Geçmişte bir kalemde silmeye hazır o adamı unutmasını mı istiyordu Chanyeol?
Yanılıyordu.
Onu nasıl kırdığını daha doğrusu parçalara ayırdığını yine hatırlamıştı Soo Jin.
Sözde kariyeri için bir anda nasıl bırakmaya hazır olduğu tekrar zihninde canlanmıştı.
O gün ve o günden sonra döktüğü tüm gözyaşları sakladığı yerden dışarı çıkmıştı sanki Soo Jin'in. Hayatından bile vazgeçecek kadar sevdiği o adamın korkaklığını tekrar yaşamıştı.
En sonunda yüzüne yakın olan yüzünü, dudaklarına şehvetle bakan gözlerini gördüğü anda ise her şey için çok geçti.
Artık Kim Soo Jin, her şeyi hatırlamıştı.
Kalbini ait olduğu mezara gömüp, Park Chanyeol'a hak ettiği insanı vermek istemişti.
"Beni öpebileceğini mi düşünüyorsun Park Chanyeol?"
Sesindeki soğukluk aklının başına gelmesi ile ortaya çıkmıştı. Duvar ile onun arasında kalmış bedeni onun etkisinden çıkmışken yüzüne santimler kala duran yüzünü kendinden uzaklaştırdı.
"Bu projeye devam ediyor olmam, seni umutlandırdı mı?"
Yüzündeki ifade bir an için afalladı Chanyeol'un, daha sonra kalbi acıyla dolarken kollarının arasından usulca çıktı Soo Jin.
"Umutlanma. Sana verebileceğim bir öfke bile kalmadı içimde artık."
Aşk.
Her zaman mutlu son ile bitmezdi.
Umut ise...
Umut ise her kalpte filizlenmezdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
