Butterfly (Ashton Irwin 5SOS) Dutch *editing*

Hoofdstuk 10

Dingen gaan niet altijd zoals we willen dat ze gaan. Dat komt omdat we afhankelijk zijn van mensen. De dingen gaan niet zoals we ze willen omdat er andere mensen bestaan.

Wat moet ik nu doen? Ashton bellen en mijn excuses aanbieden? Neen, natuurlijk niet, hij heeft me laten verschieten. Wat moet ik dan doen? Zijn eindeloze berichten en oproepen negeren? Ik kan het niet blijven doen, ik moet ooit is antwoorden. Ik heb mijn mobiel zelfs al uitgeschakelt, zo erg is het dus.

Ik beslis om mijn mobiel aan te zetten. Ik neem hem uit mijn achterzak en leg hem op de ongbijttafel.

'Rachel wacht daar nog maar een tijdje mee.' zegt mijn vader. Ik knik en laat mijn mobiel liggen.

Ik ben al klaar met eten, maar de rest van mijn familie nog niet. Zij eten gewoon echt langzaam.

Stelletje slome slakken, nog niets verbeterd.

Ik begin zenuwachtig te worden en begin met mijn rechterbeen snel op en neer te wiebelen. Ik kijk naar mijn mobiel en dan naar mijn familie.

'Zit toch eens stil.' zegt Fred.

Ik zucht en stop met wiebelen. 

Nadat ze gedaan hebben met eten zet ik direct mijn mobiel aan. Ik zucht als ik de oproepen en de berichten zie. 105 berichten en 78 gemiste oproepen. Ik beslis hem een bericht te sturen.

1 uur bij de boom, geen seconde te laat.

Ik druk op verzenden en enkele seconden later krijg ik een bericht.

Tuurlijk! Bedankt! Oh, en ik zou niet naar de 5e voicemail luisteren, al zal je dat misschien al gedaan hebben...

Ik beslis om eens naar mijn voicemail te luisteren. 

U hebt 13 nieuwe berichten.

bericht 1:

Rachel, bel me alsjeblieft terug... 

Ik druk op 1 om het te verwijderen en ga door tot bij 5.

Bericht 5:

Kijk, Rachel. Ik wil dat je me terug belt omdat, omdat. Ik ben, wel ik heb... Fuck! Rachel ik heb gevoelens voor je... Waarom zeg ik dit ook, fuck! Ik ben gewoon. Aarg!

Ik druk op 1 en verwijder de rest van mijn voicemails.

Hij heeft gevoelens voor mij? Dat kan niet, hij moet dat gewoon gezegt hebben om aandacht te krijgen. Toch?


'Ik ga even naar buiten.' zeg ik en stap naar buiten.

Ik adem rustig in en uit. Ik stap naar het park en klim met veel moeite in de boom. Het gaat toch makkelijker als Ashton me helpt.

Ik staar naar de stad en luister naar al de geluiden. Het is leuk dat dit park op een heuvel is gebouwt, je kan de hele stad zien vanaf hier. Ik begrijp niet waarom er hier zo weinig mensen komen, misschien is dat ook wel goed. Ik leg mijn hoofd even neer.

...

'Rachel?' 

Ik word gewekt door Ashton.

'Oh, sorry ik had niet door dat ik in slaap was gevallen.' zeg ik en zet me recht. Niet dat ik kan liggen in de boom, ik zet me gewoon iets rechter.

'Je wou me spreken?' zegt hij.

'Nee, jij wou mij spreken. Ik ben niet degene die de hele tijd zat te bellen.' zeg ik misschien iets te bot.

'Ja.' zucht hij.

'Ja?' zeg ik.

'Kijk, het spijt me. Ik had niet zo mogen reageren. Je kent me toch? Ik lach met alles en altijd.' zegt hij zonder me aan te kijken.

'Ik weet het, maar je begrijpt het toch wel. Ik maak iets stuk en jij betaalt er voor. En dan zeg je dat alles geregeld is met een glimlach.'

'Ja, maar... Oké daar heb ik geen verklaring voor, sorry.' zegt hij en kijkt me even aan.

'Ashton, jij bent niet de enige die sorry moet zeggen. Ik heb allemaal die dingen over je gezegt. Ik meende dat niet, en al zeker die niet van de rijke stinkerd. Ik was gewoon boos.' zeg ik en kijk weg.

'Het is goed, ik zal niet meer lachen oké? Kijk.' zegt hij en toont een pruillip.

Ik lach en geef hem een klein duwtje. Hij doet alsof hij gaat vallen en ik moet harder lachen.

'Wat is dat?' vraagt hij en neemt mijn arm vast. 'Hoe kom je aan die blauwe plek?'

'Ik, ik weet het niet. Hij is me nog niet eerder opgevallen.' zeg ik en bekijk hem is goed. Ik kan me niet herinneren dat ik die had, ik heb er wel een maar die is van dat ongeval. Op mijn andere arm dus.

'Ben je ergens tegen gebots of zo? Of ben je gevallen?' vraagt hij.

'Neen, sinds wanneer ben je zo bezorgd?' vraag ik met een glimlach als hij mijn arm los laat.

'Mag ik niet meer bezorgd zijn?' vraagt hij met een glimlach.

Ik geef hem een glimlach terug.

'Wat ga je nog doen vandaag?' vraagt Ashton.

'Vandaag en morgen hebben we niets geplant.' zeg ik.

'Wat heb je gisteren geplant? Tulpen of rozen, maar ik geef meer de voorkeur een zonnebloemen.' zegt hij.

'Ashton! Je weet wat ik bedoel.' zeg ik en begin te lachen.

'Neen, eigenlijk niet wat bedoel je dan?'

Kijk nu hoe schattig we zijn, vind je dat nu niet schattig? We hebben fun, zoals echte vrienden. Vrienden ja...

'Ashton, ik ga niet zeggen wat ik bedoel want je weet wat ik bedoel. Jij hebt gewoon problemen.' zeg ik.

'Ik heb geen problemen, er zijn niet eens problemen.' zegt hij.

'Er zijn wel problemen, maar het probleem is niet het probleem zelf. Het probleem is je houding tegenover het probleem.' zeg ik en hij staart me aan.

'Jij kijkt te veel naar Pirates of the Caribbean.' zegt hij lachend.

'Je kent het tenminste! Dat is een goed teken.' zeg ik met een glimlach.

'Ken je er nog zo?' vraagt hij.

'Sorry, neen, ik ben geen piraat.' zeg ik lachend.

'Hoe zit het eigenlijk met dat feestje?' vraagt hij en kijkt weg.

'Ik zal komen.' zeg ik met een glimlach.

'Jeej!' zegt hij en zwaait met zijn armen in de lucht.

(Sorry dat het zo kort is, maar anders kwam het niet meer uit met het volgende hoofdstuk. En dat word een leuk hoofdstuk! ;) )