Butterfly (Ashton Irwin 5SOS) Dutch *editing*

Hoofdstuk 1

'Fred, Rachel! Kom nú naar beneden!' roept mijn mama onderaan de trap. Haar stem wordt een beetje vervormd door de luide muziek van mijn broer. Hij kan ook nooit stil naar muziek luisteren.

'Ja! Ik kom!' roep ik en werk nog even mijn tweet af. Al ben ik niet zeker dat ze mijn gehoord heeft, koop toch eens een hoofdtelefoon! Ik tokkel op het schermpje van mijn mobieltje.

"@Ashton5SOS Do you know how much I love you? The limit does not exist! :D Okay... You'll never see this :("

Ik druk op tweet en stap uit mijn bed. Ik stop mijn mobiel in de achterzak van mijn zwarte skinny jeans. Ik loop even langs de kleine spiegel die aan mijn muur hangt. Het is eigenlijk een deel van een gebroken spiegel, mama had hem ooit per ongeluk laten vallen, maar ik vond hem nog leuk dus heb ik hem aan mijn muur gehangen. Rondom de spiegel hangen allemaal foto's geplakt, foto's van vroeger, mijn familie en vrienden. Er is één persoon die er het meeste opstaat, dat is mijn mama. Ik heb een hele goede band met haar, maar sommige dingen houd ik liever voor mezelf.

Ik kijk naar een foto waar ik haar omhels in Disneyland. Dat was vijf jaar geleden, ik wou per se naar het pretpark gaan. De foto is genomen aan de ingang van het park, ik was zo blij dat we er waren. Papa maakte de foto zonder dat wij het wisten, later toen we thuis waren, toonde hij me de foto. Ik, die mijn mama bijna plat druk en mijn donkerblauw kleedje met mijn zwarte ballerina's en mijn mama met Minnie Mouse oortjes. Ik glimlach bij de gedachte en kijk terug naar de spiegel. Mijn make- up zit nog goed, veel doe ik niet aan hoor. Enkel een beetje eyeliner, mascara en concealer, om de wallen te verbergen die ik maar niet weg krijg. Ook al slaap ik super lang. Ik verdraag niet zo goed make-up, als ik te veel op heb begint het te jeuken.

Ik open mijn deur en stap de gang op. Luide muziek verwelkomt me. Fred, mijn broer luistert heel graag naar metal. Versta me niet verkeerd, ik luister ook wel naar metal, maar niet zo luid dat ze het tot in Europa zouden horen. Het is weer die ene band waar hij maar niet over kan ophouden, One Hundred Lies, zo heet de band denk ik. De bas gitarist is een van de vrienden van mijn broer, Gabe heet hij. Zo noemen we hem tenminste, ik heb altijd al een vermoeden gehad dat hij een andere naam heeft, hij doet er altijd zo mysterieus over. Ze geven soms eens een concertje hier en daar voor het handjevol fans dat ze hebben. Ik heb het meer voor de drummer, Nic. Hij is een beetje bescheiden, maar eens hij op het podium staat wordt hij helemaal wild. We worden altijd uitgenodigd voor hun shows, meestal gaat Fred alleen. Ik ben niet echt een avondmens, maar als ik mee ga, is het altijd wel leuk. Na de show gaan we dan iets drinken in het jeugdcafé dicht bij de Perth Arena. Op een keer hadden we allemaal iets te veel gedronken, we waren natuurlijk niet zo slim en kropen met zeven in één auto. Gabe reed, we raakten niet ver, want na 200 meter botsten we al tegen een lantaarnpaal. We konden niet stoppen met lachen, aan de auto zelf was niet zo veel schade, maar de lamp lag wel helemaal op de grond. We kregen een fikse boete, niet alleen omdat we tegen een lantaarnpaal gereden waren, maar ook omdat we allemaal minderjarig waren behalve Gabe, Nic en Marty, de gitarist. We verbleven een nacht in de cel om de volgende ochtend terug opgepikt te worden door onze ouders. Toen we wakker werden, was het 9 uur 's ochtends. We hadden allemaal een kater, maar moesten wel lachen met wat er gebeurd was. Onze ouders waren natuurlijk niet blij, ze waren zelfs boos. Ze vroegen aan Fred hoe hij het in zich haalde om mij toe te staan te laten drinken. Ik kreeg er ook wat van, dat ik me beter had moeten gedragen en na de show direct terug naar huis moest komen, ik was pas 16. Op de terugreis naar huis schoten Fred en ik in de lach, het was beslist een avond om niet meer te vergeten. Het was al een wonder dat we alles nog wisten!

Ik glimlach bij de gedachte aan die avond, leuke tijden. Net zoals die ene keer dat we weed hadden gerookt na een show van One Hundred Lies. Gabe kent iemand die iemand kent, en zo kwam hij aan de groene blaadjes. Hij rolde ze natuurlijk niet zelf, hij kon dat toen nog niet. Onze ouders gingen die avond bij opa en oma slapen omdat ze rare geluiden hoorden 's nachts (wat gewoon de wind bleek te zijn). Fred en ik reden mee naar Gabe thuis, samen met de rest van de band. Gabe haalde 3 witte opgerolde jointjes te voorschijn. We begonnen met 1, maar dat was niet genoeg voor 7. Uiteindelijk rookten we ze alle 3 op. Het gevoel van high zijn is vreemd, maar geruststellend tegelijk. Ik was zo relaxed, maar na een tijd voelde ik mijn benen niet meer, ik begon te lachen en legde me neer. We zwansen een beetje tot het uitgewerkt was, die nacht bleven we daar slapen. Toen we de volgende ochtend wakker werden, herinnerde ik me weinig van de dag ervoor. Het was allemaal zo vaag, een van de dingen die met je gebeurd als je je-weet-wel rookt. Een gouden tip van mij, rook nooit als je de dag erna examens hebt. Onze ouders zijn er nooit achter gekomen, en dat wil ik graag zo houden.