မွန္တစ္ခ်ပ္ရဲ ့ရာဇ၀င္​

ခရီးတစ္ခုအေၾကာင္း-၂

(၂)
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို ဆက္လွမ္းဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေ့႐ွက ခေယာင္း ဆူးေတြက ကြၽန္ေတာ္ကို ေလွာင္ေနသေယာင္ေယာင္။ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္လန္႔ေနတာလား။ ဟင့္အင္း။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ျဖတ္သန္းခ်င္လို႔ တမင္တကာ ဒီလမ္းကို ေရြးခဲ့တာပဲေလ။ ဒါဆို အခု ကြၽန္ေတာ္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ မသိေတာ့ဘူး။ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္မိေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မ်တ္ရည္ဝဲလာတယ္။ ရင္ထဲမွာ ေၾကကြဲလာတယ္။
ဒီလိုနဲ႔....
ကြၽန္ေတာ္ ေ့႐ွကို ပင့္ကူတစ္ေကာင္ တြဲေလာင္းက်လာတယ္။
"ခင္ဗ်ားက လူသတ္ခဲ့တာလား။"
"ဟုတ္တယ္။ ငါ လူသတ္ခဲ့တယ္။"
"ခင္ဗ်ား၊ ဘာလို႔ လူသတ္ရတာလဲ။"
"ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖတ္လံုး အဆင္ေျပဖို႔ပဲ။"
"ဒါဆိုရင္ေတာ့၊ ခင္ဗ်ားမွာ အျပစ္႐ွိတယ္။"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ငါ့မွာ အျပစ္႐ွိပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း အျပစ္ဒဏ္ကို ခံယူဖို႔ အသင့္ပဲ။"
"ဒါေပမယ့္ အဲဒီအျပစ္က ခင္ဗ်ားဆီကို ေရာက္လာေသးမွာ မဟုတ္ဘူး။"
"ဟင္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
ပင့္ကူက ကြၽန္ေတာ္ကို အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီး ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ျပံဳးတယ္။
"သူ မေသေသးလို႔ပဲ။"
"ဟင္။"
ကြၽန္ေတာ္ဘာမွဆက္မေမးႏိူင္ခင္မွာပဲ ပင့္ကူဟာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အေပၚကို ျပန္တတ္သြားတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္မိတယ္။ ဘာအတြက္ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္မိမွန္းကို ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။ ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို ဆာေလာင္ေနတာပဲ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ ေ့႐ွမွာ ခေယာင္းလမ္းကေတာ့ စိန္ေခၚေနဆဲပဲ။ နယ္ေျမသစ္တစ္ခုခုဆီ အေရာက္လွမ္းႏိူင္လိမ့္မယ္လို႔လဲ ကြၽန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ဘာ အဓိပၸါယ္႐ွိမွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း နယ္ေျမသစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ျပန္လွည့္ရမလား။ ဟင့္အင္း ၊ မျဖစ္ေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္ၿပီးရဲရင့္ရလိမ့္မယ္။