Unpredictable

Κεφάλαιο 21

[A/N: βάλτε το τραγούδι να παίζει καθώς διαβάζετε. Καλή ανάγνωση!<3]

Ο βασιλιάς Anthony πηγαινοερχόταν πάνω κάτω μπροστά από τον θρόνο του, πονεμένος και συντεθλιμμένος ψυχικά και συναισθηματικά, έχοντας χάσει την Eliza. Αφήνοντας την να φύγει μέσα από την θέρμη της αγκαλιάς του. Ένιωθε προδομένος από τον εαυτό του που επέτρεψε να ερωτευτεί μια αγγελική μορφή που τελικά τον πλήγωσε. Μια μάγισσα που δηλητηρίαζε την ψυχή του με μορφή ενός αγγέλου. Δε γνώριζε όμως ότι δε θα ήταν η μόνη φορά που θα τον πονούσε, που θα τον πρόδιδε, που θα τον σκότωνε ψυχικά.. ίσως και σωματικά.

Φώναζε στους φρουρούς, στους συμβούλους του, έσπαγε πράγματα και ανάσαινε βαριά. Τρελαινόταν βλέποντας ότι την έχανε. Ξεπερνούσε τα όρια του για άλλη μια φορά. Φώναζε το όνομα της καθώς ψιθύριζε ότι την μισούσε. Καθως προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι δεν την λάτρευε. Ότι δεν λάτρευε την παρουσία της, τα μάτια της, την ανάσα της, το κορμί της. «Την μισώ, την μισώ, την μισώ. Να καεί στην κόλαση» έλεγε καθώς περνούσε τα δάχτυλα του μέσα από τα μαλλιά του.

Ξαφνικα άκουσε βήματα και σήκωσε το ανάστημα του. Κοίταξε την πριγκίπισσα Arabella που τον πλησίασε και χαμογέλασε κοιτωντας την, κάτι που δημιούργησε απερίγραπτη χαρά και ενθουσιασμό στην ίδια.

«Βασιλιά μου» είπε και υποκλίθηκε μπροστά του. Ήταν η τέλεια ευκαιρία για εκείνη, ώστε να καταφέρει να φυτρώσει και να ανθίσει μέσα στην καρδιά του, μια ευκαιρία που δε θα έχανε. «Γνωρίζω ότι έχετε πολλά προβλήματα με την απόδραση της Eliza Starley αλλά ίσως μια βόλτα ανάμεσα από τους κήπους σας ηρεμήσει» είπε ρισκάροντας και γνωρίζοντας ότι ίσως απορριφθεί η πρόταση της. Όμως ο βασιλιάς Anthony ήταν αρκετά κουρασμένος, συντεθλιμμένος και ταραγμένος για να την απορρίψει. Έτσι αρκέστηκε στο να κουνήσει το κεφάλι του θετικά και να προχωρήσει μπροστά της αφήνοντας την να τον ακολουθεί με ένα χαμογελο στα ροδαλά χείλη της.

Την ίδια στιγμή που η πριγκίπισσα Arabella απολάμβανε την παρουσία του βασιλιά δίπλα της, η Eliza ανάσαινε βαριά καθώς με δεξιότητα κατάφερνε να πετύχει τους στόχους με τα βέλη της, τρέχοντας. Δε θα σταματούσε το σχέδιο της ότι και να συνέβαινε και δε θα παρατούσε το ονειρο και την υπόσχεση της. Θα έκανε αυτό που εκείνη νόμιζε ότι ηταν σωστό. Ή μήπως δε το νόμιζε; Τι και αν άφηνε τον εαυτό της να πιστεύει ότι θα τον σκότωνε αλλά στην πραγματικότητα να δίσταζε να το κάνει; Τι και αν έβαζε ένα τέλος στη δίκη της ζωή για να γλιτώσει από το βαρος της κληρονομιάς της; Ίσως δεν έπρεπε να δεχτεί. Έτσι κι αλλιώς η αδερφή της είναι η μεγαλύτερη και θα έπρεπε να το κάνει. Μα η Sophia ποτέ δε θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο.