Ο Γείτονας!

(28)

Φτάνουν σπίτι της. Μπαίνουν μέσα και την πάει στο δωμάτιό της, αφού του πει που είναι. Την ακουμπάει στο κρεβάτι της και μόλις σηκώνεται βλέπει κάποιον να τον κοιτάζει από το παράθυρο με ένα βλέμμα όλο οργή.

«Νομίζω... πως κάποιος μας κοιτάει από απέναντι και φαίνεται θυμωμένος.» λέει άβολα.

«Ναι εε;;» σηκώνεται και κοιτάζει τον Χάρρυ. Ύστερα του χαμογελάει και κλείνει την κουρτίνα ανασηκώνοντας παιχνιδιάρικα τα φρύδια της.

«Το αγόρι;» ρωτάει ο Ζοζέφ.

«Ναι...»

«Μην το σκέφτεσαι!»

«Δύσκολο... τον αγαπώ ξέρεις.»

«Σε καταλαβαίνω... περνάω και εγώ με την δικιά μου άσχημη φάση.»

«Ξεκίνα...»

«Έχεις όρεξη; Άσε τα δικά μου... τα δικά σου είναι...»

«Σκάσε και ξεκίνα!» του λέει και ξεκινάνε να γελάνε.

«Καλά... είναι μια κοπέλα η Αμέλια. Είναι δυο χρόνια μικρότερη από μένα...»

«Εσύ πόσο είσαι;» τον διακόπτει.

«Είμαι 24!»

«Άρα αυτή είναι 22... μμμ μάλιστα. Συνέχισε...»

«Ναι... τα είχαμε περίπου 3 χρόνια, όμως έπρεπε να φύγει να πάει στην Αμερική να σπουδάσει. Τα είχαμε ή τουλάχιστον προσπαθούσαμε μέχρι τα 20 της... λόγο της απόστασης χωρίσαμε και μιλάμε μια φορά την εβδομάδα και αν. Μου είπε πως βρήκε ένα πολύ καλό παιδί και είναι μαζί ένα χρόνο σχεδόν. Όμως...»

«Εσύ ακόμα την αγαπάς.» λέει χαμηλόφωνα.

«Ακριβώς! Όταν την βλέπω, έστω και από το Skype η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει τόσο δυνατά. Νιώθω σαν την πρώτη φορά που την είδα.»

«Δύσκολη κατάσταση.»

«Ναι...» λέει μελαγχολικά.

«Πότε θα γυρίσει;»

«Την επόμενη εβδομάδα έρχεται.»

«Ωραία...» λέει πονηρά.

«Τι ωραία;» ρωτάει μπερδεμένα.

«Θα πας να την πάρεις από το αεροδρόμιο και θα την πας σπίτι σου να μείνει. Μόνη της έρχεται έτσι;»

«Ναι, απ' ότι μου είπε ο άλλος δεν θα έρθει.»

«Μια χαρά! Ξέρεις... αν νιώθει ακόμα κάτι για σένα;»

«Δεν ξέρω... το ελπίζω πάντως!» χαμογελάει.

«Να την φιλήσεις και να της ζητήσεις να είστε πάλι μαζί τότε. Τώρα που γύρισε, δεν έχετε κάποιο εμπόδιο.»