Unpredictable

Κεφάλαιο 4

Ο Robert σήκωσε το κεφάλι του για να την δει να απομακρύνεται μαζί με τους φρουρούς και έχασε έναν χτύπο της καρδιάς του. Κατέβασε σιγά το κεφάλι του προς το έδαφος και έμεινε να το κοιτάει.

Κατηγορούσε τον εαυτό του που την έπιασαν και θύμωνε. Θύμωνε καθώς θεωρούσε τον εαυτό του ανίκανο. Ανίκανο να κάνει το μόνο πραγμα που ήθελε να κάνει πάντα στην ζωή του, να προστατεύει την αγαπημένη του Eliza. Όμως δεν θα το άφηνε έτσι. Θα την απελευθέρωνε με κάθε κόστος. Δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί το όμορφο σώμα της να πέφτει νεκρό στο έδαφος αλλά ούτε να μένει ξεχασμένη σε να μπουντρούμι.

Σήκωσε αποφασιστικά το κεφάλι του και με μια κίνηση του απελευθερώθηκε από το γερό κράτημα του άντρα που τον κρατούσε, αφού τώρα πια δεν είχε στον λαιμο του κανένα ξίφος. Εκείνοι αμέσως έπεσαν πάνω του και άρχισαν να τον χτυπούν αλλά ο Robert δεν θα ξανά γινόταν αδύναμος. Δεν θα τους άφηνε να τον πιάσουν για άλλη μια φορά.

Αφού κατάφερε να σηκωθεί όρθιος, απομακρύνοντας τους για λίγο από κοντά του, έβγαλε το ξίφος που είχε στο ζωνάρι του και το έτεινε προς το μέρος τους. Απέκρουε γρήγορα όλα τα ξίφη που ερχόντουσαν προς του μέρος του και οπισθοχωρούσε χωρίς να το καταλαβαίνει μέχρι που ακούμπησε τον τοίχο πίσω του.

Μετά από λίγο, ο ένας μετά τον άλλον, έπεφταν νεκροί στο έδαφος και στο τέλος ο Robert στέκονταν από πάνω τους ανασαίνοντας βαριά. Άρχισε να τρέχει προς το σπίτι της Eliza's και της Sophia's ξέροντας ότι τώρα πια ήταν και ο ίδιος καταζητούμενος. Μόλις έφτασε άρχισε να χτυπάει δυνατά την πόρτα ώσπου η Sophia του άνοιξε φοβισμένη. Χωρίς δεύτερη κουβέντα μπήκε μέσα και την προσπέρασε ενώ έκατσε σε μια καρέκλα στο τραπέζι.

«Τι συνέβη; Πού είναι η Eliza;» Τον ρώτησε με περιέργεια καθώς έκλεισε την πόρτα πίσω της. Εκείνος εβαλε το κεφάλι του μέσα στις παλάμες του και κάποια δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα του τα οποία έδιωξε αμέσως. «Την πήραν» της απάντησε μετά από λίγο και κοίταξε άλλου, μακρυά από την μικροκαμωμένη Sophia που με το άκουσμα αυτών των λέξεων έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Ακούμπησε πίσω στον τοίχο ενώ η καρδιά της ήταν έτοιμη να ξεπηδήσει από το στήθος της.

Αρνιόταν να το πιστέψει και τα δάκρυα που προσπαθούσε να συγκρατήσει, αφέθηκαν ελεύθερα πάνω στα ροδαλά μάγουλα της. «Μα πώς;» Τον ρώτησε καθώς ένας λυγμός ξέφυγε από μέσα της. Είχαν πάρει την μικρή της αδερφή και εκείνη έφταιγε για αυτό, σκεφτόταν. Αν δεν την άφηνε να τα κάνει όλα αυτά τώρα θα ήταν σώα και αβλαβής έλεγε από μέσα της καθώς άκουγε προσεκτικά τον Robert που της εξιστορούσε τι είχε συμβεί πριν από λίγα λεπτά.