Unpredictable

Κεφάλαιο 22

Έβαλε την -αρκετά μεγάλη για τον σωματότυπο της- πανοπλία της  και κατευθύνθηκε αμέσως προς το μέρος όπου βρισκόταν το τόξο της, τα βέλη της και το σπαθί της. Όλοι την περίμεναν σε ένα σημείο λίγο πιο έξω από το δάσος, μαζί με τον στρατό του βασιλιά Richard έτοιμοι να επιτεθούν στο βασίλειο του Anthony στο οποίο, οι κάτοικοι και ο βασιλιάς συνέχιζαν την καθημερινότητα τους αμέριμνοι. Ήταν σίγουρη για αυτό που έκανε και δε θα δίσταζε εκείνη τη φορά, να φέρει εις πέρας την αποστολή της και να πάρει την εκδικηση της. Να πάρει αυτό που της ανήκει.

Ήταν έτοιμη να φύγει όταν άκουσε τη φωνή της αδερφής της. Γύρισε και αντίκρισε την δυστυχώς, απόμακρη Sophia η οποία αν και ένιωθε αδικημένη από την αδερφή της λόγω των ψεμάτων που είχε ακούσει από τον Alexander, ένιωθε ότι ίσως και να έπρεπε να την αγκαλιασει και να της μιλήσει. Να της μιλήσει για τους φόβους της και για την ανησυχία της μήπως την χάσει. Ίσως να ήταν και η τελευταία φορά που την έβλεπε. Μα ήταν από τις τελευταίες φορές που την έβλεπε.

«Eliza» ψιθύρισε και την αγκάλιασε. Γνώριζε ότι αν βρισκόταν εκεί ο αγαπημένος της ο Alexander θα κατέκρινε αυτή την πράξη αδυναμίας της αλλά δεν άντεχε να βλέπει την αδερφή της να φεύγει για ένα πόλεμο που προορίζεται για εκείνη. Η Eliza αν και παλαιότερα δε θα παραξενευόταν από αυτή της την αντίδραση, έμεινε ακίνητη καθώς δεν περιμενε αυτή την αδελφική αγκαλια. Η Sophia εδώ και αρκετό καιρό ήταν απόμακρη από τους πάντες και ήταν σίγουρη ότι για αυτό έφταιγε ο Alexander. Όμως δε μπορούσε να τον απομακρύνει αφού ήταν αρκετά επικίνδυνος για εκείνη και για τα σχέδια της.

«Sophia, στο υπόσχομαι, θα γυρίσω» της είπε καθώς την αγκάλιασε και εκείνη. Όμως η Sophia αφού σκέφτηκε την απογοήτευση του Alexander αν την έβλεπε έτσι, αγκαλια με την αδερφή της, απομακρύνθηκε από κοντά της και χαμογέλασε βεβιασμένα. Ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο της και την ξανά αγκάλιασε διώχνοντας τις ανόητες σκέψεις της.

«Elizabeth μακάρι να ήμουν εγώ στη θέση σου. Μακάρι να είχα τη δύναμη τόσο την ψυχολογική όσο και την σωματική για να ηγηθώ εγώ εναντίον εκείνου του κτήνους. Μακάρι να ήμουν εγώ η μικρότερη και όχι εσυ, έστω να πάλευες για τον εαυτό σου και όχι για εμένα» της είπε αποκαλώντας την με το όνομα που όταν ήταν μικρές άκουγε συνέχεια. Το ολοκληρωμένο της όνομα. Αυτό που άκουσε για τελευταία φορά από τα χείλη του πατέρα της.

«Sophia, μπορεί να μην έχεις τη δύναμη να πολεμήσεις, να κρατησεις ένα σπαθί ή να ρίξεις ένα βέλος αλλά έχεις μια πιο μεγάλη δύναμη που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει» της είπε και ακούμπησε το δάχτυλο της πάνω στην καρδιά της αδερφής της.