မွန္တစ္ခ်ပ္ရဲ ့ရာဇ၀င္​

ခရီးတစ္ခုအေၾကာင္း

ခရီးတစ္ခုအေၾကာင္း

(၁)

သူမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ သူေသသြားၿပီ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အဆိပ္ေတြနဲ႔ သုတ္လိမ္းပတ္ဖ်န္းလိုက္တယ္။ ဒီမနက္ အိပ္ယာထခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို မျမင္ရေတာ့ဘူး။ က်ီးဌက္ေတြရဲ႕ "အာ"သံကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ၾကားရတယ္။ ဒါ ေသဆံုးျခင္းရဲ႕ နိမိတ္ပဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ အေသအခ်ာယံုၾကည္ လက္ခံလိုက္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ လမ္းဆက္ေလ်ွာတ္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္မွာ ေျခသံတစ္ခ်ိဳ႕ ကပ္ပါလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ခပ္ေရးေရး သ႑ာန္တစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္ရတယ္။ အဲဒါ သူမ်ားလား ဟင့္အင္း၊ မျဖစ္ႏိူင္တာ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို အေသအခ်ာသတ္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲဟာ။ ကြၽန္ေတာ္ မ်တ္စိမွားေနတာပဲ ျဖစ္မွာ။ အျမင္ မွားျခင္းေတြနဲ႔ ေႏြရာသီတစ္ခုလံုး၊ ရင္ဘတ္ထဲ ထိုးထည့္ခံထား ရသလိုပါပဲ။

ထြက္ေျပးမလြတ္ေျမာက္ႏိူင္တဲ့ အသိတရားႏြံထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္နစ္ေနခဲ့ရသူပါ။ ဘယ္သူမွ မကူကယ္ႏိူင္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြၾကားမွာ သူေရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ေရာႏွစ္ေယာက္စလံုး ကမာၻ ပ်က္ခဲ့ၾကတာပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီလို ျဖစ္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ သူလည္း စိတ္ေအးခ်မ္းသြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သူ႔ကို အခါခါသတ္ခဲ့ေၾကာင္း ရင္ထဲကမ်တ္ရည္တို႔က ကြၽန္ေတာ္ကို ေအာ္ဟစ္ေျပာေနတယ္။ မသိက်ိဳးကြၽံျပဳၿပီး ေ့႐ွတူလ်ဴကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္ေလ်ွာတ္သြားမိတယ္။ ေလထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္မသိေအာင္ လြင့္ေမ်ာေနမိသလားပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဝါက်င့္က်င့္ သစ္ရြက္တစ္ရြက္လည္း ျဖစ္တယ္။ 

အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ သူ ငိုေနခဲ့တယ္။ အကယ္၍မ်ား သူ မ်တ္ရည္စတို႔မွာ ကြၽန္ေတာ္အခ်ဳပ္အေႏွာင္မခံခဲ့ရရင္ သူလည္း ေသစရာ ဘယ္အေၾကာင္း႐ွိပါ့မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို သတ္လိုက္တယ္။ ဒါ ဂုဏ္ယူစရာတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူလို႔ ရလိမ့္မယ္ေတာ့ ထင္မိတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူေသဆံုးရျခင္းအေပၚမွာ
ဒါကို သူကိုယ္တိုင္ ေက်နပ္လက္ခံလိုက္တာပါလို႔ သူ႔စကားလံုးေတြက သက္ေသျပေနခဲ့သားပဲ။ ဟုတ္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကပဲ ေသခ်င္ေနခဲ့သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ ဆက္ေလ်ွာတ္လာခဲ့တယ္။ ေ့႐ွမွာ ခေယာင္းပင္ေတြေတြ႔တယ္။ တစ္ခ်ိန္က သူ႔ကို ေက်ာပိုးၿပီး ဒီေနရာကို ျဖတ္သန္းသြားမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဘူးတယ္။ အဲဒီစိတ္ကူးေတြဟာ ျမဴခိုးေငြ႔လိုမ်ိဳးပဲ ေတာင္ေတြၾကားမွာ ရစ္သိုင္လႊမ္းျခံဳေနတယ္။
အခုေတာ့ လူတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသလို ကြၽန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေတြေဝသြားမိျပန္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ လြယ္အိတ္အေပၚက္ထဲမွာ ဘာေမ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မ႐ွိေတာ့။ သူ႔ကို လက္ေဆာင္ေပးမယ္လို႔ ၾကံရြယ္ထားခဲ့တဲ့ ေခၚက္ဓားေလး တစ္ေခ်ာင္းက လြဲလို႔ေပါ့။ ဓားေလးက အေရာင္တလတ္လတ္နဲ႔၊ သခင္အလာကို ဆီးႀကိဳေနသလိုမ်ိဳးပဲ။ မ်တ္လံုးထဲမွာ အနီေရာင္ေတြ လတ္ခနဲပဲ။

ဒါက ေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္ပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ခနဲ႔တဲ့တဲ့စကားေတြ ကြၽန္ေတာ္ႏွလံုးသားကို လာစင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေတြေဝသြားတယ္။ သူ မ႐ွိေတာ့ဘူးေလ။ သူ႔စကားလံုးေတြလည္း က်န္မေနသင့္ေတာ့ဘူးေပါ့။ "ေအာ္...ဟုတ္လား။ ေတာင္ပန္းပါတယ္ေနာ္။" ကြၽန္ေတာ္ေခၚင္းကို ျဖည္းညႇင္းစာြ ခါလိုက္မိေတာ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုသတ္ခဲ့ၿပီပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘယ္လို သတ္ခဲ့တာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြေဝသြားျပန္တယ္။ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားတယ္။ ဦးေႏွာက္ေတြ ကြၽတ္ထြက္လုမတတ္ဘဲ။ ျပန္အမွတ္မရဘူး။ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ခုန္လာတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလမ္းကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ၿပီးေအာင္ ေလ်ွာတ္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ဘာသာ ကြၽန္ေတာ္ အဓိ႒ာန္ထားတယ္။
------------------------------------------------------