oğullarına yakışır bir gelindi.
“Ben aşık oldum-“
Lalin babasının sözünü kesti. “Bana aşık oldum deme baba!” diye gürledi kız. “Aşık olman arkanda küçücük bir çocuk bırakmanı haklı kılmıyor. Sen nasıl aşık olup, o sevgiye muhtaç olduysan, o çocuğunda senin sevgine, gücüne ihtiyacı vardı. Sen ondan neler çaldın, benden neler çaldın farkında mısın? Bizden neler çaldığının farkında mısın baba? Ben abimin çocukluğunu bilmiyorum. Ben abimin gençliğini başkalarından dinliyorum. Ben abimi tanımaya çalışıyorum. Bu ne kadar acı biliyor musun?”
Gökçe hanım kıza bir adım yaklaştı. “Kızım bak istediğin zaman gelip görebilirsin, ama ne olur bizimle gel.”
Lalin güldü ve Miran’a baktı. “İstediğim zaman mı? Ama siz beni istediğiniz zaman göremezsiniz anne. Ben burada kalıyorum. Hafta sonu düğünüm var. Benim diyeceklerim bu kadar.”

Düğün lafını duyan Gökçe hanım, ağzını kapattı. “Hamza bir şey yap!”
“Bu kadar tantana yeter, eve gidiyoruz Lalin-“ adım atar atmaz, Miran onu arkasına aldı, Devran da Miran’ın yanına gitti.
“Sana baba demek içimden gelmiyor. Ama sonuç olarak sadece kimliğimdeki adınla öylesin. Sana saygısızlık yapmak istemiyorum. Ama Lalin istemediği sürece kimse onu benden alamaz!”
Gökçe hanım adamın karşısına geçti. “Sen yaşayacaksın diye ben kızımı bir ağa ile evlendirecek değilim. Bu bencillik.”
Devran kadına alayla baktı. “Ama zamanında siz mutlu olacaksınız diye küçücük bir çocuğu babasız bırakmıştınız. Siz mutlu olacaksınız diye gencecik bir kadını sevdiği adamdan koparıp, almıştınız. Bu bencillik değil mi Gökçe hanım?”