Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
''Yaşamı değerli kılan size sundukları değil, sizden aldıklarıdır. ''
Söylenen bu sözler, hayatını masaya koyup amacını gerçekleştirme yolunda yürümesinin en büyük sebebiydi. Ondan aldıklarının hesabını sorana kadar durmayacaktı.
Kendisine bahşedilen kısa hayatta fazla vakti yoktu.
Ve anılarından silinmeyen tek şey terk edilişiydi.
Yaşadıklarına sebep olanlar, yaşatacaklarına katlanmalıydı.
Kusursuz bir planın tek kusuru ölümlü olmasıydı.
Çünkü en büyük düşmanı, ölümsüzdü.
Yalnızlık onu bugün bir dut ağacının altında karşılamıştı. Tek katlı içi eşyalarla dolu ama aslında bomboş olan bu evin kapısı sabahtan beri açıktı.
Sahibi bu kez elinde külleriyle gelmişti kölesine.
Yüzünde en aldatıcı gülümsemesi ile uzattı bir avuç toz parçasını.
"Al!" dedi ve dönüşünün olmayacağı o yolu gösterdi acımasızca.
"Bu senin hayatta olma sebebin, onu iyi koru. Unutma, onu ateş değil çölün azabı öldürdü."
Kendisine bahşedilen başlangıç onun sonunu çoktan hazırlamış ama o bu sonu kabul ettiğini hiç söylememişti.
Kucağında tuttuğu küllere baktı bu kez.
İşte o an yeminini etti.
Hissettiği acıyı hissettirmeden ölmeyecekti.
Ancak unuttuğu çok önemli bir şey vardı.
Edilen hiçbir yemin gerçekleştikten sonra unutulmazdı.
Bugün intikam için değil, unutmamak için yemin ettiğini bilmiyordu.
Bildiği tek şey, sonu değiştirmek için önce başlangıcı değiştirmesi gerektiğiydi.
