CEHENNET aşkın iki dünya hali

3.bölum

  Sen bana bir adım ben sana bin adım...

1 yıl sonra...

Artık önümde sadece 1 yılım vardı.Okulumun bitmesine bir yıl,yeni bir hayata bir yıl,yeni başlangıçlara bir yıl...

Yusufun ailesiyle aramız çok iyiydi.Annesi çok cana yakın davranıyordu bana.Birçok şeyler için önceden sözler vermişti.Yusufun beni çok mutlu edecegini birbirimize çok yakısacagimizi söylüyordu durmadan.Yusufla arada telefonla konuşuyorduk.Diger nişanlilar gibi el ele gezdiğimiz olmuyordu ama yine de aradaki mesafeler birer birer ortadan kalkıyordu.Eskiden onunla konuşmuyorduk.Şimdi telefonda konuşuyoruz.Başbaşa kalmak istemediğim için arada buluşuyor ama yanımda aslısız gitmiyordum.Yavaş yavaş alıştık birbirimize.Bana, benim ona soğuk davranmama rağmen her zaman sıcak davranıyordu.Düğün zamanı belli olmuştu.Okulumun bittiği yaz,bayramdan sonrasına karar kılmıştı büyüklerimiz.Ben daha iyi düşünüp taşınacagımı düşünürken hala içimdeki bu kötü hissi çözememiştim.Yüregimde onun yanına gidince kıpırdanmalar olmuyordu.Ellerim terlemiyor,karnımda kelebekler oluşmuyordu.Onunla konuşurken abim gibi hissediyordum.Halbuki o bir süre sonra benim kocam olacaktı.O benden çok farklıydı.Başlarda bana karşi birsey hissetmedigini anlasam da ilerde ses tonundan elleriyle oynamasından  beni sevdiğini anlayabiliyordum.Seviyordu beni.Yaa ben;seviyormuydum onu ?Sevmiyorsam da sevebilecekmiydim?
Aklımı kurcalayan bu sorular beni rahat bırakmıyordu.Daha elimde ki yüzüge alışamamışken bir yabancının varlığına nasil alışacaktım.Bu bir yıl içinde o kadar çok yalvardım ki rabbime.Bana doğru yolu göstermesi için o kadar çok yalvardım ki.O benim için en iyi kararı verecek,kaderimde ki bu yazıya göre yönlendirecekti beni.

Aslı yusufa alışmıştı çoktan.Ona hep enişte diye sesleniyordu.O da digerleri gibi düşünmeye başlayınca içimi ona dökemez oldum.Yanlızdım artık.Hem de yapayanlız.Neyin doğru olduğunu anlayabilecek gücü kendimde bulamıyordum.Oysa eski zeynep olsa çoktan neyin doğru oldugunu anlayabilirdi.Yusufun üzerinde denemediğim oyun kalmadı.Yeri geldi onu zor sorulara tabi tuttum.Ona herşeyi çekinmeden sordum.Hepsinden de geçiyordu.Bu kadar doğrusu olmasına sevinmem gerekirken ben tuaf duygular hissediyordum.

Annem benim düğünüme o kadar çok hazırlık yapıyordu ki.Şimdiden tüm çegızimi hazır etmiş eksik bırakmamıştı.Evimin ayrı olmasını istiyordu.Öyle de oldu.Evimi kayınvalidem den ayırdılar.Yusufta bunu istiyormuş zaten ama annesi biraz üzüldü.Onunla yaşamamızı hiçbir zararlarının dokunmayacagıni söylüyordu.Ama ilerde böyle olmayacagini biliyorduk.Çunku ablamda  kayinvalidesiyle yaşamış ama aralarında yaşadıkları sorunlar onlarında evini ayırmıştı.

Hergünüm benim için yapılan planlarla geçerken benim böyle pasif davranmam herkesi üzüyordu.Anneme kaç kez evlenmek istemediğimi söylesem bile o beni ikna etmeyi başarıyordu.Ikna olmuyordum ama üzülmemesi için olmuş gibi davranıyordum.
Abim kaçkez beni dinlemek istemiş,evlenmek istemiyorsam ona gidip söylememi söylemişti.Anneme yaptığım sitemimi ona yapamıyordum.Beni birsey engelliyordu.Belki de bu engelleyen şey arkadaşına çok güvenmesi ve benimle evleniyor diye heyacanlanmasıydı.Onu üzmek bu dünya da yapacağım en son şey bile olamazdı.Çünkü o bana hem abi hem de babaydı.

Kaderime razı olmuştum.Daha fazla üzülmek ve üzmemek için düşünmemeye çalışacaktım.Hayatımın kararını ailem benim yerime çoktan vermişti.Ben ise tepkisiz bekliyordum.

Bugünde sabah namazının ardından kuran okumaya karar verdim.Kuranı kerimi okurken kendimde değildim.Başka bir dünyada gezinti yapıyordum sanki.Saatin kaç olduğunu farkedememiştim.Telefonumun çalmasıyla kendime geldim.Elime alınca arama bitmişti.Kilidini açtığımda yusufun 7 cevapsız aramasını görmemle küçük bir şok yaşadım.Elime tekrar alıp aramamla çalmadan açması bir oldu.