မွန္တစ္ခ်ပ္ရဲ ့ရာဇ၀င္​

ခရီးတစ္ခုအေၾကာင္း_၅

ခရီးတစ္ခုအေၾကာင္း_၅

(၅)
သူက ကြၽန္ေတာ္ေက်ာေပၚက သူရဲ႕ဓားကို ျပန္မႏူတ္ေသးဘဲ တခစ္ခစ္ရယ္ေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူက တိုးတိတ္ျငင္သာစာြေမးတယ္။
"ကို ကြၽန္မကိုခ်စ္လား။" တဲ့......။
ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီေမးခြန္းေၾကာင့္ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းရဲ႕ အစအဆံုးကို တစ္ေယာက္တည္း မေမာတမ္းေျပးသြားေနသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကြၽန္ေတာ္ အေျဖတစ္ခု သိရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို နာနာက်ည္းက်ည္းကို ခ်စ္ေနတယ္။ နာက်င္မူဒဏ္ေတြၾကားထဲက ခ်စ္လြန္းလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဆီက အျပံဳးတစ္ခု ပြင့္ေဝသြားတယ္။
"ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။"
"ဟုတ္လား၊ ကြၽန္မလည္း ကို႔ကို အရမ္းခ်စ္တာေပါ့။"
ေျပာၿပီးေနာက္မွာပဲ
ဓားကို သူ ဆတ္ခနဲ ဆြဲႏူတ္လိုက္တယ္။ ဓားဟာအ႐ိုးေတြကိုပြတ္တိုက္ထြက္လာတာမို႔ အသဲခိုက္ေအာင္ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေသြးတို႔တပြက္ပြက္နဲ႔ ယိုက်ၿပီး ခေယာင္းဆူးတို႔ကို စိတ္႐ွိလတ္႐ွိ အေရာင္ျခယ္ၾကတယ္။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ပန္းတိုင္တစ္ခု ေရာက္ဖို႔အေရး ျပာရီေနတဲ့ မ်တ္စိ ေတြနဲ႔ ေ့႐ွကို အားတင္းၿပီး ဆက္ေလ်ွာတ္တယ္။
တစ္လွမ္း......
ႏွစ္လွမ္း...........
သံုးလွမ္း............
ေက်ာ္ေပၚကို ေနာက္ထပ္ဓားတစ္ခ်က္ (ပထမဓားခ်က္ထက္ အ႐ွိန္ပိုျပင္းစြာ) က်ေရာက္လာျပန္တယ္။ နာက်င္မူရဲ႕ေဝဒနာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေျခေထာက္ေတြ ယိမ္းယိုင္ထြက္သြားတယ္။ မ်တ္စိေတြကလည္း ခ်က္ခ်င္းျပာရီမိႈင္းသြားတယ္။ ဒါကို သူလည္း သတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ ဒါ သူမအတြက္ သာယာျခင္းတစ္ခုမ်ားလား။
"ကြၽန္မလည္း ကို႔ ကို အရမ္းခ်စ္တာေပါ့ ကိုရယ္။ ကြၽန္မလည္း ကို႔လိုပါပဲ။ ခ်စ္တာေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်စ္ကို လူတစ္ေယာက္ယံုၾကည္လာေအာင္ လုပ္မျပခ်င္ဘူးေလ။ သူ႔ဟာသူ ယံုၾကည္လာတာကိုပဲ ကြၽန္မ ပို လိုလားတယ္။"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ၿပီးအတိုင္းသား ၾကားေနရတယ္။ သူရဲ႕အမွတ္သညာထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္စကားေတြက အဲဒီလို အ႐ိုးစြဲေနေစခဲ့တယ္။ ၿပီးေနာက္မွာေတာ့
"ကို ကြၽန္မကို ဘာလို႔ခ်စ္ခဲ့တာလဲဟင္။"
"ကို႔မွာ အေၾကာင္းျပခ်က္...မ...႐ွိ...ပါ........ဘူး။"
ကြၽန္ေတာ္စကားေတြဟာလည္း ကြၽန္ေတာ္လို ယိုင္နဲ႔စာြ ေပၚက္ဖြားလာခဲ့တယ္။ အဲဒီေပၚက္ဖြားမူဟာ အမွန္တရားနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းတယ္ဆိုတာလည္း ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။
"အေၾကာင္း...ျပ..ခ်က္...ေပးႏိူင္...ရင္..လည္း..အဲဒါ...ကို...အခ်စ္လို႔မထင္ပါဘူး။"
"ေအာ္....ဟုတ္လား"
အံျသသံနဲ႔အတူ သူမက ဓားကို ဆြဲႏူတ္လိုက္တယ္။ အနာတရေတြ ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္သြားတယ္။ ေကာင္းကင္ဟာ မဲလြန္းလို႔ ေမွာင္သြားတယ္။ ေျခဖဝါးေအာက္က ဆူးခေယာင္းေတြေတာင္ မနာက်င္ေစေတာ့သလိုပါပဲ။ သူရယ္သံ ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔အတူ
"ကြၽန္မကေတာ့ ကို႔ရဲ႕ အျပံဳးေလးကို ခ်စ္ခဲ့မိတယ္။ ကိုျပံဳးတာေလးက ဘယ္လိုေလးမွန္း မသိပါဘူး။ တကယ့္ ကို တစ္မ်ိဳးေလးပဲ။ ကိုသာ ကြၽန္မနဲ႔စေတြ႔တဲ့ေန႔ုက ကြၽန္မကို အဲဒီလို မျပံဳးျပခဲ့ဘူးဆိုရင္၊ ကြၽန္မကို႔ကို ခ်စ္ခဲ့မိမယ္မထင္ဘူး။"
လြဲမွားမူေတြေနာက္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေတာက္ေလ်ွာတ္လိုက္ခဲ့မိၾကတယ္။ ဘဝရဲ႕ ညစ္ပတ္ေပေရမူေတြ စိတ္ကို အညစ္အေၾကးမ်ားစြာနဲ႔ ဒုကၡေပးလာခဲ့တယ္။ ခုေနမွေတာ့ လက္မိႈင္ခ်စရာ အေၾကာင္းကို မ႐ွိပါဘူး။ အသဲေတြ တဆတ္ဆတ္နာေနလည္း သူမျမင္ေအာင္ ပုန္းလ်ိဳးကြယ္လ်ိဳးထားတုန္းပဲ။ တကယ္အထိနာရသူက ကြၽန္ေတာ္ရယ္ပါ။

-------------------------------------------------------------