Kathryn's POV
"Calling all passenger boarding flight 20534 to Manila please
proceed to gate 3 for boarding."
sabi ng babae sa speakers kaya tumuloy na ako sa gate 3
Everything is clear to me now.
No more pain, no more anger and doubts.
Mahal ko si Daniel kaya ako babalik.
Wala nang makakapag pigil sa akin na bumalik pa sa tabi niya.
Bumalik sa akin ang mga salitang binitawan ni Julia kahapon
FLASHBACK
"Bilang na raw ang mga araw niya."
"A-ano?"
"He only has maybe another 2 weeks to live Kath."
"WHAT! Ganun na kalala yung sakit niya? He never even told me!"
"He never wanted to tell you because he didn't want you to pick him out of pity, Kath.
He didn't want to stop you from going to Hong Kong because he didn't want to be selfish to
you and to his brother. Mahal niya kayong dalawa that he's willing to shut his mouth and not
tell you that his sickness was getting worse."
END OF FLASHBACK
Na iinis man ako sa sarili ko dahil na sayang ang dalawang linggo na wala ako sa
tabi niya at dalawang linggo nalang ren ang natitirang araw niya ay mas importante sa akin
na makabawi man lang ako.
I never wanted this to happen.
Lord
Nawala na po si John sa akin
Please huwag niyo pong kunin si Daniel
Yan ang pa ulit ulit na dasal ko tuwing gabi.
Hindi ko alam ang gagawin ko pag nawala si Daniel.
He means so much more to me than what I thought was possible.
Walang Kathryn pag Walang Daniel.
Yun ang alam ko.
Diba nga naka tadhana kami para sa isa't isa.
Marami mang ups and downs, dapat sa huli kami
at kami paren ang mag kakasama.
_________________________
"Hi Kuya, Hi Auntie!" bati ko sa kanila.
Nandito ako ngayon sa airport at sinundo nila ako.
"Hi Baboy long time no see ah!" pang asar nanaman sa akin ni Kuya Renzo
"Hayy naku Unggoy hindi ka paren nag babago."
sabi ko at siniko siya. Tumawa naman si Auntie.
Kita ko sa mga mata nila na masaya sila at naka uwi na ako.
Pag sakay namin sa kotse ay todo kwento naman sila sa
mga nangyayari dito sa Pilipinas habang wala ako.
