Ο δολοφόνος μου

Ταξίδι..

.

Αφού έφαγα μια περιποιημένη κατσαδα από τον πατέρα μου για την ενδυμασία μου... Και αφού κατάφερα να κάνω τον Gabriel  να φορέσει τα γυαλιά του πριν βγούμε από το σπίτι είμαι ικανοποιημένη.. είχα σκοπό να τον κάνω να με πάει να αγοράσω πράγματα για να έχω μαζί μου αλλά δυστυχώς κάποιος.. Που υποθέτω αυτός είναι ο Raf φρόντισε ήδη να υπάρχει μια βαλίτσα έτοιμη για μένα...

Carina :"Λοιπόν που θα πάμε?" Ρωτάω τον πατέρα μου ο οποίος απλά έρχεται και με αγκαλιάζει...

Niko:"κάπου που θα είσαι ασφαλής.. Ο Gabriel έχει ότι χρειάζεται.. σ'αγαπάω πολύ και να προσέχεις..." λέει και βγαίνει έξω... ωραία.. Πολύ ωραία..Τώρα δεν ξέρω και που πάμε..

Βγαίνουμε έξω και βλέπω ένα λευκό αγωνιστικό αυτοκίνητο... με αυτοκίνητο θα πάμε??? Χμ ...

Gabriel:"Κύριε Salvatore πρέπει να φύγουμε.. ξέρετε.. θα σας κρατάω ενήμερο για τα πάντα..Μπορείτε να μείνετε ήσυχος όσο την έχω μαζί μου .." λέει και ειλικρινά θέλω να βάλω τα γέλια!!! Εγώ μαζι του ασφαλής... με τον ψυχανωμαλο ... το προσπερναω δίνω άλλη μια αγκαλιά στον πατέρα μου και κατευθύνομαι προς το αμάξι..

Carina :"Αργείς??" Λέω απευθυνόμενη σε εκείνον μόνο για να εισπραξω μια δολοφονική μάτια...

Αφού μας εύχονται όλοι καλό ταξίδι μπαίνουμε στο αμάξι.. Δεν μιλάει κανείς... εκείνος κραταει σταθερά με το ένα χέρι το τιμόνι ενώ με το άλλο ακουμπάει το μοχλό ταχυτήτων.. Μέχρι που κάνει την απαγορευμένη κίνηση... βγάζει ένα πακέτο τσιγάρα ... βάζει ένα στο στόμα και ψάχνει για αναπτήρα...οοοοχι αγόρι μου ..Δεν στα είπανε καλά...

Carina :"Μην τολμήσεις και το ανάψεις!!!" Του λέω άκρως σοβαρά..

Gabriel :"Κάνε δουλειά σου ψιψινα .."

Carina:"Άκου να δεις αγοράκι μου ... Δεν είμαι ψιψινα και προ  πάντων η δικια σου ψιψινα ... οπότε άκου πως έχουν τα πράγματα... Όσο καιρό θα είμαστε μαζί σε αυτή την ιστορία Κάνε την δουλειά σου και μόνο... δίπλα μου δεν θα καπνίζεις.. Όπως δεν θέλω να με ξαναγγιξεις κατάλαβες??γιατι αν με ακουμπήσεις ξανά.... αυτα τα χέρια... Θα στα κόψω!! Ξηγηθηκαμε?? Και στο φιναλε εγω ειμαι το γαμημενο αφεντικο εδω μεσα " Του λέω και απλώνω το πόδι μου στο ταμπλό... Η αλήθεια είναι πως τρέμω ειλικρινά από μέσα μου.. Δεν ξέρω που Βρήκα το θάρρος να μιλήσω έτσι αλλά έπρεπε.. έπρεπε να βάλω ανάμεσα μας τα όρια.. όρια που θέλω εγώ όχι εκείνος..

Τον νιώθω να σφίγγει το σαγόνι του ..Δεν μιλάει..κακο αυτό.. Πολύ κακο ... βλεπω τα χέρια του στο τιμόνι κολλημένα ενώ το τσιγάρο σβηστό ακόμα ακουμπάει στα χείλη του... σφίγγεται... Είμαι σίγουρη πως προσπαθεί σκληρά να μην με σκοτώσει αυτή τη στιγμή... ειλικρινά..