Kan..
Akmak bilmiyor!
Durdu mu?
Hayır!
Durumu çok kötü! Ölecek!
Kurtarın onu!
Ter...
Ben geldim.
Uyan!
Hayır. Kan kusuyor. Kan kaybı çok!
Gözyaşı aktı, gözleri kapalı.
Elinde jilet var, bilekleri kan revan olmuş.
Gözü kapalı, açın onu. Uyumasın.
Kayıp, evden çıktı gitti. Yok! Kayboldu.
Mahvoldum...
Yeter!
Bıktım!
Uyandırın artık beni!
"Ben geldim. Ecelinin miladı dolmuş, gelmeyecek asla. Ama ben geldim. Kırık Mavi'n kırmış Kanadını, ben geldim. O asla gelmeyecek. Ama ben burdayım. Koruyucu Meleği'n haber yolladı. Kanadını Kıranın, Umudunu Kıracağız. Mavi'si yok olucak."
Ben HAKEDİYORUM.
Zayıflıktan ölmeyi, sürekli kırıklarımın batıp beni kanatmasını hakediyorum. Ben en kötüsünü hakediyorum."
OROSPU ÇOCUĞU!
Özür de diledim! Ne bekliyorsun daha?
Anlamadınız. Hiçbir zaman anlamayacaksınız. Hiçbir şey yapmadığım halde, beni kırıp dökmekten haz aldığınız kadar, sizin için yaptığım iyilikleri anlamayacaksınız.
Korkaksınız.
Susuyorsun. Neden?
Bir avuç aptalsınız. Her yapılan size batsada, iyiliğime kör olmak kanınızda var sizin.
Kırıp kırıp üzmek kanınızda var.
Anlatamıyorum.
Kes.
Sen kes.
Ne kes! Ne kes! Ölüyorum burada!
Ve açtı.
Umutla kapattığı gözlerini, özlediği yuvasında açtı. Kırıklarının göz kapaklarına batıp, gözlerinde saklaması gerkektiği yaşların batmasına alışamadan açtı.
Biliyordu ki;
Ölse, arkasından üzülecek tek kişi bile yoktu. Çünkü o küfretmişti başkalarına. Haksızdı. Çünkü o;
KIRIKLARINI KİMSENİN YÜZÜNE VURMADIĞI İÇİN HAKSIZDI. ANLATIP KENDİNİ ACINDIRMASI GEREKİYORDU.
Ama yapmadı.
Kırıklarıyla kapattığı gözlerini, umutla açtı.
Sadece O'na değil, O'nlara açtı.
Açmaz olsaydı. Bedeninin kaldırmadığı atak, onu keşke öldürseydi.
Tek duası buydu.
Ölmek istiyorum...
****
💙
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ALONE |JİKOOK|
Fanfiction"Safkanlığın ilk gecesiydi. Acıdan kıvransamda, yeni bir varlığın gerçekliğinden habersizdim.O, adeta imkansızdı." Sanırım yalan söyledim! Yakında...
