Μόλις η Βικώρια φύγει κανείς από τους δύο δεν μιλάει. Η Φαμπιάνα θέλει να πει κάτι, όμως δεν ξέρει τι. Ο Χάρρυ θέλει να ζητήσει πάλι συγγνώμη, αλλά ξέρει την απάντησή της. Τελικά αποφασίζει να ξανά δοκιμάσει...
«Συγγνώμη.» λέει κοιτάζοντας το πιάτο του και η φωνή του βγαίνει σαν ψίθυρος.
«Συγχωρεμένος!» απαντά ακριβώς με τον ίδιο τρόπο η κοπέλα.
«Τι;» λέει εκείνος καθώς σηκώνει το κεφάλι του για να την κοιτάξει με μια σοκαρισμένη έκφραση στο πρόσωπό του. Αυτό δεν το περίμενε...
«Αυτό που άκουσες... δεν μπορώ να είμαι θυμωμένη μαζί σου Χάρρυ. Απλά δεν μπορώ! Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα είμαστε όπως πριν.» τον κοιτάζει κατάματα.
«Δηλαδή;» την παρατηρεί προσεκτικά.
«Χάρρυ... δεν μπορώ να υποδύομαι την φίλη σου...»
«Τότε μην την υποδύεσαι, γίνε!»
«Χάρρυ! Δεν μπορώ! Μου αρέσεις τόσο πολύ που δεν μπορώ να είμαι δίπλα σου χωρίς...» λέει η κοπέλα και σταμάτει. Δεν ήθελε να το πει δυνατά αυτό.
«Χωρίς τι;» ρωτάει εκείνος παραξενεμένος.
«Χωρίς... χωρίς να θέλω να σε φιλήσω, να θέλω να κλειστώ στην αγκαλιά σου. Δεν μπορώ να...» εκείνη την ώρα ορμάει και της κλείνει το στόμα με ένα απαλό φιλί.
Τα χέρια του ακομπούν στην μέση της και τα δικά της βρίσκονται στο πιγούνι του. Ανταποδίδει, όμως όταν σκέφτεται πως η Βικτώρια μπορεί να έρθει από λεπτό σε λεπτό απομακρύνεται απότομα.
«Δεν γίνεται Χάρρυ, είναι η Βικτώρια στην μέση!» λέει η κοπέλα καθώς τραβιέται από κοντά του.
«Αυτό δεν είναι πρόβλημα...» χαμογελάει πονηρά.
«Δεν θέλω να χωρίσεται για μένα...»
«Ποιος θα χωρίσει;» ρωτάει η Βικτώρια καθώς πλησιάζει το τραπέζι.
«Εε κανένας.» απαντά η κοπέλα. Η Βικώρια κάθεται απέναντι από τον Χάρρυ και την Φαμπιάνα.
«Μα σας... τέλος πάντων! Ξέρετε τι παρατήρησα;»
«Τι;» ρωτάνε και οι δυο. Γυρίζουν να κοιταχτούν και αρχίζουν να γελάνε.
«Πως ταιριάζετε!» λέει η Βικτώρια σταυρώνοντας τα χέρια της. Και οι δυο κοκαλώνουν στην θέση τους, κοιτάζοντας το πάτωμα. «Όμως εμείς ταιριάζομε περισσότερο!» λέει και αρχίζει να γελάει.
Η Φαμπιάνα νιώθει τα μάτια της να βουρκώνουν στο άκουσμα των τελευταίων της λέξεων. Τους λέει πως πρέπει να φύγει, να γυρίσει στην τάξη της. Η Βικτώρια την χαιρετάει με μια αγκαλιά ενώ ο Χάρρυ δεν την κοιτάζει καν. Βγαίνοντας έξω αρχίζει να τρέχει, ειδικά όταν ακούσει τον Χάρρυ να φωνάζει δυνατά τ' όνομα της. Τα δάκρυα της αρχίζουν να τρέχουν πάνω στα μάγουλά της. Νιώθει το χέρι του να τυλίγετια γύρω από το μπράτσο της. Την γυρίζει προς το μέρος του...
«Περίμενε...» της λέει απαλά.
«Χάρρυ δεν...»
«Τι έπαθες;» ρωτάει και η ανησυχία του είναι ορατή... τα μάτια του τον προδίδουν.
«Έχει δίκιο... είστε καλύτερα μαζί και δεν μπορώ να το καταστρέψω αυτό. Δεν είναι σωστό.» απαντά κι αρχίζει να κλαίει όλο και περισσότερο. Γυρίζει το κεφάλι της από την άλλη...
«Δεν θα κατσρέψεις τίποτα που δεν έχει ήδη χαλάσει... τον τελευταίο καιρό δεν τα πάμε καλά. Και δεν φταις εσύ... φταίω εγώ... έχω αλλάξει, δεν... τέλος πάντων!» λέει και της γυρίζει το κεφάλι ώστε να τον κοιτάζει. Τα πρόσωπα τους βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής και τα πράσινα μάτια καρφώνουν τα δικά της κίτρινα.
«Δεν θέλω να μπω...»
«Δεν μπαίνεις!» τη διακόπτει.
«Χάρρυ...»
«Μπορείς να με ακούσεις έστω και για ένα λεπτό, σε παρακαλώ;» της λέει και ο τόνος της φωνής του είναι ικετευτικός.
«Εντάξει...» απαντά απαλά εκείνη και απομακρύνεται από κοντά του.
VOTE & COMMENT. THANK YOU:*
YOU ARE READING
Ο Γείτονας!
Fanfiction«Η ζωή θα σου φέρει πολλά εμπόδια και δυσκολίες... Ομως, μονάχα ενα δεν θα μπορεσεις να αντιμετωπίσεις όσο και να θέλεις, όσο και αν προσπαθήσεις και αυτό είναι... Ο Θάνατος!»
