Ο Γείτονας!

(44)

Το επόμενο πρωί έρχεται και όταν η Φαμπιάνα ξυπνάει είναι μόνη της στο δωμάτιο. Βάζει την μπλούζα του Χάρρυ που βρίσκεται απέναντι στην καρέκλα και ανοίγει την βαλίτσα του. Παίρνει ενα μποξεράκι του και τον ψάχνει τριγύρω, όμως δεν τον βρίσκει. Τελικά αποφασίζει να κατέβει κάτω και να πάρει λιγο πρωινό. Μόλις μπαίνει στην τραπεζαρία τον βλεπει με μια κοπελα να παίρνουν πρωινό. Η ζήλια της αρχίζει να φουντώνει και κοκκινίζει. Μιλάνε και γελάνε τόσο πολύ. Βγάζει ενα μουγκρητό και ανεβαίνει πάνω γρήγορα. Ντύνεται με τα χθεσινά ρούχα της, πετάει τα δικά του απότομα στο κρεβάτι και φεύγει. Μόλις ανοίγει την πόρτα καλεί το ασανσέρ και τους ακούει να ανεβαίνουν από τις σκάλες και να γελάνε. Νευριάζει ακόμα περισσότερο και πατάει σαν μανιακή το κουμπί του ασανσέρ. Μόλις ανοίγει την πόρτα να φύγει ο Χάρρυ έχει φτάσει στο τέλος της σκάλας και την βλέπει να φεύγει. Φωνάζει το όνομα της, όμως εκείνη δεν γυρίζει. Αρχίζει να κατεβαίνει γρήγορα της σκάλες όμως μόλις βγει από το ξενοδοχείο, εκείνη έχει ήδη μπει σε ένα ταξί που την παίρνει μακρυά του, ξανά...

Η κοπελα φτάνει στο σπίτι της. Δεν θέλει να μπει, δεν ξέρει πως θα αντικρίσει τον Τζειμς μετά από αυτό που έγινε, όμως πρέπει να του πει την απόφαση της. Ανοίγει την πόρτα αργά και πηγαίνει στο δωμάτιο της. Αλλάζει και βάζει κάτι πιο ελαφρή. Μόλις ανοίγει την πόρτα ο Τζειμς ανοίγει την δικιά του. Τον κοιτάζει και εκείνος της κάνει νόημα να πάνε στο σαλόνι.

«Λοιπόν, αποφάσισες;» ρωτάει αμέσως μόλις κάτσουν.

«Ναι... κοίτα ξέρω τι θα πεις απλά... Συγγνώμη! Τον αγαπάω και δεν μπορώ μακριά του.» σκύβει το κεφάλι της.

«Τόσο καιρό δηλαδή, δεν σου έλειπε;» ρωτάει ειρωνικά.

«Φυσικά και μου έλειπε απλά... Προσπαθούσα να τον ξεχάσω και να προχωρήσω παρακάτω.» απαντά ειλικρινά.

«Δεν σου κάνει καλό Φαμπιάνα.» ξεφυσάει.

«Τι εννοείς;»

«Όταν ήρθες εδώ ήσουν ένα ράκος. Όχι μόνο επειδή ηταν αδελφό σου, αλλά και γενικά απ' όλα όσα είχαν συμβεί. Δεν αξίζει να σε κάνει έτσι. Υποτίθεται η αγάπη είναι κάτι όμορφο που σε κάνει ευτυχισμένο, οχι δυστυχισμένο και να κλαις.» της λέει ήρεμα.

«Έχεις δίκιο, όμως... δεν είναι δυστυχισμένη δίπλα του. Το αντίθετο μάλιστα. Ναι, έχουμε τα πάνω και τα κάτω μας όμως... αγαπιόμαστε και αυτό μετράει πολύ. Δεν περιμένω να το καταλάβεις. Ίσως σου φαίνεται τρελό και βλακεία τώρα, όμως όταν αγαπήσεις και εσύ θα με καταλάβεις.» απαντά ήρεμα.