Gio Romano || The Blood Angels

Hoofdstuk 23~ 1 seconde

Langzaam opent hij zijn ogen. Een fel licht schijnt er in zijn ogen.
Wanneer hij overeind probeert te komen, schreeuwt hij het uit van de pijn. Na een diepe zucht, voelt hij aan zijn rug.

'Shit!'

Hij zucht. En beseft dan pas waar hij is. De goed belichte kamer, met amper meubilair, is een ziekenhuis kamer. Best eng om eerlijk te zijn.
Hij wilt opstaan, maar de pijn in zijn lichaam houdt hem tegen. Het opgesloten gevoel wordt hem te veel, en hij kan de tranen niet stoppen.

Gio's oog valt op het nachtkastje. Zijn telefoon.

Hij ademt zwaar door de pijn, maar hij krijgt het na een paar keer proberen toch voor elkaar om zijn telefoon in handen te krijgen. De tranen rollen over zijn wangen, en hij hoopt - nee, hij wenst- dat niemand hem zo ziet. Met iets wat trillende handen, unlocked hij zijn telefoon, en toets hij het nummer van zijn vader in.

De telefoon gaat over, maar hij gaat uiteindelijk naar voicemail. Dan maar het nummer van zijn moeder.

Ook voicemail.

'Wat de hel? Waarom is er niemand? Geen doktor of zo iets?'

Hij kijkt de kamer nog eens rond. Hij zoekt voor een knopje, zo'n knopje waar je iemand mee kan roepen ofzo. Maar er is niks.

Langzaam vallen Gio's ogen dicht, hij valt flauw van de pijn. Alweer.

"Gio?"

Zijn lichaam voelt zwaar, en hij knippert met zijn ogen.

"Gio, ben je wakker jongen?"

Hij hoort een stem, maar hij krijgt zijn ogen niet open.

"Schat?"

Hij voelt een hand op zijn hoofd.

"Kom maar, liefje."

Hij probeert het, maar hij wilt zijn ogen niet open doen. De duisternis, wat hem de afgelopen minuten heeft beziggehouden, bevalt hem wel. Even geen pijn, geen stres, en geen fouten. Alleen de pijn.
Pijn die hij misschien wel heeft verdiend.

"Gio, wordt wakker jongen."

Hij herkent zijn vader, en hij begint sneller te ademen. Eindelijk opent hij zijn ogen.

Een arts, en zijn ouders staan over hem heen gebogen. Zijn moeder heeft zijn hand vast, en zijn vader staat naast het bed.

"Hoe voel je je jongeman?" Vraagt de arts hem.

Waarom noemt iedereen hem jongeman?

Gio kijkt de man aan. Hij probeert een antwoord te geven, maar faalt.

"Is dat normaal?" Vraagt zijn vader.

"Hij is uitgeput van de pijn in zijn rug en hoofd." Antwoordt de arts, die Gio's vader een geruststellende blik geeft.

"Ik.." Probeert Gio.

"Stil maar lieverd." Zijn moeder glimlacht, en ze veegt een pluk haar uit zijn ogen.

Gio sluit voor een paar tellen zijn ogen, en zucht. Hij houdt met zijn handen het best vast, en hij trekt zichzelf, met een enorme pijn in zijn rug, omhoog.

"Voorzichtig." Zegt de arts.

Hij knikt.

~~~

"Wat is er gebeurd gast?" Justin loopt zenuwachtig door de kamer.

Gio's ouders zijn een uur na alle verdere onderzoeken even weg gegaan, om de jongens even alleen te laten.

"We zaten hier al 2 uur te wachten, maar we mochten niet naar binnen." Zegt Jamie, en hij kijkt ongerust naar Gio.