Gio Romano || The Blood Angels

Hoofdtuk 19 ~ De rode rozen

De dagen erna waren een hel. Gio is de hele week niet naar school geweest, omdat hij tijd met zijn familie heeft doorgebracht. Samuel heeft al een week niet tegen hem gepraat, en Justin en Jamie zijn ook niet op bezoek geweest. Maar het aller ergste, het gene wat hem het meeste zorgen baart, is dat Emma al een week niks van zich heeft laten horen. Misschien omdat ze weet dat hij het druk heeft? Misschien omdat Samuel iets heeft gezegd?

Gio zit op de bank voor zich uit te staren. Zijn telefoon heeft hij in zijn handen. Hij heeft al 5 berichtjes gestuurd, maar Emma reageert niet. Komen ze niet aan?

"Wat zie je er depressief uit jongen." Zegt zijn vader, en hij komt naast hem zitten. "Wat is er?"

Gio zucht, en laat zijn vader zijn telefoon zien.

"Ach jongen.." Zijn vader slaat een arm om hem heen. "Misschien heeft ze het gewoon te druk."

"Voor een week?" Zegt Gio.

Zijn vader haalt zijn schouders op. "Misschien moet je bij haar langs gaan, misschien is dat wel wat ze nodig heeft."

Gio knikt. "En de familie dan?"

"Op dit moment is zij ook belangrijk Gio." Zijn vader glimlacht, en geeft hem een schouderklopje. "Kom op, ze zit vast al te wachten."

Gio glimlacht somber, en hij kijkt zijn vader aan. "Maar wat als Samuel iets heeft gezegd."

Zijn vader schudt zijn hoofd, en staat op. "Heeft hij niet, dat weet ik zeker."

Gio loopt door een lange straat, en is op zoek naar een bloemenwinkel. Hij doorzoekt zijn portemonnee voor wat kleingeld.

"Een bos rode rozen alstublieft." Vraagt Gio beleefd, en hij kijkt de winkel rond. Hij merkt dat sommige mensen hem aanstaren.

"Wil je er een kaartje bij?" Vraagt de verkoopster ongeduldig.

"Oh, nee bedankt." Antwoordt Gio snel, en hij legt het kleingeld op de toonbank.

"Anders nog iets?"

Gio schudt van nee en loopt met de bos bloemen naar buiten. Hij ademt de warme avondlucht in, en hij kijkt hoe de zon steeds verder onder gaat. Het huis van Emma is één straat verderop, dus nog even doorlopen.

Zenuwachtig kijkt hij op zijn telefoon, moet hij eerst checken of ze tijd heeft, voordat hij ineens voor haar deur staat?

'Geen tijd om te treuzelen Gio.' Hoort hij zijn vader al zeggen.

Dus hij staat voor Emma's deur.

Hij probeert moed te verzamelen om aan te bellen, en hij houdt de bos bloemen alvast achter zich. Hij zoekt naar de bel, en drukt hem in. Het harde geluid klinkt door het huis. Nerveus kijkt hij naar de grond. "Kom op Gio." Fluistert hij tegen zichzelf.

Dan ziet hij een schaduw. Een lang figuur staat voor de deur, en opent het slot van de deur. Dat is vast haar vader, denkt hij. Gio heeft nog nooit andere familie leden ontmoet, dan haar moeder. Wat moet hij zeggen?

'Goedendag, ik ben uw dochters vriendje? Nee, dat is te raar of niet?'  De gedachtes vliegen door zijn hoofd, en enkele seconden later staat er een jongens voor de deur. hij heeft bruin haar, groene ogen, en hij heeft geen shirt aan.

'Haar broer!' Denkt hij bij zichzelf, en hij glimlacht.

"Is Emma thuis?" Vraagt hij vrolijk.

"Em! Er is iemand voor je bij de deur." Roept de jongen.

"Wie is het schatje?" Roept Emma, en ze loopt richting de voordeur.

"Geen idee." De jongen kijkt naar de bos bloemen, die ondertussen niet meer achter Gio verstopt zit.

Als Emma bij de deur is, geeft ze de jongens een kus.

"Schatje, er is iemand voor je!" Roept de jongen lachend, en hij geeft haar een knuffel.

"Ohja sorry, ik -" Emma kijkt om, en stopt met praten. Met grote ogen staart ze Gio aan.

Het lijkt alsof hij wordt doorboort door de doorns van de rozen die hij vasthoud. Gio snakt snel naar adem, en hij kijkt Emma aan.

"Gio..." Er rolt een traan over haar wang. "Ik.."

"Ik had je deze rozen gekocht, maar ik denk dat het niet een goed moment  is nu." Zegt hij met een schorre stem. Hij laat de rozen op de grond vallen.

"Gio, het spijt me, ik moest gewoon even bij iemand zijn."

"Ehm, ik ben je vriendje, je had mij kunnen bellen!" Zegt hij, en hij bijt op zijn lip.

"Nu niet meer." Lacht de jongen naast Emma.

"Ssht." Emma prikt de jongen in zijn zij.

Gio schudt zijn hoofd. 'Dit is wat hij verdient.' Denkt hij.

"Het is uit Gio, het spijt me." Emma veegt de traan van haar wang.

"Waarom?" Gio staat te trillen op zijn benen. "We hadden het toch leuk samen?"

"Jij ja.." Fluistert ze.

De jongen naast haar draait zich om, om zijn lach in te kunnen houden.

"Wat bedoel je?" Vraagt hij verbaasd.

"Gio, het spijt me, maar iedereen denkt dat je een player bent, je bent heel snel boos, je hebt drank problemen, en je bent arrogant!" Roept Emma. "Het spijt me dat ik het niet eerder heb gezegd."

Ook Gio krijgt nu wat tranen in zijn ogen. "Vinden mensen dat echt van mij?"

"Ja natuurlijk vinden ze dat. Wat denk je wel niet? Dat je zomaar met je dure spullen en je arrogante persoonlijkheid, zomaar vrienden kunt maken? En dan ook nog dit ontzettend mooie meisje kunt stelen? Dan heb je het mis gast." Zegt de jongen, en hij kijkt Gio lachend aan.

"Bedankt voor de mooie spullen lieverd." En Emma gooit de deur dicht.

Omg. Ik weet niet wat er zojuist is gebeurd. Ik had echt serieus een heel plan in gedachten, maar daarom snap ik dus echt niet waarom ze uit elkaar moesten gaan. Tjaa.. sorry!
Xx