Butterfly (Ashton Irwin 5SOS) Dutch *editing*

Hoofdstuk 8

'Rachel? Rachel, word wakker alsjeblieft! Rachel?'

Ik knipper met mijn ogen, alles is wazig en ik lig op de grond. Ik knipper nog een paar keer om het beeld scherp te krijgen. Mijn ouders, mijn broer, Ashton en een oudere man staan in een kring rond mij.

'Ze is wakker!' zegt mijn vader.

Ik duw me recht maar mijn vader duwt me weer naar beneden. 'Blijven liggen jij.' zegt hij. Er komt een pijsnscheut door mijn hoofd en ik druk mijn hand op de plaats waar het pijn doet. Ik leg mijn hoofd rustig op de grond en adem uit.

'Wat is er gebeurt?' vraag ik. Mijn vader kijkt naar de man en dan terug naar mij. 'En wie is dat eigenlijk?' vraag ik refererend naar de man.

'Wat herinner je je nog?' vraagt hij.

'Erm, enkel dat ik met een harde klop op de grond terecht kwam.' zeg ik en voel weer aan mijn hoofd.

Mijn vader zucht. Wat is er gebeurt? En waarom is die man hier? Moet ik me hem herinneren of zo? Waarom doet mijn hoofd zo veel pijn, ik weet wel dat ik gevallen ben, maar hoe? Kijk, ik ben nu ook niet onhandig, ik kan onmogelijk over mijn eigen voeten gestruikeld zijn. Toch?

'Je stak over zonder te kijken, deze man' hij wijst naar de man die ik niet ken, 'heeft je aangereden, maar hij remde gelukkig dus was de klap niet zo erg. Je bent wel hard op de gond terecht gekomen.'

'Ben ik, aangereden?' zeg ik ongelovig. Mijn moeder wou net iets zeggen, maar de sirenes van de ambulance komen er tussen.

Enkele momenten later gaat iedereen van rond mij en maken ze plaats voor de dokters.

'Dag mevrouw, wat is u naam?' vraagt een van hen.

'Rachel Red.' zeg ik.

'Kunt u nog recht zitten?' vraagt hij.

'Ik weet het niet, ik wou het proberen maar mijn vader zei dat ik moest blijven liggen.' zeg ik en wijs naar mijn vader. De dokter knikt en zegt: 'Probeer het eens.' Ik zet mijn handen naast me op de grond en duw me recht. Ik ben eerst een beetje duizelig maar dat gaat snel weer over.

'Ja, dat lukt, enkel doet mijn hoofd een beetje pijn.' zeg ik en wijs naar de plaats waar het pijn doet.

Hij neemt een klein kokertje uit een borstzakje en houd het voor mijn ogen. Het is een klein lichtje.

'Kijk naar mijn neus.' zegt hij en gaar met het lichtje over mijn ogen.

'Je, hebt geen hersen schudding. Waarschijnlijk ben je eerst op je armen terecht gekomen. Doen die geen pijn?' vraagt hij en stopt het lichtje in zijn borstzakje.

Ik beweeg mijn armen maar voel niets. Ik schud mijn hoofd.

'Mag ik even kijken of het niet blauw ziet?' vraagt hij. Ik knik en doe mijn pulletje uit.

Hij kijkt eerst naar mijn rechter arm en duwt op bepaalde plaatsen. Ik schud telkens mijn hoofd.

'Je hebt hier wel een blauwe plek, doet dit pijn?' vraagt hij en duwt er op. Het doet maar een klein beetje pijn.

'Een heel klein beetje.' zeg ik eerlijk. Hij knikt en laat mijn arm los. Ik geef hem mijn andere arm.

'Erm...' zegt hij en wijst naar mijn armbandjes.

'Ja...' zeg ik en doe ze uit. Hij bekijkt mijn arm en stopt een seconde met kijken als hij de binnenkant van mijn arm bekijkt. Ik kijk weg en bijt op de onderkant van mijn lip.

'Hier is niets aan.' zegt hij en laat mijn arm los. Ik merk dat hij een beetje gespannen is. Natuurlijk, mijn littekens. Ik heb het wel al lang volgehouden hoor. Ik ben wel trots.