ÖLÜMÜN AYAK İZLERİ

ÖAİ//14

Arkadaşlarımıza tavsiye ediyor muyuuzzzzz???? 💓

***
Soğuk, gözlerimin ateşini söndürmeye yetmiyordu. Cevabını bilmediğim sorulardan nefret ediyordum. Okul hayatım boyunca da bu böyleydi. Ondan sonra da katlanarak artmıştı.

"Bilmem." Diye fısıldadım gözlerine bakarak. Sanki gözbebekleri hiçbir hareketimi kaçırmamak için beni kelepçelemiş ve kaçmamam için sıkı sıkı tutmuştu.

Yüz kasları gerilmişti. Gözlerini saniyelik kaçırıp tekrar beni bulmuştu.

"Oyun oynamıyoruz burada." Dedi ürkütücü bir sesle. Cevapsız kalmak onu deli ediyordu.

"Uğraşma Kurşun, kaybolursun."

Derin bir nefes aldı. Onun aldığı nefes ben de tıkandı. Aynı havayı solumak bile ağırdı bize.

"Denis çocukluk yapma. Çalıştığım kişiyi bilmek istiyorum." Ses tonunda ufak tefek tehditler vardı.

Oysa benim takıldığım tek şey çocukluk kavramının adımla aynı cümlede geçmesiydi. Ne kadar da emanet durmuştu. Bıkkınca göz devirdim. Gerçekten sıkılmaya başlıyordum.

"Adımı bil yeter aslında. O dosyadakiler fazla."

Öyleydi. Ben bile o dosyada yazanlardan az şey biliyordum geçmişimle ilgili. Kapılarımı sonuna kadar kapamış ve kilidi eritmiştim. Anahtarı bile etkisiz kılmıştım. Çiçeklerin solduğu bir cennet yaratmıştım ben kendime. Kendi iç dünyamda renk yoktu. Küçük Denis'i oraya hapsetmiştim. Etrafta tek bir çiçek kokusu kol geziyordu. Çünkü papatyalar ölünce kokardı.

"Baban kim?" İnatla sorular soruyordu. Keçinin tekiydi fikrimce. Soruya gelince ise bilmiyordum.

"Bilmiyorum." Ellerini sıkıp tekrar açtı.

"Akraban?"

"Ben hem yetim hem öksüzüm seni gerizekalı. Ne annemi tanıdım ne babamı. Dolayısıyla akrabam falan varsa bile benim için yok. "

Sakince cümlelerimi sıralamış ve ayağa kalkmıştım. Burada durarak canımı daha çok sıkmasına izin veremezdim. Beni tekrar etti ve bir anda önümde bitti. Nefesimi tutup  yanından geçmek istesemde izin vermeyip parmaklarını koluma dolamıştı.

"Toynaklarını çek Yalım."

Parmaklarını etime daha çok batırdı.