Ο Γείτονας!

(2)

Το επόμενο πρωί αφού φάνε λίγο πρωινό ετοιμάζονται για την σχολή. Η Μπέατριξ βάζει ένα μαύρο δερμάτινο κολάν, με μια άσπρη τιραντέ μπλούζα με τις μαύρες ψηλές μπότες της, ενώ παίρνει και ένα μαύρο δερμάτινο μπουφάν. Η Φαμπιάνα φοράει ένα άσπρο τζιν σωλήνα, ένα μπεζ πλεχτό πουλόβερ και φοράει τα άσπρα all star της. Η Μπεατρίξ ισιώνει τα καστανά μαλλιά της, ενώ η Φαμπιάνα τα κάνει μπούκλες στις άκρες.

Ξεκινάνε μαζί για το πανεπιστήμιο το οποίο βρίσκεται κοντά στο σπίτι τους. Δεν οδηγεί καμία, οπότε περπατάνε και σε δέκα λεπτά είναι εκεί. Προχωράνε να μπούνε μέσα και στην αρχή σοκαρίζονται από το πόσο τεράστιο είναι το κτίριο. Η κάθε μια πηγαίνει στην γραμματεία ώστε να πάρει το πρόγραμμά της. Δυστυχώς δεν είναι σε κανένα μάθημα μαζί σήμερα, όμως έχουν κάποια κοινά τις υπόλοιπες μέρες. Μια μικρή λεπτομέρεια, η Μπεατρίξ θα γίνει "Παιδοψυχολόγος" ενώ η Φαμπιάνα "Ψυχολόγος".

Η κάθε μια πηγαίνει στην τάξη της. Η Φαμπιάνα στην αρχή δυσκολεύεται να βρει την τάξη, όμως τελικά καταφέρνει να την βρει λίγα δεύτερα προτού χτυπήσει το κουδούνι. Θα της πάρει λίγο καιρό να μάθει τον χώρο, όμως είναι σίγουρη πως θα τα καταφέρει. Πηγαίνει και κάθεται δίπλα από μια κοπέλα με καστανά μπουκλοτά μαλλιά.

«Γεια!» λέει η κοπέλα ευγενικά και ενθουσιασμένα.

«Γεια!» απαντά η Φαμπιάνα με τον ίδιο τρόπο.

«Με λένε Βικτώρια... Βικτώρια Τσάστις εσένα;;»

«Φαμπιάνα.... Φαμπιάνα Γουέσλεϊ, αλλά μπορείς να με λες Φαμπ.»

«Χάρηκα πολύ Φαμπ.» λέει και της δίνει το χέρι της.

«Και εγώ Βικτώρια.» απαντά και της δίνει το δικό της χέρι.

Το μάθημα περνάει γρήγορα και γενικότερα οι ώρες πετάνε μέχρι που φτάνει η τελευταία. Η Φαμπιάνα τρέχει να προλάβει, γιατί μέσα σε όλους αυτούς τους διαδρόμους έχασε τον προσανατολισμό της, όμως πέφτει πάνω σε κάποιον. Πέφτει κάτω και χτυπάει λιγάκι το χέρι της.

«Είσαι καλά;;» ρωτάει αυτός ο κάποιος.

«Ναι μια χαρά. Θα αργήσω στην...» μόλις σηκώνει το κεφάλι της αρχίζει να κοκκινίζει ολόκληρη. Είναι ο τύπος που την είδε χτες μισόγυμνη.

«Εεεεμ...» λέει εκείνος καθώς αρχίζει να τρίβει τον λαιμό του. Και οι δυο νιώθουν άβολα, κάτι που είναι εμφανές.

«Πρέπει να φύγω!» λέει η Φαμπιάνα και αρχίζει να κοκκινίζει ακόμα περισσότερο.

Προχωράει γρήγορα και μπαίνει στην τάξη της. Νιώθει πολύ περισσότερη ντροπή από ότι χτες. Στο μυαλό της έχουν κολλήσει τα υπέροχα πράσινα μάτια του, τα οποία μάτια χτες κοίταζαν το ημίγυμνο σώμα της. Κουνάει το κεφάλι της ώστε να διώξει αυτές τις σκέψεις, όμως μόλις τον βλέπει να μπαίνει, η καρδιά της αρχίζει να χτυπάει γρηγορότερα. Κοιτάει τριγύρω και ανακαλύπτει πως η μόνη κενή θέση είναι δίπλα της. Ακουμπάει το κεφάλι της στην παλάμη της και παίρνει μια βαθιά ανάσα. Εκείνος αρχίζει να πλησιάζει προς το μέρος της δειλά.

«Γεια!» της ψιθυρίζει.

«Γεια!» απαντά με τον ίδιο τρόπο.

«Συγγνώμη για τον τρόπο που σε κοίταξα χτες.»

«Εεεεμ... δεν πειράζει. Εγώ φταίω. Έπρεπε να είχα κλείσει την κουρτίνα.» απαντά γρήγορα η Φαμπ.

«Ναι... πάντως είχες υπέροχο σώμα.» της κλείνει το μάτι.

«Ότι πεις!» γελάει αμήχανα.

«Αλήθεια!» λέει ενώ την σκουντάει απαλά στην μέση.

«Ευχαριστώ.» απαντά και του χαρίζει ένα χαμόγελο.

Το μάθημα αρχίζει και οι δυο τους στρέφουν την προσοχή τους στον καθηγητή. Μετά από μια ώρα, η Φαμπιάνα μαζεύει τα πράγματά της και φεύγει. Ακούει όμως από πίσω της κάποιον να της φωνάζει... «Χάρρυ χάρηκα!» όμως δεν δίνει σημασία. Πηγαίνει έξω μπροστά στην είσοδο ώστε να συναντήσει την Μπεατρίξ και να της πει τι έγινε σήμερα. Δεν θα την πιστεύει...

VOTE & COMMENT. THANK YOU:*