Uzun süre sonra tekrardan ziyaret ettiğim odam, bu ev, bu koku, bu çiçekler...
Sanırım özlemiştim. Burayı özlemiştim. Çoğunlukla ağladığımda veya uyuduğumda çıkan sesler haricinde sessiz olan odamı özlemiştim.
Hele ki varlığına dahi inanmadığım safkanların bulunduğu bu saray yavrusu evi daha çok özlemiştim.
O kadar olmasa da, Jimin'i de özlemiştim. Yoongi hyungu çok özlemiştim. Taehyung'u, Seokjin'i, Hoseok'u, Namjoon'u.
Beni kırmasını özlemiştim.
Beni sevişini özlemiştim.
Bana sarılışını özlemiştim.
Bana olan soğukluğunu özlemiştim.
Bana olan çapkınlığını özlemiştim.
Bana olan ciddiyetini özlemiştim.
Her şeyini özlemiştim onların. Uzun süre gelememiştim. Gelmek istemiş, ama kalbim adımı atarken, iki adım gerilemişti ayaklarım.
Vay..
Özlemiştim işte.
İyice beter.
Ama olmamıştı.
Bu zor günlerde elbet geçer birgün.
Geçecek. Özlemim dinecekti. Ama odamı görmüştüm, artık onları da görmem gerekiyordu. Safkanlığına kadar aşık olduğum adamı görmem gerekiyordu. Sevgisini sevdiğim, sarılışını kucakladığım, soğukluğuna yandığım, çapkınlığına taptığım, ciddiyetine güldüğüm 6 adamı özlemiştim.
Unutursun.
Özlerken unutmak imkansızdı.
Unutursun.
Yaralarımı sararken kanatamazdım.
Unutursun.
Kes sesini.
Unutacaksın.
Sus.
Unut!
Hayır.
Unutmak zorundasın!
Kes sesini! Onları özleyeceğim. Ama unutmayacağım!
****
Karanlığın olmak istemezdim meleğim ama, kırmak zorundayım.
Rüyan gerçek olacak! Yakında!
****
Bolca yorum istiyorum.
Hopefull Angel of Darkness...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ALONE |JİKOOK|
Fanfiction"Safkanlığın ilk gecesiydi. Acıdan kıvransamda, yeni bir varlığın gerçekliğinden habersizdim.O, adeta imkansızdı." Sanırım yalan söyledim! Yakında...
