Soo Jin evden çıktığı anda boş sokaklarda karışık zihniyle yürümeye başladı.
Sessizlik son zamanlarda en yakın arkadaşı olurken sokak lambaları ile önüne bir gölge düşmesiyle onu gördü. Ne ara geldiğini bile bilmiyordu ama artık yalnız değildi. Rahatlatmıştı artık ve sakince gölgeyi izlemeye başladı.
Uzun boyu her zamanki gibi kendini minik hissetmesini sağlarken ise asla konuşmadılar.
Birlikte öylece yürümeye devam ettiler.
Saniyeler dakikalara çevrilmiş.
Dakikalar ise artık saat olmuştu.
"Nereye gittiğimi bilmiyorum." dedi Soo Jin sessizce bedeni yorulurken.
Bunun üstüne Chanyeol onu yavaşça kolundan tuttu. Üzerinde baskı kurmadan ana yola doğru yürümeye başladılar. En sonunda arabaların geçtikleri bir yola geldikleri anda ise bir taksi çevirdi.
Eve gitmeyeceğini bilen Soo Jin'i kendi evine götürmeye karar verdi.
Başka bir adam ile sevgili olduğunu bilse bile daima onu koruyacaktı.
"Hissiz diyelim. Peki ya Jong-in?" dedi Chanyeol sakince.
"Jong-in çok kötü durumda. Soo Jin'i GD ile gördüğü anda sinirlerine hakim olamadı."
Chanyeol iç geçirdi ve elleriyle saçlarını karıştırdı.
"Şimdilik ayrı evde olsunlar. Ben Soo Jin'e göz kulak olurum."
Bu cümlenin ardından bir sessizlik oldu. Chanyeol, telefonun diğer hattında olan Sehun'un öfkeli olduğunu biliyordu ve kendini tuttuğunun farkındaydı. Kimseyi kırmamak için susuyordu Oh Sehun.
"Kapatmadan önce senin nasıl olduğunu bilmem gerek Chanyeol."
"Ne dememi istersin?"
"Kalbinin acımadığını?"
Chanyeol buruk bir tebessümün dudaklarında oluşmasına izin verdi.
"Sana yalan söyleyemem Oh Sehun."
Sehun iç geçirdi.
Chanyeol ise sonunda telefonu kapattı.
Ve yorgun gözlerini tam karşısında uyuyakalan kızda gözlerini gezdirdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
