They Don't Know About Us

Part 52 | DNA test

Merhabalaaaar! Karakterlerle Sohbet - 2 etkinliğimiz an itibariyle son bulmuştur! :D 102K! Görünce ne kadar mutlu oldum bilemezsiniz. :') ne kadar duygulandım ama :') çok teşekkür ederiiim! Kitabın başında They Don't Know About Us adlı bir bölüm vardı, orada bir sürpriz - küçük ama benim için önemli bir sürpriz - sizi bekiyor :D umarım onu da beğenirsiniz :D ayrıca bir Zaggie bölümüyle karşınızdayııım! Kafanızdaki soru işaretlerinin bazılarının bu bölüm sayesinde yok olacağını düşünüyorum :D umarım yanılmıyorumdur :D Ayrıca diğer hikayem Locked Out Of Heaven'a göz atarsanız çok seviniriiim! umarım beğenirsiniiiz! <3 öptüm kocaman <3

@beyoncedinleyicisi : uzun bir yorum muydu? hayır, ama ben çok beğendim. düşüncelerini yazman beni çok mutlu etti. Bu yüzden bu bölümü sana hediye etmek istiyorum <3 seni seviyoruuum, öpüldün çook <3

Hatırlatma:

''Sen istesen de istemezsen de ben her zaman etrafında olacağım. Senden uzak durmayı düşünmek berbat bir fikirdi.''

''Sakın bir daha benden uzak duracağını söyleme. Sensiz bir dünya düşünemiyorum.''

''Sensiz yaşamamın bir anlamı yok...''

Kollarımı boynuna doladım ve ona sıkıca sarıldım.

--------------------------

Saat gece yarısına gelirken biz parkımızdaydık. Bankta öylece oturuyorduk. Zayn ne düşünüyordu bilmiyordum ama ben babamı düşünüyordum.

Katherine buradayken berbat bir haldeydi. Çok ağladı ve hiçbir şey yemedi. İşin kötü tarafı yalnız gelmişti, yani yanında ona destek olacak bir Sebastian yoktu.

Babam... Hatırlamakta zorlandığım kokusu burnuma dolar gibi oldu. Derin bir nefesi ciğerlerime doldurdum. Şuan yanımda olup bana benimle gurur duyduğunu söylemesini ve ardından bana sarılmasını öyle çok isterdim ki... Veya yaşadıklarımızın çoğunu hatırlamak isterdim. Bu kadar az şey hatırlamak zorunda mıydım? Onunla muhteşem şeyler yaptığıma emindim. Bana çok güzel şeyler öğrettiğine emindim. Neden hatırlamıyordum? Haksızlıktı!

Ciğerlerime doldurduğum derin nefesi geri verdiğimde çantamdaki telefon çaldı.

Acele etmeden çantamı açtım ve içinden telefonumu çıkardım.

Scott arıyordu. Bugün buraya geleceğimi bilmiyordu. Ne için arıyor olabilirdi?

''Açmayacak mısın?'' dedi Zayn. Ona baktığımda gökyüzüne baktığını gördüm. Kimin aradığına bakmış mıydı? Sanmıyordum.

Meşgule verdim ve telefonu sessize aldım.

''Hayır.'' dedim ve üşüdüğüm için sağ elimi sol kolumda hızlıca gezdirdim. Zayn bana döndü.

''Üşüyor musun?''

''Evet.'' dedim gözlerimi ilerideki ağaçtan ayırmadan.

Ceketini çıkaracaktı ki ona dönüp onu durdurdum.

''Hayır, hayır Zayn. İstemiyorum. Üşümek istiyorum. İyi hissettiriyor.'' dedim ve tekrar gözlerimi ağaca diktim. Ardından derin bir nefes verdim.

''Olmaz.'' dedi ve ceketini çıkarmak için tekrar doğruldu. Ona döndüm.

''Zayn istemiyorum, gerçekten.''

''Pekala,'' dedi ve derin bir nefes verdi. Arkasına yaslandıktan sonra kolunu uzatıp omzuma koydu. Ardından beni kendine çekti ve ona sokulup başımı omzuna koymamı sağladı. ''bu da idare eder.''