Son Görülme | yarı texting -TAMAMLANDI-

0.0

Multideki şarkı: Tilt / Meleklerimi İndirdim

Kitabı okumaya başladığınız tarihi, bu satıra bırakır mısınız? 🍃

Yorumlarınızı, görüşlerinizi lütfen belirtin ve oy vermeyi unutmayın.

İyi okumalar.

●●●

"Berk, uyan hadi! Okula geç kalacaksın... Berk uyan artık, bak geliyorum oraya!" Annemin sert sesi kulaklarıma dolarken onu duymamayı tercih edip yastığıma daha fazla sarıldım.

"Sana diyorum eşek sıpası!" Annem hırsla yanıma gelirken beni dürtüklemeye ve uykumu bölmeye başladı.

"Anne sabah sabah bir rahat bırakır mısın beni? Rica ediyorum sal beni ya. Vallahi usandım."

"Bak hele eşek sıpasına, nasılda konuşuyor anneyle!  Allah kör eder kör. Anneyim ben tamam mı? Böyle konuşamazsın benimle. Dur sen, nerede benim emektar?" diyerek bir eliyle kollarımı cimcikleyip diğer eliyle de eline aldığı terlikle gelişi güzel vuruyordu bana. Bir elimi bedenime siper ederken diğer elimle de gelen cimcikleri savurmaya çalışıyordum.

"Anne özür dilerim. Söz bir daha öyle yapmayacağım. Ah! Anne durur musun? Yemin ediyorun göçtü kolum. Lan kadın! Sen gel bakayım şöyle, bak ben ne yapıyorum sana," dedikten hemen sonra annemi yatağa yatırıp onu gıdıklamaya başladım. Yatakta delice kahkaha atarken bir yandan da bana laf yetiştirmeye çalışıyordu.

"Oğlum dur... Ay dur! Dursana çocuğum altıma yapacağım... Koca kadını ne hallere sokuyorsun sen ya?" Annem gülmeye devam ederken ben de gülerek ona eşlik ediyordum.

"Ne oldu Zeliha sultan? Daha yeni mıncırıyordun beni, vuruyordun terlikle bana," derken odamın kapısı açıldı. Odamın kapısında beliren Cemre uykulu ama bir o kadarda keyifli gözlerle bize bakıyordu.

"Oo abi, anneme komplo mu kurdun sen?" deyip bize doğru ilerlemeye başladı. İkimizde birbirimize 'Hadi' der gibi baktığımızda annemi gıdıklamaya başlamıştık. Bir süre sonra annemin konuşacak hâli bile kalmamıştı, sadece çılgınlar gibi kahkaha atıyordu.

"Ay durun lütfen çocuklar, altıma kaçıracağım şimdi," dediği zaman ikimizde durmuştuk. Benim yatağımda yanlış şeyler olsun istemiyordum.

Annemin doğrulmasına yardım edecekken benim ve Cemre'nin kolundan tutup yatağa çekti. İkimizi de kolunun altına alıp sıkıca sarıldı,  alınlarımıza birer öpücük koyarken biz de ona çoktan dolanmıştık.

"Minik kuzularım benim, hadi artık kalkın da okulunuza gidin. Erken kalkabilseydiniz kahvaltıya yetişirdiniz ama babanız bekleyemedi, adamın işi gücü var canım birde sizin götünüzü mü bekliyecek?"

"Sana inanamıyorum anne! Nasıl ya, nasıl bizsiz yemek yiyebilirsiniz? Abi, bu günleride mi görecektik?"

"Ya yavrucum ben bekleyecektim sizi ama..." Annemin dudaklarının üstüne parmağımı bastırıp sözünü kestim.

"İnanamıyorum. Kulaklarım bana yalan mı söylüyor, Cemre görüyor musun? Örnek aldığımız dağlara kar yağdı. Ne karı dolu yağdı dolu."

"Ya abi güvendiğim dağlara değil miydi o?" deyince gözlerimi devirdim. Maldı bu kız. Anne siz bunu yapamamışsınız, beyni az gelmiş bunun tekrar yapın siz bunu.

"Bozmasana kızım beni. Hem konumuz o değil, annemin 'Biri eksikken yemek yenmez!' sözüne uymaması." İşaret ve baş parmağımı burnumun üzerinde birleştirerek ağlıyormuş gibi yaparken yandan yandan da anneme bakmayı ihmal etmiyordum. Annemse elerini yüzüne kapatmış kızarık kızarık duruyordu.