Ya yüzüne doğru usulca esen rüzgar dışında hiçbir şeye sahip olmamak?
Bilmiyordu Soo Jin.
Belki de anlamıyordu.
Üç haftadır burada tek başınaydı. Kimse nerede olduğunu bilmiyor. Kimse ne yaptığını anlamıyordu belki de.
Halbuki bir nedeni yoktu.
Sadece düşünmek istemişti.
Sahip olduğu acıyı yavaşça içine gömmek istemişti.
Nefes almayı yeniden öğrenmeye çalışmıştı.
Soğuk zeminde emeklemeyi denemişti yavaşça.
En sonunda ise babası olmadan ayakta durabilmek için çabaladı.
Peki başarılı olmuş muydu?
Açıkçası bir cevabı bile yoktu.
Bilmiyordu.
Anlamıyordu.
Ne de olsa yalnızken her şey daha yalnız olmuştu.
"Daha ne kadar burada oturacaksın?"
Gelen tanıdık sesi anında tanımıştı Soo Jin ve hiçbir şey söylememişti. Karşısında duran sessiz maviliğe kilitlemişti gözlerini. Yanına oturan bedeninin varlığına ihtiyacı olsa bile susmuştu.
"Herkes köpek gibi seni merak ediyor." dedi Chanyeol onun gibi maviliğie bakmaya başlarken.