Master Or Lover? || pcy + bbh✅

"Πρώτη μέρα"

Baekhyun

    Πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο και ξαφνικά μόνος. Δεν ήθελα να με φέρουν οι γονείς μου και να γίνουμε το κλασικό θέαμα που η μάνα αρνείται να αφήσει το μονάκριβο γιο της αρνούμενη ότι μεγάλωσε. Θα έκανε καλό και στους δύο να αποχωριστούμε σπίτι και να έρθω μόνος.

Ήρθα με το λεωφορείο αργοπορημένος και κουρασμένος. Χαίρομαι που θα αποκτήσω τώρα μια μεγαλυτερη ανεξαρτησία όμως μου λείπει κιόλας η Taeyong, το κορίτσι μου.
Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε πως θα λειτουργήσει η σχέση μας εξ αποστασεως. Αρνούμαστε να χωρίσουμε εφόσον αγαπιόμαστε τόσο. Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο, όμως πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε.

    Αφού περιπλανήθηκα για ώρες μέχρι να βρω τη γραμματεία και να παραλαβω, όπως έπρεπε τα κλειδιά έφτασα στο δωμάτιο μου. Το καλυτερο από ολα όμως ήταν ότι ακόμα δεν είχα κάποιο συγκάτοικο και ούτε ήταν σίγουρο, ότι θα αποκτήσω. 

   Αυτό ήταν η καλύτερη αρχή που θα μπορουσε να γίνει μιας και δεν είμαι πολυ κοινωνικός και θα ήταν σίγουρα αμήχανο να μένω με έναν άγνωστο.

    Έκανα μπάνιο για πολυ ώρα σκεφτόμενος την αυριανή μέρα. Ετοιμάστηκα για ύπνο και πήρα τηλέφωνο το κορίτσι μου να την καληνυχτίσω.                                                    
    Ενώ ετοιμαζόμουν να κοιμηθώ έχοντας χαλαρώσει άκουσα από το διάδρομο φωνές. Άκουγα ήχους για ώρα και βγήκα να δω τι γίνεται. Μου φάνηκε περίεργο, γιατί το δωμάτιο μου ήταν στο τέλος του διαδρόμου και σχετικά απομακρυσμένο.
Ανοίγω την πόρτα και βλέπω δυο αγόρια να πηδιούνται στην κυριολεξία και χωρίς καμία ντροπή και συστολή να φωνάζουν και να βογκούν σε ένα κοινόχρηστο χώρο.

Σοκαρίστηκα.
Έμεινα να τους κοιτάω σαν να μου αρέσε και να απολάμβανα το θέαμα.  Το ένα αγόρι μάλιστα, αυτό που κάρφωνε το πιο μικρόσωμο στον τοίχο μου τράβηξε την προσοχή.

Ήταν ψηλός με μαυρα μαλλια και φαίνονταν τόσο διαφορετικός. Ήταν σκληρός και έμοιαζε για άτομο που πρέπει να φοβάσαι. Γαμούσε τόσο δυνατά τον μικρόσωμο που μπορουσα να καταλάβω, γιατί φώναζε έτσι και αναστάτωσε το βράδυ μου.
Απορροφημένος από αυτό που έβλεπα και τις διάφορες σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου έμεινα για ώρα μπροστά στην ανοιχτή πορτα χωρίς να μπω στον κόπο να κρυφτώ.

"Θες κι εσύ;" Άκουσα τότε το ψηλό αγόρι να μου λέει και κοκαλωσα.
Γύρισε και με κοίταξε, χωρις να βγει μέσα απο τον παρτενέρ του,με μια έκφραση και ένα χαμόγελο γεμάτο πονηριά.
Πρέπει να κοκκίνισα από την ντροπή και τα νευρα μου. Μπήκα γρήγορα μέσα και κλείδωσα την πόρτα.

Φοβήθηκα.

Δεν ήξερα πως να αντιδράσω.
Τον άκουσα απέξω να γελάει με ειρωνεία και μετά από λίγη ώρα ο παραμικρός ήχος έπαψε. Πρέπει να έφυγαν.
Αισθάνθηκα μια ανακούφιση.
Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ όμως ερχόταν στη μνήμη μου όλη την ώρα το πονηρό χαμόγελο εκείνου του αγοριού.
"Μακάρι να μην με θυμάται"
Είπα δυνατά ξεφυσώντας και προσπάθησα να κοιμηθώ.

.
.
.
.
Τέλος 1ου Κεφαλαίου!
Γράψτε γνώμες, εντυπώσεις ή και προτασεις..