Gio Romano || The Blood Angels

Hoofdstuk 4 ~Het mooie meisje

Gio weet echt even niet wat te doen.

Op zijn eerste schooldag... Wat denkt hij wel niet?

Als dit naar buiten komt, is hij echt de klos. Dan zit hij echt in de problemen.

Gio hoort nog steeds wat stemmen in de gang. Hij kijkt op zijn telefoon. Het is 9:55. Over 5 minuten hoort hij in de les te zitten. Shit.

Zo voorzichtig mogelijk probeert hij de deur van het slot af te halen. Hij duwt de deur open, en Samuel en Justin staan leunend tegen de wasbakken aan.

Lachend kijken ze hem aan.

"Paracetamol." Zegt Gio.

Hij kijkt naar beneden, en probeert zijn rode gezicht zo goed mogelijk te verbergen.

"Okay, laat ook maar zitten." Fluistert hij tegen zichzelf. En hij kijkt de 2 jongens aan.

Ze lachen nog steeds.

"We zeggen echt niks hoor." Lacht Samuel. "Ik wil alleen wel weten waar je het vandaan hebt. Ik heb bijna niks meer."

Samuel pakt een paar lege zakjes uit zijn tas en laat ze aan Gio zien.

Nogal verbaasd kijkt Gio hem aan.

"Ik heb het van mijn neef. En ik heb ook bijna niks meer."
Een beetje teleurgesteld kijkt Samuel hem aan.
Die jongen kan hij wel gebruiken.

Dan gaat de bel. 10:00. De volgende les begint.

"Ik kan me echt niet veroorloven om te laat te komen op de eerste schooldag." Zegt Gio.

"Schiet op dan." Zegt Justin. "Wij komen er zo wel aan."

Rustig vult Justin het flesje met water.

Gio rent door de gang, op zoek naar lokaal A4. Muziek.
Eenmaal gevonden klopt hij op de deur maar krijgt geen reactie.

Als hij de deur open doet hoort hij van alles door elkaar, kletsende mensen, instrumenten en het schreeuwen van een leraar.

De docent die voor de klas staat weet de orde maar niet te houden.

"Nog 1 keer en jullie kunnen allemaal nablijven!" Roept hij met een rood gezicht.

Gio loopt naar binnen, en hoest.

Ineens is het stil. Iedereen die aan het schreeuwen was, iedereen die een instrument aan het bespelen was, kijkt nu naar Gio.

Vol zelfvertrouwen kijkt hij om zich heen. Ze kijken hem nog steeds aan.

Dit bevalt hem wel, de aandacht.

Samuel en Justin komen ondertussen ook aangelopen en blijven naast hem staan.

"Kom op, even luisteren naar de docent Okay, deze les is zo afgelopen." Zegt Gio.
En hij loopt naar de achterkant van het lokaal.

Gelijk loopt Emma naar hem toe. Ze zeult haar zware rugtas met haar mee.
Ook Justin en Samuel lopen naar hem toe.

"Lekker ouwe." Samuel heeft Gio een boks.

Lachend gaat Gio zitten.

Emma claimt gelijk de stoel naast hem, en pakt haar boeken uit.

Gio pakt langzaam zijn tas. Hij zoekt zijn portemonnee.

Als de rode kleur tevoorschijn komt, maakt hij het vakje open, en haalt er twee briefjes van 50 uit.

"Alsjeblieft. Voor een handtas." En Gio gebaart naar Emma's kapotte rugtas op de grond.

Emma durft het bijna niet aan te pakken, maar weet ook dat ze het niet moet afwijzen.

Ze pakt de briefjes aan, en raakt Gio's hand aan.

Hij schrikt en kijkt Emma aan.
Haar blauwe ogen schitteren en ze zijn zo mooi blauw.

Snel trekt Gio zijn hand terug en stopt zijn portemonnee weer terug in zijn tas.

De docent is weer begonnen met praten, en de les verloopt prima.

Maar Gio blijft maar denken, aan dat ene moment. Zou het meer kunnen zijn? Geen idee.

Maar Samuel en Justin, die blijven voorlopig nog wel even.