Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ona bakmıyordu Soo Jin.
Gözlerini batmakta olan güneşe çevirmişti. Bir tuvali andıran bu manzaranın ne kadar güzel olduğunu düşünmeye çalışıyordu. Renkleri hayal ediyordu. Moru, toz pembeyi, gölgeleri andıran siyahı düşünüyordu.
Gerçi başarılı değildi.
O yanındaydı.
Bir sorun vardı.
Bilmediği daha doğrusu tanıdık gelmeyen bir yolda ilerledikleri sürece Chanyeol'un varlığının nedenini anlamıştı.
Onun yalnız olmamasını istemiştilerdi.
Kimse ona gerçekleşen olayı söylememişti de.
Bu yüzden kelimeler dudaklarından izinsiz bir şekilde usulca çıktı. Yıllar önce yanında rahat olduğu o adam varmışçasına konuşmaya başladı Soo Jin.
"İnsanlar beni güçsüz görüyor."
Chanyeol bir süre ona baktı ve tekrar yola odaklandı yavaşça.
"Hayır." dedi ona karşılık verirken.
"Evet." dedi Soo Jin bir fısıltı ile.
Chanyeol konuşmadı. Sadece bakışlarını onun yüzünden gezdirdi yavaşça. Ona ne demesi gerektiğini bilmeyerek sustu çünkü böyle anlarda hiçbir şey söylenmezdi. Böyle anlarda ne yapılması gerektiğini bilmezdi.
Onun üzüleceğini biliyordu.
Belki de uzun süre kendini toparlayamayacağını da biliyordu.
"Peki nereye gidiyoruz?" dedi Soo Jin gökyüzünden bakışlarını çekerken.
"Gidince görürsün."
Bu cümleden sonra nasıl bir konuşma bekleniyordu ki? Sadece sustular. Karanlığın içinde öylece yolda devam ettiler. Ta ki büyük binaların birleştiği bir yere gelene kadar...
Asan Medical Center.
Her şey kötü olacaktı.
Bu yazıyı okuduğu andan itibaren Soo Jin biliyordu ve dayanamadan endişeyle Chanyeol'e döndü. Arabayı durdurması için elini hızla tuttu ve otoparka girmeden durdular.
"Ne oldu Chanyeol? Ne oldu?"
Chanyeol ilk başta konuşmadı. Ellerini direksiyona dayamış bir halde öylece durdu.
"Girmeden önce bilmeliyim. Ne oldu lütfen söyle bana."
Chanyeol yavaşça arabadan indi ve Soo Jin olduğu tarafa gitti. Onun dışarı çıkarttığı anda ise hiçbir şey demeden kollarını ona doladı.
İhtiyaçla.
Korkuyla.
Belki de büyük bir yas ile.
"Üzgünüm. Çok ama çok üzgünüm."
Soo Jin hiçbir şey söylemedi.
Sadece ona sarılmaya devam etti.
Hazır olmadığı o acıyı öğrenmeden önce son kez sevdiği adama sarıldı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1) Bölümleri beğendiniz mi?
2)Sizce kime ne oldu?
(Kime ne olduğunu öğrenmek isteyenler için yeni bölümler son iki bölüm 125 oy aldığında gelecek. Küçük bir yıldıza basmayı unutmayın, böylelikle size hemen bölümleri atayım cdfvgbhnj)
