Unutma Beni/Dramione

4.Bölüm

-Sakin ol Granger. Biz hepimiz senin suçlu olmadığını düşünüyoruz. Ve geri dönmene çok seviniyoruz.dedi Parvati.

-Gerçekten mi?diye şaşırdı Hermonie.

-Elbette. Sen bizim arkadaşımızsın. Ve senin böyle bir şeyi yapabileceğine inanmıyoruz.dedi Ginnie.

-Ya sizi çok özlemişim.dedi Granger ve herkes birbirine sarıldı.
Böylece Granger artık rahatladı.Arkadaşları ona inanıyorlardı. Ve bu en önemlisiydi onun için.

~Hermonie~
Mutluluktan uyuyamadım diyebiliriz. Gerçekten böyle bir karşılama beklemiyordum. Özellikle kız arladaşlarımın benle dalga geçeceklerini düşündüm. Ama öyle bi şey olmadı. Tanrım ben bunu nasıl düşünebilmişim?
Camdan güzelim dolunayı seyrediyordum. Camı açmıştım ve içeriye soğuk rüzgar esiyordu. Tam camı kapatacakken camın kenarını oturmuş Draco'yu gördüm. Derin düşüncelere dalmış gibiydi. Sonra beni fark etti. Biraz şaşırmış gibi baktı. Ama hep aynı boş bakışı vardı. Ve bu beni ürküttü. Malfoy camı kapatarak içeri girdi. Bende aynısını yaptım.
Ertesi sabah bi bakmışım hepimiz uyuya kalmışız. Griffyndor kızları olarak hepimiz birbirimizi alkışladık ve gülüyorduk. Birimiz bile erken uyanmamış. Durumu Profesör Mcgonagall'a bildirince yüzünde hafif bir gülümse belirdi. Bir daha olmamasını isteyip bizi serbest bıraktı.
Ben Luna'yı aramaya koyuldum. Sonuçta o da benim yakın arkadaşım ve hep Ginnie, Luna ve ben takılırdık(ama Harry ve Ron'un yeri ayrı).Belki o da bana kızmamıştır, bana sırtını dönmemiştir diye. Ama onu bulamadım. "Belkide böylesi daha iyidir."diye düşündüm. Ve bir ağacın altına oturup kitap okumaya başladım. Derken bir Slytherin kokusu aldım ve önüme baktığımda camdan beni izleyen Draco'yu gördüm. Neden bana bakıyordu? Daha dün benimle dalga geçmek isteyen birisi niye dümdüz bana baksın? Öfkesiz,sakin bir bakıştı.İlk defa böyle bakabildiğini görüyorum. Bir yandan sanki şefkatli, bir yandan da üzgün gibi.
Gözlerimi geri kitabıma çekerken Harry'nin beni çağırdığını duyarak yanına gittim.

-Hermonie,Luna seni arıyor!dedi Harry.

-Gerçekten mi? Nerde o?diye sordum heyecanla.

-Bilmiyorum. En son kütüphanedeydi. Belki de hala ordadır.dediği anda koşmaya başladım. En iyi arkadaşlarımdan birisiydi. Onu tekrar görmek güzel olacaktı. Özellikle beni aradığını bilerek.
Kütüphaneye geldiğimde Luna'yı bulmak zor olmadı. Hafif beyaza kaçan saçları,hemen kim olduğunu belli ediyordu.

-Luna! diye bağırarak yanına koştum. Ama sanki beni görmekten hiç hoşnut olmamış gibiydi.

-Granger, seni tekrar görmek çok hoş. dedi Luna. Hiç bi zaman soyadımla seslenmezdi. Bu durum çok garipti. Yine de mutluluğumu gizleyemeyerek ona sarıldım ama o hiçde bana sarılacak gibi durmuyordu. Aksine olduğu yerde odun gibi dik duruyordu.

-Sorun nedir Luna? Neden bu kadar garip davranıyorsun?diye sordum.

-Hmm. Gerçekten bu kadar aptal olamazsın öyle değil mi Granger?dedi Luna alaycı bir tavırla.

-Neyden bahsediyorsun sen Luna? Soruma cevap ver! diye bağırdım, bu da kütüphanedeki öğrencilerin dikkatini çekmeye yetti ve herkes etrafımızda toplanmaya başladı. Sanki bir düello olmasını bekliyor gibiydiler.

-Yapma tatlım. Burası sonuçta kütüphane. En gizli sırların açığa çıktığı yer. Mesela senin Pansy'yi nasıl öldürdüğün, bu ortaya çıkabilir.dedi Luna.
Beni çok korkutuyordu. Cevap veremeyerek ordan hızlıca kaçtım. Ortak salona gitmek istemiyordum. Bu yüzden Yasak Orman'ın olduğu yola döndüm çabucak.
Ağlıyordum. Hem de öyle böyle değil. Resmen birisi ölmüş gibi, acı dolu gözyaşlarıyla ağlıyordum. Bir ağaca dayanarak yere çömeldim. Birden karşıma baktığımda yerde bana doğru gelen bir sürü örümcek gördüm. Asamı cebimden çıkarmaya çalıştım ama yoktu. Bacaklarımla örümcekleri benden uzak tutmaya çalıştım ama bunun yetmediğini anlayınca ayağa kalkıp koşmaya başladım. Nereye koştuğumu bilmiyorum ama bir dala bacağım takıldı ve yere düştüm. Başımı yandanki ağaca çarptım ve çok acıdı. Durumumun farkındaydım. Bayılacaktım. Sonumun böyle olacağını hiç düşünmezdim. Ama gözlerimi kapatmak üzereyken bir ışık gördüm. Ve siyahın içine bürünmüş bir kişi ama çok bulanıktı. Daha fazla bir şey göremeden bayıldım. Tek dileğim o kişinin düşündüğüm kişi olmamasıydı.

Devam edecek...