Gio Romano || The Blood Angels

Hoofstuk 35~Ze is van mij!

Warning!
Er is wat bloed aanwezig in het eerste stukje van het hoofdstuk!
Ik snap als dat wat problemen kan veroorzaken, maar onthoud anders maar dat het net maar een verhaaltje is!
Of verander elk woord 'bloed' in 'ketchup' !!

Ook hebben we een update met Daan en Jamie! ;)
Xx

'Je weet wat dit betekend.
1 fout en je gaat er aan.
1 fout en Hannah gaat er aan.'

Slaperig komt hij overeind.
Het zweet loopt over zijn rug en snel slaat hij de dekens van zich af.

Als hij richting de klok kijkt, ziet hij dat het half 3 in de nacht is.
Zuchtend sleept hij zijn benen uit bed en duwt hij zich met alle kracht uit het bed.

Waar had hij zijn telefoon ook al weer gelaten?

Langzaam sjokt hij naar de badkamer. In het donker tast hij naar de deurklink, maar merkt dan dat hij op slot zit. Een zucht verlaat zijn lichaam. Waarom moet je altijd midden in de nacht plassen?
Ook nu valt hem het pas op dat er een klein straaltje licht vanuit het bovenste raampje komt, en de gang maar amper verlicht.

"Sorry." Mompelt hij.

Geduldig gaat hij op de trap zitten.
Wie doet er nu ook een deur op slot?
Zo irritant.

Opeens hoort hij gesnik vanuit de badkamer komen, wat wordt gevold met een paar diepe zuchten.

Een teken van angst schiet er door zijn lijf heen.
Snel draait hij zijn hoofd richting de deur.

Het geluid wordt harder.

Zachtjes hoort hij het geluid van de deur.
Het slot wordt geopend, maar de deur blijft gesloten.

"Hallo?".

Het blijft stil.

"Mag ik naar binnen? Ik moet nogal nodig plassen."

Geen reactie.

"Fine." Een beetje geïrriteerd, het is namelijk midden in de nacht, duwt hij de deur open, maar verder dan een halve meter gaat hij niet.
Iets hards blokkeert het van open gaan.

Omdat het donker is, ziet hij niet wat er aan de hand is.
Zuchtend zoekt hij naar het licht knopje, maar trekt zijn hand weg, als hij iets nats voelt bij zijn vingertoppen.

Het licht schiet aan, en even wordt hij verblind.

Hij kijkt naar zijn vingers, en moet zijn best doen niet over te geven.
Zijn vingers zitten onder donkerrood bloed, wat langzaam op de grond druppelt.
Zijn ademhaling gaat sneller en een paniekaanval komt dichterbij.
Hij volgt de druppeltjes mee naar beneden, en valt haast flauw.

Daar.
Op de grond.
Zit Hannah.

Haar gezicht is zo wit als een papiertje, en haar lippen zitten onder het bloed.

"Hannah.." fluistert hij paniekerig.
"Hannah.." zegt hij harder, als er geen reactie komt.

Hij knielt neer, en voelt aan haar hoofd.
Nog steeds warm.

"Hannah!" Roept hij nu, en schudt haar iets heen en weer.

Zacht gekreun verlaat haar mond, en haar adem begint zwaarder te worden.