Ο Γείτονας!

(37)

Φαμπ's pov

Για ποίον λόγο το έκανα αυτό; Δεν... Δεν είναι σωστό! Δεν τον ξέρω καν και... και αγαπώ τον Χάρρυ με όλη μου την καρδιά, δεν γίνεται να τον προδώσω έτσι! Από την άλλη βέβαια... δεν μπορώ να μείνω κολλημένη στο παρελθόν.

Με τον Χάρρυ χωρίσαμε και εκτός αυτού... είναι και αδελφός μου! Γαμώ, γιατί να είναι αδελφός μου! Γιατί; Πρέπει να προσπαθήσω να προχωρήσω παρακάτω! Δεν γίνεται να ζω στο παρελθόν! Δεν θα με οφελήσει σε τίποτα να μείνω κολλημένη στο πριν και να μην κοιτάζω το τώρα, καθώς και το μετά.

Ίσως... ίσως με τον Τζειμς να μπορέσω να πάω παρακάτω. Μου θυμίζει τοσο τον Τζάκ και το πως ένιωθα για εκείνον! Είναι καιρός να προχωρήσω όσο δύσκολο και οδυνηρό αν είναι, είμαι μικρή ακόμα και... παρόλο που τον Χάρρυ τον αγαπώ όσο τίποτα άλλο, πρέπει να τον αφήσω πίσω. Είμαι σίγουρη πως και εκείνος θα ήθελε να είμαι ευτυχισμένη, ακόμα και αν αυτό είναι μακριά του.

Τέλος Φαμπ's pov

Απομακρύνονται από το απλό φιλί τους και κοιτάζονται κατάματα για λίγο. Κανείς τους δεν μιλάει δεν ξέρουν τι πρέπει να πουν.

«Εεμ... συγγνώμη!» λέει τελικά ο Τζειμς και τρίβει τον σβέρκο του με το δεξί του χέρι απο αμηχανία.

«Μην ζητάς συγγνώμη! Το ήθελα και το συνέχισα...» ομολογεί εκείνη.

Κανείς δεν μιλάει ώσπου ξανά σπάει την σιωπή ο Τζειμς.

«Λοιπόν...»

«Ναι...» τον κοιτάζει στα ματιά.

«Θες να... να είμαστε μαζί;» νιώθει πολυ άβολα.

«Δεν σε έχω ξανά δει τόσο αγχωμένο!» γελάει.

«Άι ρεε» την σκουνταιει απαλά. «Λοιπόν... θες;» ξανά ρωτάει πιο επίμονα τώρα. Εκείνη μένει σιωπηλή. «Ξέρω πως δεν με ξέρεις καθόλου, όμως υπάρχει κάτι... κάτι ανάμεσα μας. Μια έλξη, μια χημεία. Την νιώθω και είμαι σίγουρος πως την ένιωσες και εσύ. Μ' άρεσε πολύ το κομμάτι που γνώρισα, όσο μικρό και αν ήταν και θέλω να γνωρίσω και άλλα. Ξέρω πως είναι νωρίς και τρελό, όμως πάρε ένα ρίσκο και στο ορκίζομαι πως δεν θα το μετανιώσεις.» χαμογελάει και σχεδόν την παρακαλεί με το βλέμμα του. Εκείνη τι σκέφτεται και στο τέλος ξεφυσάει.

«Ναι, εντάξει ας δοκιμάσουμε απλά... μήπως ειναι λίγο νωρίς;»

«Ναι, έχεις δίκιο! Βλακεία μου!» της απαντά απότομα και σηκώνεται να φύγει, όμως το χέρι της τον σταματάει.

«Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να προσπαθησουμε.» του λέει απαλά, γαλήνια.

Γυρίζει και της χαρίζει ένα ακόμα φιλι στα χείλη της. Την παίρνει μια αγκαλιά και πηγαίνουν να δουν μια ταινία πανω στο δωμάτιο της. Καταλήγουν να κοιμούνται αγκαλιά.

[...]

Οι μήνες περνούν και ο Απρίλιος φτάνει. Το πανεπιστήμιο κλείνει για το Πάσχα. Τα δυο παιδιά είναι ερωτευμένα και αυτο δεν κρύβεται. Δεν έχουν ανταλλάξει 'σε αγαπώ' ακόμα, γιατί δεν το νιώθουν, όμως ειναι ερωτευμένοι. Άλλωστε άλλο έρωτας και άλλο αγάπη. Έχουν γυρίσει από την τελευταία μέρα στην σχολή και τρώνε στην κουζίνα.

«Τι θα κανείς το Πάσχα μωρό μου;» ρωτάει ο Τζειμς.

«Σκεφτόμουν να πάω λίγο στο Λονδίνο στην παλιά μου σχολή να δω τους φίλους μου!»

«Και εκείνον...» ψιθυριζει ο Τζειμς με πίκρα, όμως τον ακούει η Φαμπιάνα.

«Όχι, όχι για αυτόν!» ακουμπάει την παλάμη της στην δικιά του. Το άγγιγμα της ζεστό κάτι που τον ηρεμεί και του προσφέρει μια σιγουριά.

«Συγγνώμη απλά... ξέρω πόσο πολύ τον αγαπάς και ζηλεύω!» λέει λυπημένα και κάπως απότομα.

«Δεν χρειάζεται! Έχει τελειώσει και όπως ήδη ξέρεις, δεν μπορεί να ξανά αρχίσει! Είμαι μαζί σου και μου αρέσει, οπότε ας μην το σκεφτόμαστε αλλο.» του λέει και νιώθει έναν βαθύ πόνο στην καρδιά της που αγνοεί.

«Εχεις δικό. Και πάλι συγγνώμη!» της δίνει ένα απαλό φιλι.

«Έχω μια ιδέα!»

«Ωχ! Θα πονέσω;» γελάει.

«Ίσως...»

Τον τραβάει προς τη κρεβατοκάμαρα. Τον ξαπλώνει στον κρεβάτι και κάθεται πανω στα πόδια του. Εκείνος αρχικά σαστίζει, όμως στην συνέχεια γελάει πονηρά.

«Έχεις άγριες διαθέσεις βλέπω!» γελάει.

«Ναι...» λέει ναζιαρικα.

Του χαϊδεύει το στήθος και σκύβει να τον φιλήσει! Ξεκινάνε από ένα γλυκό φιλί, όμως μόλις οι γλώσσες τους πάρουν μέρος, το φιλί τους γίνεται όλο και πιο παθιασμένο, μέχρι που ακούν ένα χτύπησα στην πόρτα.

«Γαμώτο!» μουρμουρίζει ο Τζειμς.

«Έλα, πάμε να ανοίξουμε και συνεχίζουμε μετά!» λέει εκείνη πονηρά κάνοντας την να γελάσει. «Αλλωστε εδώ θα είναι το κρεβάτι μας!» συνεχίζει γελώντας τονίζοντας το 'μας'.

«Μωρό μου εσύ.»

Τον φιλάει και ξανά ακούν το χτύπημα της πόρτας. Κατεβαίνει από πάνω του κάπως ενοχλημένη και πηγαίνουν να ανοίξουν. Εκείνος της κρατάει το χέρι και εκείνη γελάει. Εκείνη τον φιλάει και εκείνος ανοίγει γρήγορα την πόρτα. Μόλις η κοπέλα γυρίσει, το στόμα της ανοίγει διάπλατα στο πρόσωπο που αντικρίζει μπροστά της.

«Χάρρυ...»

Είναι το μόνο που λέει ενώ και ο Χάρρυ έχει την ίδια σοκαρισμένη έκφραση με εκείνη μόλις βλέπει δίπλα της τον Τζειμς να κρατιούνται χέρι-χέρι.

VOTE & COMMENT. THANK YOU:*