Ο Γείτονας!

(7)

Όταν η πόρτα κλείσει η κοπέλα πέφτει στον καναπέ και αρχίζει να κλαίει. Πως μπόρεσε να παίξει έτσι μαζί της ο Χάρρυ; Μακάρι να μπορούσε να τον πιστέψει όταν της είπε πως του αρέσει, όμως κάτι την κρατά. Ίσως είναι το γεγονός πως μόλις την πλήγωσε αρκετά.

«Πόσο ηλίθια ήμουν να του δωθώ έτσι εύκολα.» σκέφτεται και τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι.

Νιώθει βλάκας και πάνω απ' όλα ενοχές απέναντι στην Βικτώρια. Πως θα την κοιτάξει στα μάτια ενώ ξέρει τι έχει γίνει; Δεν μπορεί να της πει. θα την μισήσει. Ακούγονται κλειδιά στην πόρτα. Η Μπεατρίξ γύρισε. Μόλις μπει στον καναπέ και δει την κατάσταση της Φαμπιάνας καταλαβαίνει αμέσως πως κάτι έγινε. Της κάνει νόημα και η κοπέλα αρχίζει να της λέει για το τσακωμό της με τον Χάρρυ. Μόλις τελειώσει η Μπεατρίξ την παίρνει μια σφιχτή αγκαλιά.

«Κοίτα, ναι σου φέρθηκε απαίσια. Δεν έπρεπε να το κάνει αυτό ούτε σε εσένα αλλά ούτε και στην καημένη την Βικτώρια. Όμως... ίσως όντως να του αρέσεις σκέψου το..."

«Όχι!» την διακόπτει αμέσως. «Δεν θέλω να το σκεφτώ ή να το αναλύσω τώρα. Και εκτός αυτού, η Βικτώρια είναι τόσο καλή μαζί μου, δεν θα της το έκανα ποτέ αυτό αν το ήξερα. Οπότε δεν έχω απολύτως τίποτα να σκεφτώ.» συνεχίζει αυστηρά.

«Μα...»

«Δεν έχει μα... θα μου πάρει λίγο καιρό να συνέλθω, όμως θα τα καταφέρω. Είμαι αρκετά δυνατή.» λέει απότομα και κοφτά.

«Όπως θες... τι θα κάνεις όμως με τον Χάρρυ;»

«Τίποτα... θα κάνω σαν να μην συμβαίνει τίποτα μπροστά στην Βικτώρια τουλάχιστον, όμως δεν θέλω να έχω πολλά - πολλά μαζί του μετά από αυτό.» απαντά ειλικρινά.

«Ναι... έχεις δίκιο.» κουνάει καταφατικά τα κεφάλι της.

«Όμως άσε με εμένα. Εσύ γιατί γύρισες τόσο νωρίς; Νόμιζα πως θα...»

«Ναι, αλλά τσακωθήκαμε.» την διακόπτει η Μπεατρίξ λυπημένα.

«Γιατί;» ρωτάει με περιέργεια η Φαμπιάνα.

«Βασικά... κάποιος τον πήρε τηλέφωνο όσο τρώγαμε και μου είπε πως έπρεπε να φύγει. Όμως ξέχασε το κινητό του σπίτι. Αυτός ο κάποιος του έστειλε μήνυμα που έλεγε 'Σε περιμένω στο γνωστό καφέ μωρό μου'. Εκείνος γύρισε πίσω να πάρει το κινητό του και με είδε που το κράταγα και ήμουν βουρκωμένη. Άρχιζε να μου φωνάζει πως ψάχνω τα πράγματά του και έγινε της τρελής. Στο τέλος πήρα την τσάντα μου και έφυγα. Με πήρε τηλέφωνο, μου έστειλε μηνύματα όμως δεν του απάντησα. Για την ακρίβεια δεν τα διάβασα καν. Απλά τα διέγραψα. Δεν θέλω να του μιλήσω... Ίσως τελικά να είχες δίκιο που δεν τον συμπάθησες στην αρχή...» είπε και ένα δάκρυ άρχισε να κυλάει αργά στο μάγουλό της.

«Ναι... είδα και με τον Χάρρυ πόσο μέσα έπεσα...» απάντησε η Φαμπιάνα με παράπονο.

«Ναι... είμαστε και οι δυο...» της λέει απογοητευμένα.

«Ναι... ρε συ... άστον τουλάχιστον να σου εξηγήσει... δικαιούσαι να ακούσεις ποια στο διάολο ήταν αυτή. Και ας μην τον πιστέψεις.» λέει η Φαμπ ήρεμα καθώς της χαϊδεύει απαλά το κεφάλι.

«Ναι.. έχεις δίκιο.» κουνάει καταφατικά το κεφάλι της.

«Πάντα!» απαντά και χαμογελάνε.

«Άντε πάμε να κοιμηθούμε. Ήταν μεγάλη μέρα σήμερα...» λέει η Μπεατρίξ και αρχίζουν να κατευθύνονται προς τα δωμάτιά τους.

Όντως ήταν μεγάλη και κουραστική μέρα σήμερα και για τις δυο... όμως η επόμενη θα είναι μεγαλύτερη...

VOTE & COMMENT! THANK YOU:*