Ο Γείτονας!

(57)

Harry's pov

Μετά από μερικές ώρες ξύπνησε και ήταν ακόμα στην αγκαλιά μου. Μου χαμογέλασε αχνά και με τράβηξε κι άλλο κοντά της. Της ανταπέδωσα το χαμόγελο και την φίλησα απαλά στο κούτελο και άκουσα την αδύναμη φωνή της να αντηχεί γλυκά στα αυτιά μου.

«Χάρρυ...»

«Ναι...»

«Πως νιώθεις για όλο αυτό; Πρόσεχε, θέλω την αλήθεια...»

«Πφ... βασικά... με στεναχωρεί ειλικρινά. Δεν μπορώ να χωνέψω την ιδέα πως σε ενα μήνα θα σε χάσω απο κοντί μου γιατί... δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αγαπήσω καμιά σαν κι εσένα, όπως δεν νομίζω να υπάρξει καμία να με αγαπήσει όπως εσύ. Απλά, φοβάμαι να μείνω μόνος. Δεν ξερω τι θα κάνω, δεν ξερω αν θα το ξεπεράσω. Άλλο να είμαστε μακριά για λίγο και άλλο αυτό. Πάντα ήξερα πως θα βρούμε τον δρόμο μας ο ένας πίσω στον άλλον, όμως τώρα που ξέρω πως θα φύγεις οριστικά απλά... πονάω... σε αγαπάω πολύ και δεν ξέρω πως θα αντέξω χωρίς εσένα, πως θα επιβιώσω. Είσαι ένα από τα σημαντικότερα άτομα στην ζωή μου και... φοβάμαι χωρίς εσένα. Μακάρι να ήμουν εγώ στην θέση σου. Είσαι από τα καλύτερα άτομα που έχω γνωρίσει και απλά δεν αξίζει να χαθείς έτσι.» λεω όσο πιο ειλικρινά μπορώ. Παίρνει μια βαθιά ανάσα...

«Συγγνώμη...» ένα δάκρυ τρέχει από τα μάτια της.

«Μωρό μου... γιατί;» σκουπίζω το δάκρυ της.

«Που δεν μπορώ να παλέψω άλλο. Που δεν είμαι τόσο δυνατή και που δεν είμαι η Φαμπιάνα που γνώρισες τότε. Συγγνώμη που σε κάνω να νιώθεις έτσι. Συγγνώμη που σε έκανα να με ερωτευτείς, να με αγάπησες και τώρα πληγώνεσαι έτσι. Όμως υπάρχει κάτι που δεν θέλω να ζητήσω συγγνώμη...»

«Τ... τι;;» έχω ήδη βουρκώσει, αλλά δεν θα κάψω. Οχι, δεν θα κλάψω!

«Δεν ζητάω συγγνώμη που σ' αγαπώ, που σε ερωτεύτηκα και που περάσαμε όσα περάσαμε. Μπορεί να αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες, αλλά είναι όλα παρελθόν. Δεν χρειάζεται να το σκεφτόμαστε. Ας κοιτάξουμε να περάσουμε καλά το τωρα και όσο κρατήσει.» μου χαμογελάει και ενώνει τα χείλια μας με ενα απαλό φιλι. Ενα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο μου και μετά άλλο ένα. Απομακρύνομαι και τα σκουπίζει απαλά.

«Έχω μια ιδέα... σήκω!» λεω χαμογελαστά.

«Οχι.. δεν μπορώ να βγω έτσι έξω.» λέει ναζιάρικα.

«Μην το ξανά πεις. Είσαι υπέροχη και στην τελική σε όποιον δεν αρέσεις ας κοιτάξει αλλού. Χέστηκες!» την χάιδεψα στο μάγουλο.

«Καλά... έλα πάμε!»

Την πιάνω από το χέρι και την πηγαίνω σε ένα λούνα-πάρκ. Ναι, το ξέρω είναι τραγικό, αλλά θα ήταν πολύ γλυκά να πάμε εκεί. Θα ήταν... ρομαντικά; Τέλος πάντων... ανεβαίνουμε στην ρόδα και σταματάει όταν είμαστε ψηλά. Την παίρνω αγκαλιά και κοιτάμε τα αστέρια καθώς τρώμε μαλλί της γριάς. Την κάνω να γελάει και η καρδιά μου γλυκαίνει. Τις δείχνω τα αστέρια και μολις πέσει ενα αστέρι, κλείνουμε τα ματια και κάνουμε μαζί μια ευχή.

«Τι ευχή έκανες;» την ρωτάω όταν κατέβουμε από την ρόδα.

«Αν στην πω δεν θα βγει...» χαμογελάει ναζαρικα.

«Ελα πες μου, σε παρακαλώ.» κάνω τα γλυκά μάτια.

«Καλά... ευχήθηκα να είσαι πάντα υγιείς, ευτυχισμένος και να μην με ξεχάσεις.« χαμογελάει αχνά.

«Ααα.» της πιάνω το χέρι και μπλέκω τα δάχτυλα μας μεταξύ τους.

«Εσύ;»

«Να συναντηθούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται..»

VOTE & COMMENT. THANK YOU:*