Παίρνει γρήγορα το μπουφάν της και βγαίνει από το σπίτι. Μπαίνει σε ένα ταξί και μέσα σε μερικά λεπτά βρίσκεται έξω από το ξενοδοχείο που ελπίζει να μένει ο Χάρρυ.
«Σε ποίο δωμάτιο βρίσκεται ο Χάρρυ Στάιλς;» ρωτάει κάπως απότομα την ρεσεψιονίστ.
«Στο 511 στον πέμπτο όροφο.» απαντά ευγενικά εκείνη αν και κάπως ενοχλημένη από τον τόνο της κοπέλας.
«Ευχαριστώ.»
Πηγαίνει με το ασανσέρ. Μόλις φτάσει έξω από το δωμάτιο του παίρνει μια βαθιά ανάσα και χτυπάει δυνατά. Δεν ξέρει τι θα του πει, αλλά θέλει να σιγουρευτεί πως είναι καλά. Όταν η πόρτα ανοίγει και ο Χάρρυ την αντικρίζει μένει με ανοιχτό το στόμα.
«Τι κάνεις εσύ εδώ;» την ρωτάει σαστισμένος.
«Είσαι καλά;» ρωτάει αμέσως και τον αγκαλιάζει.
Εκείνος κοκαλώνει για λίγο, όμως ανταποδίδει την αγκαλιά. Χαμογελάει μέσα από τα μαλλιά της και νιώθει για λίγο όλη του την ανησυχία του να ηρεμεί για λίγο. Του είχε λείψει τόσο πολύ... απομακρύνονται και την κοιτάζει.
«Μια χαρά. Ο δικός σου ακόμα να ψοφήσει;» ρωτάει γεμάτος ειρωνεία.
«Μην μιλάς έτσι για εκείνον.»
«Δεν ξέρεις τι έγινε για αυτό άσε με να λέω ότι θέλω.» η φωνή του υψώνεται.
«Τότε πες μου!» το ίδιο και η δική της.
Χτυπάει την πόρτα με δύναμη πίσω της ώστε να κλείσει και σταυρώνει τα χέρια της στο ύψος του στήθους της. Ο Χάρρυ τινάζει τα μαλλιά του και κάθεται και κρεβάτι του. Αρχίζει να της εξηγεί τι έγινε με κάθε λεπτομέρεια. Βλέπει το βλέμμα της να ηρεμεί και αυτό τον χαλαρώνει. Η Φαμπιάνα τον πλησιάζει και πιάνει τα μαλλιά του ακουμπώντας το κούτελο της στο δικό του. Τα μάτια και τον δύο είναι κλειστά και ξεφυσούν μαζί.
«Αποφάσισες;» την ρωτάει ο Χάρρυ καθώς σηκώνει το κεφάλι του να την κοιτάξει στα μάτια της.
«Εεεμ ναι...» λέει και η φωνή της είναι σαν ψίθυρος.
Ο Χάρρυ από τον τρόπο που απαντάει καταλαβαίνει πως δεν διάλεξε εκείνον. Απογοήτευση κυριεύει όλο του το πρόσωπο. Σηκώνεται να φύγει, όμως το χέρι της τον κρατάει με δύναμη στην θέση του.
«Λυπάμαι που τόσο καιρό σε ταλαιπωρώ. Λυπάμαι που όλο τσακωνόμαστε. Λυπάμαι που είμαι τόσο εγωίστρια. Λυπάμαι που όλο κλαίω. Λυπάμαι που τόσο καιρό σε έχω στο περίμενε. Λυπάμαι που ώρες-ώρες είμαι τόσο σκύλα και ξινή. Λυπάμαι που τόσο καιρό σε πληγώνω ασύστολα. Όμως ξέρεις γιατί δεν λυπάμαι;» ρωτάει χωρίς όμως να περιμένει κάποια απάντηση. «Δεν λυπάμαι που διάλεξα εσένα... Χάρρυ σε αγαπώ!» λέει δυνατά στο τέλος καθώς δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της.
Εκείνος δεν λέει τίποτα, έχει χάσει τα λόγια του. Τελικά γυρίζει και την φιλάει παθιασμένα. Ναι, μετά από τόσο καιρό επιτέλους φιλιούνται. Κρατάει το πρόσωπο της στα χέρια του σαν πολύτιμη κούκλα. Αρχίζουν να προχωράνε προς το κρεβάτι. Κάθονται και οι δυο... ο Χάρρυ χαϊδεύει με τον αντίχειρα του το μάγουλο της.
«Σε ευχαριστώ! Σε αγαπώ!» της λέει ψιθυριστά λες και δεν θέλει να τους ακούσει κανείς.
«Και εγώ σε αγαπώ Χάρρυ!»
Αρχίζουν να φιλιούνται ξανά και ξανά χωρίς να σταματημό! Οι καρδιές τους, σαν μια, χτυπάνε στον ίδιο ρυθμό.
«Καλύτερα να πηγαίνω...» του λέει μόλις τραβηχτεί από κοντά του.
«Όχι, σε παρακαλώ, μείνε μαζί μου...» απαντά ήρεμα.
«Εντάξει!» λέει εκείνη γρήγορα, χωρίς να το σκεφτεί.
VOTE & COMMENT. THANK YOU:*
YOU ARE READING
Ο Γείτονας!
Fanfiction«Η ζωή θα σου φέρει πολλά εμπόδια και δυσκολίες... Ομως, μονάχα ενα δεν θα μπορεσεις να αντιμετωπίσεις όσο και να θέλεις, όσο και αν προσπαθήσεις και αυτό είναι... Ο Θάνατος!»
