Amnesia

chapter 20 (amnesia)

Amnesia
A/N: don't forget to vote, comment and spread <3

Continuation

Pumasok na kami sa loob. At kausap na ni nash ang bata.

"hi I'm nash! " sabi ni nash.

"he's your kuya" biglang singit ni dad. Nabigla si nash. As expected.

"and I'm your daddy, and she's your mommy. " tumingin si mica samin.

"ano pong pangalan ko? " napaka inosente talaga ng mukha nya.

"your name is mica Stephanie Stanfield. 16 years old. " tumingin si nash samin ng seryosong tingin.

"bakit po ako nandito? "

"naaksidente ka kasi mica, and nawalan ka ng memorya. Kaya wala kang naalala. " tumango naman ang bata.

Makalipas ang ilang linggo. Na discharge na si mica.

"mica we'll be going to New York okay? Doon ka na mag aaral" tumango lang ito.

Hindi masyadong nagsasalita si mica. Sabi ng doctor normal lang daw yun. Namuhay kami sa New York ng 5 taon.

Present

Yun ang  nangyari. Hindi ko sinabing may gustong pumatay  sa kanya.

Tiningnan ko si mica at umiiyak ito.

"s-sorry p-po! Sorry kuya, emily" umiiyak na kami dito sa kwarto nya.

Pinatahan sya ni dad. Namumula na ang ilong nito.

"bago lang din namin nalaman na ikaw si sapphire blue Fernandez. Wala naman kaming balak na ilihim sayo. Nag hahanap lang talaga kami ng tamang oras lara sabihin sayo" dugtong ni daddy sa kwento ko.

Mica's POV

nung nalaman ko kung bakit ako napunta sa kanila. Napaiyak ako. Patay na pala dapat ako, kung hindi lang ako iniligtas ni daddy. Dapat pa ngang magpasalamat ako eh. Tas ako pa itong nagagalit.

Umalis na sina mommy, daddy at emily. Nagpaiwan si kuya. Tiningnan ko sya at seryoso lang syang nakatingin sakin. Umiwas ako. Ngayon alam ko ng hindi kami magkapatid, parang unti unting naging malinaw ang nararamdaman ko para kay kuya.

"I'm sorry"

"I'm sorry "

Nagkatinginan kami. Sabay kasi kaming nagsabi ng I'm sorry.

"kuya"

"mica"

Sabay na naman. Aish! Ang awkward naman nito. Huhu