CEHENNET aşkın iki dünya hali

7.bolum

Bir su damlasıyken size can vermedik mi??Yine de bizden şüphe mi ediyorsunuz?

Boğazımda hissettiğim acıyla kendime geldim.Gözlerimi açmak istiyordum ama ağırlığından açamıyordum.Kulağima gelen tuaf cihaz sesleri vardı.Haydi BISMİLLAH diyerek araladım gözlerimi.Agzımda birşey vardı.Bu benim daha iyi nefes alabilmemi sağlıyordu.Gözlerimle etrafa baktığımda başımın üzerinde birçok cihaz olduğunu farkettim.Herbirinden farklı ses geliyordu.Ellimin üzerindeki ve gögsüme bağlı birçok cihaz.Neden bunları bana bağlamışlardı ki.Ne oldu bana.Neden buradayım ben.Tekrar gözlerimi kapattığımda olanlar tek tek gözlerimin önüne geldi.Enes yeğenim babasina kosarken yola fırlamıştı.Onu engellemeye çalışmış ama durduramamıştım.En son sert birsekilde kendimi yerde bulmuştum.Abim başımdaydı.Babam çağırmıştı.Abimden hak istemiştim.Bunlar tek tek gelirken gözümün önüne birden kalbim hızlı hızlı atmaya başladı.Ama,ama birşey vardı.Sanki başka biriydim.Öyle hissediyordum.Hızla gözümü açarak derin bir nefes aldım.Boğazımın yangını yavaş yavaş geçmişti.Odanın heryerine gezinirken gözlerim birden bir cama yaslanmış gözlerini kapamış birini gördüm.Ama o da ne?Beni görünce hemen kaçmıştı.O kimdi?Neden beni görünce böyle telaşlanmıştı.Sonra cama yaklaşan abimi farkettim.O bana hüzünle bakarken bir anda koşarak cama dayandı.Elerini cama yaslamış bana ağlayarak bakıyordu.Arkasını dönerek bağırmaya başladı.Sesi bana gelmiyordu ama bağırdığı belli oluyordu.Sonra birden cama ablam geldi.O da abim gibi bana ağlayan gözlerle bakıyordu.Serumlu elimi kaldırıp onlara doğru uzattım.Sanki tutacakmışım gibi.Ama neden gelmiyorlardı?Sonra odaya birkaç kişi geldi.Onluklerinden doktor oldukları belli oluyordu.Gozlerime tuttukları ışık beni yormuştu.Adam gelip örtüden üzerime bakınca rahatsiz hissettim.Neden bakmıştı.Üzerim kapalıydı.Mavi birşey vardı üzerimde ama göğüs kısmı açıktı.Dügmeleri vurmamışlardı.Hemşire de kaldırınca göğüs kısmımdaki yarayı farkettim.Dikiş izlerini görebiliyordum.Doktorun sesi bir süre sonra bana ulaşınca ona baktım.
"Adınızı soyadınızı hatırlıyormusunuz?"
"Zeynep kozcu"
"Kaç yaşinda ve kaç kardeşsiniz"
"20 yaşındayım.3 kardeşiz"
"Peki.Zeynep hanım trafik kazası geçirdiginizi hatırlıyormusunuz?"
"Evet hatırlıyorum.Ne kadar süredir böyle uyuyorum."
"2 aydır."
Ne iki ay mı?Ben iki aydır bu haldemiyim?Koskoca 2 ay!Nasıl bu hale gelebildim.
"Aslında uzunca konuşacak şeyimiz olacak ama önce iyileşmenizi beklememiz gerekiyor.1 gün daha yogun bakımda kaldıktan sonra normal odaya alacağız sizi."
Dedi.Demek iki ay olmuş haa.Acaba ben bu haldeyken ailem ne acılar çekti.Bir trafik kazası neler neler yapıyordu böyle.Bedenimde ki ağırlıga daha fazla dayanamayıp gözlerimi kapadım.Hâla her yerim ağrıyordu.Sanki kemiklerimden sağlam kalan yok gibi hissediyordum.Gözlerimi kapayınca önüme o gün geldi.Enese durmasını söylüyordum.Sonra o trafik kazası ve gözlerimi "Enes" diye haykırarak açtım.Tüm ailem yanımdaydı.Annem başımı okşuyor abim elimi tutuyordu.Ben "enes" diyince annem
-Tamam yavrum geçti,geçti
Diyerek beni sakinleştiriyordu.Anneme baktığımda ne kadar değiştiğini farkettim.Gozlerinin altı kırışık olmuştu.Bana bakarken çok özlediği belli oluyordu.Elimi alıp öpmeye başladı.
"Zeynebim,benim küçük kuzum"
Diyor bir yandan da beni seviyordu.Annemle sanki dün konuşmuş kadar rahattım ama o beni yıllardır görmemiş gibi hasretli bakıyordu.Gözlerimi ondan çekip abime baktım.Oda değişmişti.Gözlerinin altı morarmış kirli sakallarına aklar karışmıştı.Canım abim çok değişmişe benziyoru.Bana o da annem gibi bakıyordu.Birden gözleri dolmaya başladı.Inci gibi düşerken gözlerinden yaşlar şunlar çıktı ağzından.
"O kadar çok özledim ki bana bakan mavi gözlerini.Rabbime şükürler olsun seni bize bağışladı.Yine bizimlesin yaa baska ne isteyebilirim ki ben.Meleğim.Zeynebim"
Ağzımı açarak kendimin bile taniyamayacagi bir seste
"A abi ağ ağlamaa lütfen.Be ben iyiyim"
Dedim.Abim birden hıçkırarak
"Hepsi benim yüzümden.Erken gelebilseydim.Enese yetişebilseydim sen bu halde olmayacaktın."
Dedi.Elini sıkarak
"Ta takdir-i ilahi bu.Ka kaderimiz de ne varsa onu yaşarız abi"
Dedim herkes bize bakıyor ve ağlıyordu.
"Abin seni yaradana kurban olsun.Bir daha bizi böyle korkutma tamam mı?"
"Tamam abi"
Dedim ve odada gezdirdim gözlerimi.Tek eksik yusuftu.Neden o da yoktu yanımda.Neden gelmemişti.Herkes vardı.Ablam,yengem,eniştem,ihsan amca,hayriye teyze,Aslımm.O bile gelmişti.Ama en son Amerikadaydı o.Halasının yanına girmişti.Nasiļ gelebildi ki.Canim arkadaşım benim yaa.Ailemin yanımda olması çok güzel bir duyguydu.Doktorun sesiyle herkes istemese de odadan çıktı.
"EVET HASTAMIZI YORMAYALIM BIRAZ DINLESIN"
demesiyle herkes odadan çıktı.En son abim kalkacakken onu elimle durdurdum.Kalkacakken yeniden oturdu.
"Abi yusuf nerede?O neden gelmedi."
Abim bana bakarken birden indirdi gözlerini.Ters giden birşeyler olduğu kesindi.Şuan bir yere odaklanmış kelimelerini seçiyordu.
"Abi lütfen bana dürüst olarak anlat.Merak etme üzülürüm ama çok üzülmem.Eğer çok üzülmemi istemiyorsan bana herşeyiyle anlat.Ben başkalarından değil senden duymak istiyorum"
"Şimdi buna hazır değilsin zeynep.Sana daha doğru bir zamanda anlatayım abim."
"Hayır abi.Şimdi anlat.Bundan sonra bu hastanenin dışında farklı bir hayatım olacağını düşünüyorum.Öyle de olacak zaten.Anlat,duymak istiyorum."
"Yapma kardeşim.Daha çok yeni yaran.Kendine zarar verme.Sana söz veriyorum anlatacağım.Benden duyacaksın hatta.Kimseden değil.Ama erken!"
"Abi eğer yaram kanıyorken pansuman yapmazsan kabuk tuttuğunda gelen ilk darbeyle daha çok acır canım.Birak şimdiden hazırla nayim.Anlat ne olursun."
"Zeynep yapma kardeşim."
"Lütfen abi.Benim için"
Dedim. Abim başını yere eğerek anlatmaya başladi.
"Sen kaza geçirdiğinde 3 gün boyunca hiç ayrılmadı yanından.Bizimle ağladı,bizimle kendini paraladı.Senin durumun hiç iyi değildi.Doktorlar üst üste olumsuz yorumlar yapıyordu.Kaç kez kalbin durmuştu.Seni kaybettiğimizi sanarken geri dönüyordun bize.Sonra birgün onu lavaboda biriyle konuşurken buldum.Annesiyle tartışıyordu.Annesi seni beklemenin bir faydası olmayacağını söylüyordu ama o her zaman aksini söylüyordu.Hic ümidini kaybetmedi.Günler,haftalar geçiyordu.Durumunda bir değişme olmuyordu.Herkes ümidini yitirmiş öylece bekliyordu.Sonra birgün annesi geldi yanımıza.Annemin yanına oturarak senin durumunu sordu.Konuşurken durumunda bir tuhaflık olduğu belli oluyordu.Konuşmasına devam ederken anneme hepimizin yanında şunları söyledi.