ÖLÜMÜN AYAK İZLERİ

ÖAİ//8

Ben geldimmmmm🙄🙄 derslerimin ve ödevlerimin yoğunluğundan bir türlü buralarla ilgilenemedim özür dilerim ❤ iyi okumalar 😚 Bu bölüm
👇ithaf edilmiştir 😇😇(multi Denis)

Lujuriacementerio

***

Aynada ki yansımam ben değildim. Olamazdım. Sabah erken saatlerde gitmiş birkaç renkli kıyafet almıştım. Yaklaşık yarım saattir kendimi inceliyordum. Omuzları düşük salaş bir elbiseydi. Beyazdı... Esmer tenime yakışıyordu ama ya geçmişime? Ayaklarımda ki renkli sandalet ayakkabılara baktım. Nedense oturup saatlerce gülesim vardı. Bunca renk gözlerimi daha donuk kılmıştı.

Çalan telefonum ile aramayı meşgule atıp odadan çıktım. Arif gelmişti anlaşılan. Topuk sesleriyle kafasını kaldıran Aslı şaşkın şaşkın bana bakıyordu. Göz kırpıp ne var gibisinden kafamı salladım.

"Sen beyazı bilir miydin? "

Çapkın gülüşüm yüzümde belirdi.

"Senin bilmediğin ama benim emin olduğum çok şey var. Beni hafife almamalısın. Beyaz giymemem bir şey ifade etmez. Sana önceden de dediğim gibi Aslı. Ben şairin kağıda sigara bastığı yerdeyim."

Kafasını sallayıp sessiz kalmayı tercih etmişti. Apartmanın merdivenlerinden inerken ellerim titremişti. Nedenini bilmiyordum ama tahmin edebilirdim. Korkuyordum. Arif kafasını telefona gömdüğü için beni görmüyordu bile. Gülümsemiştim. Tepkisini merak etmiyor değildim.

Adım sesiyle kafasını kaldırmış ve donup kalmıştı. Ne yaptığını bilmezmiş gibi telefonunu cebine sıkıştırıp bir adım bana geldi.

"Ulan!" Derin bir nefes aldı.

"Şu yüzündeki gülümseme bir de şu cıvıl cıvıl elbise bile gözlerini eskisi gibi baktırmıyor Mantar'ım. Beş yaşında ki Denis'i istiyorum ben. Kıyafetlerle değişmeye çalışanı değil ki."

Boynuna sarıldım. Dediklerinde haklı olabilirdi ama bunu şu an tartışmayacaktım.

"Hayat bana gülmezken ben ona neden güleyim ki?"

Kafasını sallayıp geri çekildi. Gözlerinde geceden kalma yorgunluk belirtileri vardı. Arabaya binip yola koyulduğumuzda radyoda çalan kısık şarkıyla ağaçları izliyordum. Arif'in telefonu çalmıştı ama açmamak için direniyordu sanki.

"Oğlum açsana şunu, car car ötüp duruyor."

Omuz silkti.

"Önemsiz ya," Hiçte önemsiz gibi değildi. Arama biter bitmez tekrar aranınca alıp ben açtım.

"Kimsin?"

Karşı taraftan bir süre ses gelmeyince kapatmak için kulağımdan çekmiştim ki tanıdığım sesle doldu beynimin duvarları.